Good Stripes – Guddo sutoraipusu (2015)
Regie: Yukiko Sode | 119 minuten | drama | Acteurs: Juri Ibata, Akiko Kikuchi, Kyoko, Ayumu Nakajima, Yûko Nakamura, Itsuki Sagara, Yûya Sekiguchi, Tsuyoshi Ujiki, Asami Usuda, Yûko Yamamoto
Opposites attract? Je zou het niet geloven wanneer je hoofdpersonages Midori en Masao uit de Japanse komedie ‘Good Stripes’ ontmoet. Toegegeven, qua afkomst en carrière staan de twee mijlenver van elkaar: zij is serveerster, hij webdesigner, zij afkomstig uit de provincie, hij uit Tokio. Wat hen verbindt is hun onwaarschijnlijke sloomheid. Dat die twee ooit voldoende energie konden opbrengen om de liefde te bedrijven is al nauwelijks te geloven. Maar dat zijn zaadcellen ooit haar (ongetwijfeld in slaap gesukkelde) eicel hebben bereikt, is al helemaal onbeschrijflijk.
En toch is dat gebeurd. Op het moment dat onze slome helden besluiten om maar eens (langzaam, langzaam, langzaam) uit elkaar te gaan, blijkt Midori zwanger. En omdat het brave jongeren zijn, besluiten ze dan maar te trouwen en elkaar echt beter te leren kennen. Ze maken tijd vrij om elkaars familie te ontmoeten, en het is juist via de ogen van de familie dat Masao en Midori voor elkaar zichtbaar worden.
Het resultaat is een goedgemutste lichtgewichtkomedie, waarin niet zoveel bijzonders gebeurt. Dat is aanvankelijk geen probleem, omdat we op die manier rustig aan onze helden kunnen wennen en hen meer gaan waarderen naarmate de film vordert. Onder het slaperige uiterlijk spelen wel degelijk diepere gevoelens en die worden ons langzaam duidelijk. Het eerste deel kent ook plenty Japanse humor: gortdroog en altijd weer verrassend.
Helaas lijkt het erop alsof regisseuse en scenariste Yukiko Sode een contract ondertekende voor een film van 2 uur en deze ook beslist wilde vol maken. Terwijl we in het eerste uur genoeg interessante personages voorbij zien komen, waaronder de merkwaardige zussen van Midori, valt de film in het tweede uur slechts in herhaling. We begrijpen onze helden, we begrijpen het probleem van hun verschillende afkomst en we begrijpen zelfs Midori’s schildpad. Het scenario richt zich dan maar op nauwelijks boeiende gebeurtenissen, zoals een wezenloze scharrel van Masao en de ruzie van Midori met haar zingende serveerstersvriendin.
Dat laatste uur gaat een beetje dromerig voorbij, zonder dat je je al te betrokken voelt bij onze luie vrienden en zonder dat het je allemaal nog echt interesseert. Filmisch is er al helemaal niks te beleven; de film oogt meestal als een veredeld televisiedrama. Het zorgt ervoor dat ‘Good Stripes’ nooit vervelend wordt, maar dat het een komedie is die niet bijblijft. Alleen die verkouden schildpad gaan we niet snel vergeten.
Henny Wouters