Growth (2009)

Regie: Gabriel Cowan | 87 minuten | horror | Acteurs: Mircea Monroe, Christopher Shand, Brian Krause, Nora Kirkpatrick, Richard Riehle, Mackenzie Brooke Smith, Alexi Wasser, Ian Patrick Williams, Robert Pike Daniel, Lou Richards

Never judge a book by its cover. Yep, het aloude cliché gaat weer op. Althans in het geval van ‘Growth’. Deze griezelfilm heeft een fraai hoesje waar een fraai gevormde naakte dame op zedige (lees: licht prikkelende) wijze haar lichaam toont. Haar rug is bezaaid met een vreemdsoortig materiaal. Er klopt iets niet met haar. Een simpel plaatje met een krachtige uitstraling. Zo, dat is wel zo’n beetje het meest positieve aspect van deze B-film.

‘Growth’ gaat over een groepje jongeren dat op een eiland hun relatie wil redden, lol maakt en achtervolgd wordt door een vreemd wezen. Het stukje land is namelijk vervloekt. In de jaren 80 werd er een aantal experimenten uitgevoerd. Uiteraard ging dat genetische geknoei niet goed… De jongeren moeten rennen voor hun leven.

Waar te beginnen? ‘Growth’ is een hopeloos gedateerde horrorfilm waar alle genreclichés weer uit de kast getrokken worden. Misplaatste softseks, goedkope schrikeffecten en geklooi met genen: been there, done that! Nu is het genre nooit al te vooruitstrevend geweest, maar om nog een beetje mee te tellen in het uitgedijde horrorlandschap moet je iets nieuws doen of nóg verder gaan dan de concurrentie. Dat gebeurt dus niet. De moordscènes zijn te beroerd voor woorden (lees: nep en goedkoop) en de personages zijn zouteloos.

Eind jaren 90 waren de special effects die je hier te zien krijgt nog te doen, maar tegenwoordig kun je niet met Windows 98 computeranimaties aan komen zetten. De cast is hier gewoon aan het werk en presteert zo middelmatig dat het pijn doet. Op soapniveau, maar met een ranzige nasmaak. Films moeten emoties uitlokken. Een goede slasher moet spannend of goor zijn. ‘Growth’ is geen van beide. Dit is liefdeloos videovoer. Als de grafisch vormgevers zich meer op de film zelf, in plaats van enkel de hoes, hadden gestort was het misschien nog wel iets geworden. Nu is deze doodsaaie B-film een goed alternatief voor slaperige mensen die zelfs te moe zijn om schaapjes willen tellen.

Frank v.d. Ven