Gogo (2020)

Recensie Gogo CinemagazineRegie: Pascal Plisson | 87 minuten | documentaire, drama | Met: Priscilha Sitienei

In een afgelegen streek van Kenia woont de 94-jarige Priscilla Sitienei, beter bekend als Gogo. De oude vrouw heeft nog nooit een school bezocht, maar dat wordt anders wanneer haar kleindochters ook niet naar school dreigen te vertrekken. Dan vraagt Gogo aan het schoolhoofd van een bouwvallig kostschooltje of zij zich niet alsnog kan laten scholen. Wanneer dat hoofd na veel gedoe akkoord gaat wordt Gogo de alleroudste scholier op aarde.

In de Franse documentaire ‘Gogo’ volgen we Gogo’s eerste schooljaar. We zien hoe ze haar eerste lessen krijgt, hoe zij meegaat op een meerdaagse schoolreis en hoe zij zich bekommert om de bouw van een slaapzaal voor aankomende meisjesleerlingen. Want daar is het de oude vrouw echt om te doen: ervoor zorgen dat meer meisjes in Afrika onderwijs krijgen.

Over die missie van Gogo en over haar inzet hiervoor natuurlijk alle lof. Helaas geldt dat niet voor deze documentaire. Die lijkt van A tot Z gescript en wel zodanig dat het eerder op een (beroerde) Disneyfilm lijkt dan op een documentaire. Met als dieptepunt het applaus dat Gogo van de klas krijgt wanneer ze de uitkomst van 10 x 10 goed heeft en nogmaals applaus wanneer ze een saaie legende vertelt aan haar klasgenoten. Het oogt allemaal ontzettend nep.

Dat gekunstelde geldt voor vrijwel alle dialogen en beelden. Zo stelt Gogo’s kleindochter steeds vragen aan haar oma die ze van een lijstje schijnt te halen. Ook zien we hoe een groepje leerlingen in onnatuurlijke maar fotogenieke houdingen probeert te slapen in de schoolbanken, waarbij er zelfs een onvermijdelijke ontwikkelingsfilmvlieg op het gezicht van een van de slapenden landt. Gogo’s klasgenoten gedragen zich sowieso heel bijzonder. Ze lachen en springen en dansen en zingen de godganse dag, nooit valt er een onvertogen woord, nooit gedraagt een kind zich eens humeurig of nijdig. Ze gedragen zich als het cliché van een Afrikaans kind, het soort waar westerse toeristen zo ontroerd van raken.

Ook problematisch is het verloop van de film. Die is er namelijk niet. We krijgen wel mee dat Gogo er niks van bakt op school en dat de nieuwe slaapzaal niet erg opschiet, maar verder staan de ontwikkelingen stil. Snoezige kinderen, prachtige landschappen en een vriendelijke oude dame, stilstaand in de tijd. En dat alles onder de klanken van sentimentele orkestmuziek.

Een verkorte versie van ‘Gogo’ zou het ongetwijfeld goed doen als aanjager bij een fundraiser. Over de aandacht voor de Afrikaanse onderwijsproblematiek zal ook niemand zich beklagen. Maar het valt te betwijfelen of filmliefhebbers iets zien in deze gekunstelde en mierzoete etno-kitsch.

Henny Wouters

Waardering: 2

Bioscooprelease: 16 december 2021