Grand Tour (2024)
Regie: Miguel Gomes | 129 minuten | drama | Acteurs: Gonçalo Waddington, Crista Alfaiate, Cláudio da Silva, Lang Khê Tran, Jorge Andrade, João Pedro Vaz, João Pedro Bénard, Teresa Madruga, Joana Bárcia, Rembrandt Beerens, Kazuo Kon, Diogo Dória, Manuela Couto, Américo Silva, Giacomo Leone, Anais Lin Chastres, Suraya Shaharin, Haneen Rahim, Anmol Singh, Nguyen Van Viet, Vasco Costa, Jani Zhao, Jianan Hua, Maina Tamang, Aibir Pari Lama, Lary Baron
‘Grand Tour’, een film van de gelouterde Portugese arthouseregisseur Miguel Gomes, begint veelbelovend. Het jaar is 1918. Een jonge ambtenaar, Edward (Gonçalo Waddington), is in dienst van de Britse regering in Birma. Hij staat op het punt om te trouwen met zijn verloofde Molly (Crista Alfaiate), maar krijgt vlak voor het beslissende moment ernstige twijfels. Edward sluipt aan boord van een schip naar Singapore en begint aan een plompverloren tocht door Zuidoost-Azië. Een volhardende Molly accepteert dit niet en zet de achtervolging in. Wat volgt is een kat-en-muisspel tussen twee van elkaar vervreemde geliefden in de voormalige Britse koloniën.
De plot in de eerste akte is intrigerend, maar regisseur Miguel Gomes vertilt zich aan de immense omvang van zijn ‘Grand Tour’. Filmisch gezien is er veel te bewonderen. De film is in stemmig zwart-wit geschoten en de vele locaties zijn een lust voor het oog. Maar de film communiceert zijn thema’s onvoldoende en biedt weinig concrete houvast. Vage opzetjes over bijvoorbeeld Westers imperialisme worden onvoldoende uitgewerkt en het is vaak moeilijk te begrijpen waarom karakters bepaalde afwegingen maken. Edward en Molly blijven op ieder moment een mysterie voor ons. We krijgen weinig concrete achtergrondinformatie en worden nooit op de hoogte gebracht van hun werkelijke angst en verlangens.
Het voelt herhaaldelijk alsof Miguel Gomes de kijker veel liever opzadelt met allerlei eigenzinnige artistieke keuzes. Want waarom wordt de reis van Edward afgewisseld met hedendaagse (docu)beelden? Waarom wordt ‘Grand Tour’ eigenlijk vergezeld door een voice-over? Dan zijn er ook de schijnbaar ongerelateerde muzikale intermezzo’s. Zo worden we onder andere getrakteerd op een valse karaoke uitvoering van Frank Sinatra’s ‘My Way’, gezongen door een dronken man in een mistroostige bar. Is dit grappig bedoeld? Wellicht voor een komedie, maar de verder serieuze toon van de film impliceert iets anders.
Naarmate ‘Grand Tour’ verstrijkt raak je uitgeput en is het moeilijk om de film überhaupt volledige aandacht te schenken. Je kijkt toe in de hoop dat er een interessante wending in het verhaal zal plaatsvinden, maar dat gebeurt niet. Het blijft onduidelijk waarom Edward precies aan zijn reis is begonnen en waarom Molly zo volhardend is. ‘Grand Tour’ is uiteindelijk een film die zo erg opgaat in het creëren van een gedenkwaardige stijl dat sympathieke karakters en een pakkend verhaal vervallen tot louter bijzaak. Wat resteert is mooie cinematografie, dat wel.
Len Karstens
Waardering: 2
Speciale vertoning: IFFR 2025
Bioscooprelease: 6 maart 2025