Grace Is Gone (2007)

Regie: James C. Strouse | 85 minuten | drama | Acteurs: John Cusack, Shélan O’Keefe, Gracie Bednarczyk, Doug Dearth, Doug James, Allessandro Nivola, Zachary Gray, Penny Slusher, Dana Lynne Gilhooley, Katie Honaker

Ze halen zelden het nieuws, de mannen, vrouwen en kinderen van uitgezonden militairen die de boodschap krijgen dat hun geliefde nooit meer thuiskomt. Als de galm van de saluutschoten is verdwenen en de vlag op de kist tot een handzaam pakketje is opgevouwen, blijft er een ontredderd gezin achter dat soms eenzaam is in zijn verdriet. Debuterend regisseur James C. Strouse wilde deze achterblijvers met ‘Grace Is Gone’ een gezicht geven.

Het verhaal ligt Strouse na aan het hart en hij vertelt het zonder opsmuk. Er zijn geen beelden van Grace die strijdend ten onder gaat en geen flashbacks van het gezin Phillips in blijere tijden. Grace is weg, dood, not appearing in this movie. Ook de personages zijn sober. Een voortreffelijke John Cusack zet Stanley neer als een man die zich niet snel in de armen laat sluiten. Zijn afhangende schouders en neerhangende mondhoeken suggereren dat hij zijn levenslust al kwijt was voordat de verschrikkelijke boodschap hem bereikte. Over het huwelijk van Grace en Stanley zegt Strouse weinig, maar je mag aannemen dat ze de fase waarin de vonken ervan afvlogen gepasseerd waren. Dat doet ook niet ter zake, de klap is er niet minder om.

Stanleys verdriet is voelbaar, maar het uit zich niet in schreeuwpartijen of biggelende waterlanders. Hij reageert in eerste instantie nauwelijks. Hij zit in zijn stoel en staart apathisch voor zich uit. Gaat op de grond liggen, maar de tranen komen niet. Als zijn dochters thuiskomen houdt Stanley de schijn op. Hij wil ze nog even een paar mooie momenten bezorgen voordat hij de grond onder hun voeten wegslaat. Dat is geen bewust besluit, maar de noodsprong van een man die de situatie niet aankan. Heidi en Dawn hebben door dat er iets mis is, maar Stan geeft niet thuis. Dan blijkt dat mooie momenten zich niet laten afdwingen. De kinderen vliegen elkaar constant in de haren en het bezoekje aan het pretpark eindigt in een anti-climax. Als Stanley zijn dochters het nieuws uiteindelijk vertelt, is het even stil. Letterlijk, want de dialoog zinkt weg in de muziek.

‘Grace Is Gone’ is een integere film. In zijn zoektocht naar authenticiteit heeft Strouse moed getoond en elementen die het verhaal lichter verteerbaar hadden kunnen maken achterwege gelaten. De film is geen makkelijke aanklacht tegen de oorlog in Irak. De hoofdpersonen zijn niet aaibaar en reageren niet zoals de filmlogica dicteert. Stanley, Heidi en Dawn Phillips zijn geen modelgezin dat de gelederen sluit na een fotogenieke tragedie, maar drie individuen die pijnlijk op zoek naar elkaar. Anderhalf uur lang zit je opgescheept met twee jengelende kinderen en een vader die je af en toe flink door elkaar zou willen rammelen. Zulk gezelschap is in een bioscoopzaal net zo vervelend als in het echt en daarom zou je ‘Grace Is Gone’ ook saai kunnen noemen. Maar saai of niet, je gaat deze dappere dramafilm meer waarderen naarmate je er langer over nadenkt. Hij moet zogezegd even bezinken, en dat is gezien het thema misschien wel passend.

Paula Koopmans

Waardering: 3

Bioscooprelease: 28 augustus 2008