Greystone Park (2012)
Regie: Sean Stone | 79 minuten | horror | Acteurs: Pete Antico, Antonella Lentini, Zana Markelson, Coralie Charriol Paul, John Schramm, Oliver Stone, Sean Stone, Monique van Vooren, Alexander Wraith, Monique Zordan
Zou ‘Greystone Park’ in productie zijn genomen als filmmaker Sean Stone niet de zoon van regisseur Oliver Stone was geweest? We wagen het te betwijfelen. ‘Greystone Park’ is een found footage-film à la ‘The Blair Witch Project’ en ‘Paranormal Activity’, alleen hadden ze deze footage beter niet kunnen vinden. Laat staan uitbrengen op DVD.
We zien hoe vader en zoon Stone tijdens een etentje filosoferen over paranormale verschijnselen. Dat inspireert Sean om samen met twee vrienden in te breken in een verlaten gesticht. In Greystone Park werden de patiënten aan gruwelijke martelingen onderworpen en de achtergebleven schaduw van al dat leed zorgt voor een gezellige sfeer. De geest van een van de patiënten, ene Billy Lasher, zou zelfs nog in het pand rondwaren. En dan is er nog de geest van Gekke Kate, die een aantal kampeerders zou hebben onthoofd. Echt een plek om te overnachten dus als je je innerlijke demonen eens flink onder ogen wilt zien. Natuurlijk gaat er een camera mee om de excursie vast te leggen voor het nageslacht. En komen Sean en zijn vrienden diep in de problemen.
‘Greystone Park’ lijkt aanvankelijk wat stijltrucjes van ‘American Horror Story’ te kopiëren, met beeldflarden in documentairestijl en onheilszwangere geluidsfragmenten. Al snel stapt de film over op beeldmateriaal dat door de personages zelf wordt gefilmd: standaard onder- of overbelicht, wiebelig, flikkerend en lukraak in- en uitgezoomd tot je er gestoord van wordt. Misschien moet iemand Stone even uitleggen dat een film daar niet automatisch spannend van wordt, maar wel dodelijk vermoeiend om naar te kijken. Vooral als je de personages steeds opgewonden “Zag je dat?!?” hoort roepen, terwijl je als kijker alleen maar denkt “Uh… nee?”
Het helpt ook niet mee dat ‘Greystone Park’ geen enkele verrassende draai aan het found footage-genre weet te geven. De film is een collage van clichés; van plotseling dichtslaande deuren tot opdoemende schaduwen tot personages die schijnbaar uit het niets tegen een muur worden gekwakt. Verwijzingen naar de legende van Medusa en de zwarte schilderijen van Francisco Goya moeten voor een intellectueel sausje zorgen. Echt eng is de film maar sporadisch. De chaotische beelden en nerveus ratelende hoofdpersonen werken al na een kwartier op je zenuwen en na anderhalf uur ben je zelf rijp voor het gesticht. En kan iemand uitleggen waarom er met deze found footage een soundtrack meeloopt? Of is het de geest van Gekke Kate die voor de spooky synthesizerklanken zorgt?
Paula Koopmans
‘Greystone Park’ verschijnt woensdag 20 maart 2013 op DVD.