Gordos (2009)
Regie: Daniel Sánchez Arévalo | 110 minuten | komedie | Acteurs: Antonio de la Torre, Roberto Enríquez, Verónica Sánchez, Raúl Arévalo, Leticia Herrero, Fernando Albizu, Pilar Castro, María Morales, Adam Jeziersky, Marta Martín, Teté Delgado, Roberto Álamo, Seidina Mboup, Miguel Ortiz, José David Pérez, Maxi Rodríguez, Pepa Aniorte, Gonzalo Kindelán, Javier Merino, Pedro Morales, Tamara Moreno, Oliver Morellón, Ramón Rados, Luis Rallo, Antolín Romero, Silvia Intxaurrondo, Carmen Arévalo
Regisseur en scenarioschrijver Daniel Sánchez Arévalo maakte met zijn debuut ‘Azuloscurocasinegro’ in 2007 al indruk en dat was niet alleen vanwege de intrigerende titel, die ‘donkerblauwbijnazwart’ betekent. ‘Gordos’ is de opvolger en hoewel deze film een tikkeltje minder beklijft dan die verfrissende eerste film, is het zonder meer een goed idee dat aan de basis van de film ligt én Sánchez Arévalo werkt het sterk uit. De bindende factor tussen de hoofdpersonages in de film is overgewicht, of in ieder geval zo’n onvrede met het postuur dat een aanmelding voor een groepstherapie de oplossing lijkt. Die groepstherapie wordt geleid door de slanke Abel (Roberto Enríquez), die zich tot ontzetting van enkele, meteen afhakende, mensen aan het begin van de eerste sessie volledig ontkleedt, als aansporing voor de overige aanwezigen datzelfde te doen. De deelnemers die Abels voorbeeld volgen zijn tevens degene die in de rest van de film langzaam maar zeker tot op het bot uitgekleed worden. Niet alleen letterlijk geven zij zich bloot, ook hun innerlijk wordt aan een grondige blik onderworpen.
In zekere zin doet ‘Gordos’ qua thematiek denken aan het Mexicaanse ‘Malos hábitos’. Ook in dit Spaanstalige drama worstelen verschillende mensen met hun leven, wat zich uit in eetstoornissen. In ‘Gordos’ heeft men het eveneens zwaar, maar in tegenstelling tot het moeilijk te verteren ‘Malos hábitos’ poogt Sánchez Arévalo het luchtig te houden, waarin hij dankzij amusante dialogen en grappige situaties slaagt. Humor en drama maken hier hand in hand een strandwandeling, of liever eigenlijk: zitten knus samen op de bank, want veel van ‘Gordos’ speelt zich binnen vier muren af. Niet alle personages zijn even aansprekend, wat de film weer een beetje uit balans trekt. Hoewel Antonio de la Torre ex-tv-presentator Enrique op overtuigende wijze neerzet (hij kwam voor deze rol maar liefst 33 kilo aan, wat te vergelijken is met De Niro’s legendarische gewichtstoename voor ‘Raging Bull’), is zijn personage degene die het verst van de kijker af staat. Zijn leugens en het aantrekken en wegduwen van Pilar, de vrouw van zijn ex-partner, werkt op de zenuwen, evenals zijn continu naar boven gerichte blik. Overigens is de reactie van Pilar, op het eind van de film, op zijn zachtst genoemd eigenaardig.
Pilar is trouwens de enige vrouw in de film die niet met zwaarlijvigheid te kampen heeft; en toeval of niet: de vrouwen zijn ook degenen die op de meeste sympathie kunnen rekenen: Sofia (Leticia Herrero),die nog nooit seks heeft gehad met haar streng katholieke verloofde Alex (Raúl Arévalo), maar hem toch kan overtuigen het voor het huwelijk te proberen – en er vervolgens geen genoeg van kan krijgen; Paula (Verónica Sánchez in een schitterende rol), de zwangere vrouw van Abel, die hunkert naar zijn aandacht; Leonor (María Morales), die zo afhankelijk is van haar vriend dat ze eetbuien krijgt – en dus aankomt – als hij voor werk naar het buitenland is; Nuria (Marta Martín), de dikke, onzekere tienerdochter van Andres (Fernando Albizu): het zijn stuk voor stuk aantrekkelijke, zij het wat mollige, vrouwen, bij wie de steekjes minder los zitten dan bij de mannelijke personages in de film. De corpulente Andres geeft bijvoorbeeld ronduit toe niet om zijn kinderen te geven en laat dat ook in woord en daad merken; Sofia’s toekomstige echtgenoot Alex meet met twee maten en vindt zijn eigen seksuele verlangens minder een zonde dan die van zijn verloofde en tenslotte blijkt ook Abel – ondanks zijn masker van zelfverzekerdheid – geheimen te hebben die hem geen punten doen scoren bij het publiek.
Sánchez Arévalo heeft eigenlijk niets baanbrekends te zeggen over obesitas. Dat dikke mensen problemen hebben, net als slanke of magere mensen, is geen wereldschokkende boodschap. Het dik zijn is dan ook eigenlijk slechts een startpunt: in feite hadden de personages ook in therapie kunnen gaan vanwege hun angst voor autorijden. Het neemt niet weg dat de Spaanse filmmaker een mooie en afwisselende karakterstudie gemaakt heeft, eentje die lekker wegkijkt, amuseert (zeker de scènes met Sofia en Alex zijn grappig) en soms een beetje ontroert.
Monica Meijer
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 6 mei 2010