Grote Opwinding! Dierenpaniek op Halfmaan-Eiland – Gekijô-ban Naruto: Daikôfun! Mikazukijima no animaru panikku dattebayo! (2006)

Regie: Toshiyuki Tsuru | 95 minuten | actie, animatie, avontuur | Acteurs: Junko Takeuchi, Chie Nakamura, Yoichi Masukawa, Kazuhiko Inoue, Akio Ôtsuka, Kyosuke Ikeda, Rokurô Naya, Marika Hayashi, Tomomichi Nishimura, Kenji Hamada, Umeji Sasaki, Masashi Sugawara, Haruhi Terada, Hisao Egawa

‘Grote Opwinding! Dierenpaniek op Halfmaan-Eiland!’ Je kan van de Japanners zeggen wat je wil, maar ze weten met dergelijke filmtitels wel de nodige interesse op te wekken. Helaas betreft het in het geval van deze derde Narutofilm voornamelijk een marketingtruc. Want zo groot is de opwinding in de film helemaal niet. En bovendien heeft de opwinding nauwelijks met dieren te maken. Waar draait het in de film dan wel om? Een akkefietje met een circustroep en een coupe op Halfmaan-Eiland door een materialistisch ingestelde gemenerik. Meer nog dan zijn twee voorgangers legt ‘Dierenpaniek op Halfmaan-Eiland’ de nadruk op belangrijke normen en waarden. Alleen ligt de boodschap dat liefde en geluk de ware rijkdom uitmaken, er ditmaal wel erg dik bovenop. Subtiliteit hoef je dus niet te verwachten.

Naruto, Sasuke, Rock Lee en Kakashi Hatake worden gevraagd om prins Michiru van het welvarende Halfmaan-Eiland te begeleiden en te beschermen tijdens zijn wereldreis. Eerdere beschermers gaven er al gauw de brui aan, omdat ze Michiru en zijn zoontje Hikaru niet konden uitstaan. Ook Naruto heeft er flink wat moeite mee om zich in te houden. De snobberige Hikaru werkt algauw op zijn zenuwen en Michiru is, hoewel best vriendelijk, volkomen naïef en materialistisch. Als Hikaru een sabeltandtijger van een passerend circusgezelschap wil hebben, koopt Michiru gewoon het hele circus op om mee te nemen naar Halfmaan-Eiland. Maar daar aangekomen blijken de machtsverhoudingen veranderd te zijn. De edelman Shabadaba, een van de zogenaamde vrienden van koning Kakeru, heeft in zijn missie om de rijkste man ter wereld te worden de macht gegrepen en wil Michiru en iedereen die bij hem is, uit de weg ruimen.

Tussen de gevechten door die de door Shabadaba ingehuurde ninja’s voeren met Naruto en zijn groep, moeten Michiru en Hikaru nog eventjes een wijze levensles leren van de oude koning. Hij heeft het land geleid in de hoop dat iedereen gelukkig zou zijn en het doet hem verdriet dat zijn zoon en kleinzoon zo op hun eigen welvaart gericht zijn. In de korte tijd die hen nog rest in de film, slaan de troonopvolger en zijn zoon natuurlijk om als een blad aan de boom, waardoor een happy end gegarandeerd wordt. Nou is dat op zich heel gebruikelijk in de Japanse cinema, maar de manier waarop het in deze film gebeurt is zó opzichtig, dat het gewoon bijna irritant is. Bovendien zou de film een stuk interessanter zijn geweest wanneer een groot deel van de aandacht die nu naar prins Michiru en zijn zoontje gaan, gericht zou zijn op bijvoorbeeld Rock Lee, die voor het eerst een grote rol heeft.

Met de derde Narutofilm worden de zwakheden die in de eerdere twee films ook al voorkwamen ineens te evident. Het verhaaltje is te simplistisch en de focus ligt te weinig op de persoonlijke groei van Naruto en zijn kameraden. Waar de twee vorige films hier in elk geval nog uitstekende graphics en een vlotte vertelling met regelmatig interessante gevechten tegenover stelden, laat ‘Dierenpaniek op Halfmaan-Eiland’ het helemaal aankomen op het laatste halfuur. Dat de laatste akte op zichzelf absoluut de moeite waard is, doet niet af aan het feit dat de aanloop te langzaam en te saai is. De film voelt als een uitgerekte aflevering van de serie, en dan vooral van een van de latere afleveringen. Die staan onder de liefhebbers immers toch al voornamelijk bekend als vulling. Het enige positieve aan deze film is wat dat betreft, dat hij de overstap naar ‘Naruto: Shippuden’, de nieuwe animeserie met een oudere Naruto, des te prangender weet te maken.

Wouter de Boer