Greta (2019)

Regie: Armando Praça | 97 minuten | drama | Acteurs: Marco Nanini, Denise Weinberg, Demick Lopes, Gretta Star

In het Braziliaanse ‘Greta’ ontmoeten we een onalledaags trio. Pedro is een 70-jarige homoseksuele verpleger in een armoedig ziekenhuis in Fortaleza. Zijn beste vriend(in) is de terminaal zieke transseksueel Daniela. Op een dag belandt de van moord verdachte Jean gewond in het ziekenhuis. Pedro besluit om de (relatief) jonge moordenaar in huis te nemen en al snel verzorgt hij meer dan alleen Jean’s wonden.

‘Greta’ is een gay-drama dat tijdens het kijken twee vragen oproept. Hoe kan een film van anderhalf uur aanvoelen als een complete werkdag? En hoe is het mogelijk dat een film met een terminale transseksueel, een ontsnapte moordenaar en een seksueel verknipte bejaarde, zo godsgruwelijk saai is?

Het antwoord op beide vragen is dat ‘Greta’ anderhalf uur lang op alle fronten stilstaat. Nadat de personages zijn geïntroduceerd gebeurt er helemaal niks meer. Bij gebrek aan plotontwikkeling mag je dan hopen op karakterontwikkeling of in ieder geval een boeiende uitdieping van de personages. Ook dat gebeurt niet.

Wat we vooral zien zijn personages die gekweld voor zich uit kijken, diep zuchten, diep zuchten, nog eens diep zuchten, en dan maar een trek nemen van hun sigaret. Dat soort ongerichte gekweldheid kom je vaker tegen in arthousefilms, en je moet dan maar aannemen dat het om een soort existentiële zielenpijn gaat. Veel meer kun je er niet mee. Het enige waar we nog iets van betekenis uit kunnen peuren, is Pedro’s herhaalde verzuchting dat hij alleen gelaten wil worden maar tegelijk snakt naar liefde. Net als zijn grote heldin Greta Garbo.

Wat we verder nog zien zijn redelijk expliciete seksscènes. Die voegen niks toe aan plot of karakterontwikkeling en zijn ook niet heel bijzonder gefilmd. Wel moeten we geloven dat Jean en Pedro een diepe band hebben gekregen dankzij de seks, want andersoortig contact hebben ze niet echt.

Bij gebrek aan plot of karakterontwikkeling lijkt ‘Greta’ nu vooral een lofzang op lelijkheid. Karakters, nachtclub, ziekenhuis en interieurs, alles wat voorbijkomt is even onaantrekkelijk en in een vergevorderd stadium van verval. Misschien was het de bedoeling van regisseur/scenarist Armando Praça dat we in die lelijkheid flinters van schoonheid zouden ontdekken. Of misschien wilde hij dat we net zo gekweld zouden gaan zuchten als zijn personages. Wat dat laatste betreft is hij glansrijk geslaagd.

Henny Wouters

Waardering: 2

Bioscooprelease: 12 maart 2020
VOD-release: 12 maart 2020 (Picl)