Grumpy Old Men (1993)

Regie: Donald Petrie | 103 minuten | komedie | Acteurs: Jack Lemmon, Walter Matthau, Ann-Margret, Burgess Meredith, Daryl Hannah, Kevin Pollak, Ossie Davis, Buck Henry, Christopher McDonald, Steve Cochran, Joe Howard, Isabell OConnor, John Carroll Lynch

Paul Newman en Robert Redford. Gene Wilder en Richard Pryor. Robert De Niro en Al Pacino. Sommige acteurs zie je gewoon graag tegenover elkaar, omdat ze qua kaliber aan elkaar gewaagd zijn en één plus één dan vaak drie oplevert. Hetzelfde geldt voor Jack Lemmon en Walter Matthau. Want ook de zesde keer dat ze samen op het witte doek verschenen, hadden de twee vrienden geen ijzersterk script nodig om hun komische kwaliteiten op elkaar te kunnen botvieren. De plot wankelt namelijk af en toe een beetje, en tegen het einde heeft regisseur Donald Petrie er iets teveel kerstfilm van gemaakt met de voorspelbare afloop van dien, maar de weg daar naar toe is er één vol met innemend amusement dat karakteristiek is voor het samenspel van de grommende Lemmon en de grappende Matthau. Petrie slaagt er namelijk wel in deze bijzondere vriendschap op een treffende, zij het erg luchtige wijze naar het scherm te vertalen.

‘Grumpy Old Men’ is een film van en over twee vrienden, de senioren John (Lemmon) en Max (Matthau), die al meer dan vijftig jaar elkaars buren zijn en al even zo lang ruzie hebben. Begroetingen worden steevast ingeleid met koosnamen als ‘moron’ en ‘putz’ en geen poets of belediging is ze te kinderachtig om elkaar het leven zuur te maken. Het is echter slechts oppervlakkige aversie die de heren koesteren, want het is wel duidelijk dat er diep van binnen vooral vriendschap en respect heerst tussen de twee kibbelende bejaarden, die veel voor elkaar over blijken te hebben wanneer de situatie dat verlangt. In eerste instantie wordt de strijd opnieuw fel aangewakkerd wanneer de mooie Ariel (Ann-Margret) aan de overkant komt wonen en zowel John als Max als een blok voor de nieuwe buurvrouw vallen, maar ook dat brengt hen uiteindelijk enkel dichter bij elkaar. Als kijker ben je er dan ook geen seconde van overtuigd dat de onderlinge haat meer is dan speelse pesterijen, maar dat weerhoudt je er niet van te genieten van het kinderlijke toneel dat de twee met elkaar opvoeren.

De film biedt daarbij weinig verrassingen in het verloop van het verhaal, maar zet daar een hoop plezier en onschuldig vermaak tegenover, gebracht door een charismatisch filmduo dat ook hierna nog een aantal geslaagde projecten deed (waaronder vervolg ‘Grumpier Old Men’ in 1995). De twee vrienden, wiens lange en vruchtbare samenwerking al teruggaat tot 1966 (‘The Fortune Cookie’, waar Matthau een Oscar voor won), worden hier succesvol bijgestaan door een ondersteunende cast van onder andere Kevin Pollak en Daryl Hannah, als respectievelijk de zoon van Max en de dochter van John, en een opvallend komische Burgess Meredith, die als hoogbejaarde vader van John zo mogelijk nog meer gromt en sputtert dan zijn zoon. De soundtrack, die jolig inspeelt op zowel het getwist tussen Lemmon en Matthau als op de tijd van het jaar en het prachtige sneeuwlandschap van Wabash, Minnesota, maakt er een compleet geheel van, dat je ongetwijfeld vrolijk zal stemmen en doet uitkijken naar het vervolg.

Robert Nijman

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 23 juni 1994