Halo Legends (2010)

Regie: Shinji Aramaki, Hideki Futamura, Toshiyuki Kanno, Tomoki Kyôda, Kôichi Mashimo, Yasushi Muraki, Daisuke Nishio, Frank O’Connor, Mamoru Oshii, Koji Sawai, Keiichi Sugiyama, Hiroshi Yamazaki | 120 minuten | actie, drama, animatie, komedie, oorlog, avontuur, romantiek, fantasie, science fiction | Originele stemmencast: Emily Neves, David Wald, James Faulkner, Andy McAvin, Deke Anderson, Shelley Calene-Black, Luci Christian, John Swasey, David Matranga, Chris Patton, Greg Ayres, John Gremillion

Met ‘The Matrix’ hadden de Wachowski-broers een universum gecreëerd dat wellicht leentjebuur speelde bij andere werelden, verhalen, en theorieën, maar er zat in ieder geval enige diepgang en boeiende thematiek achter. Het maakte een project als ‘The Animatrix’, waarin negen korte animatiefilms voortborduurden op of hun eigen invulling gaven aan oorsprongsverhalen en belangrijke thema’s van dit universum. Het waren unieke filmpjes die vrijwel allemaal wel iets bijzonders te bieden hadden en herkenbaar waren als onderdeel van de ‘Matrix’-wereld. Met ‘Halo Legends’ is het een ander verhaal.

‘Halo Legends’ volgt precies dezelfde strategie als ‘The Animatrix’. Het enige verschil is dat het bronmateriaal hier geen film(serie) betreft, maar een videogame voor Microsofts Xbox. Afgaand op deze collectie animatiefilms moet een Halo-leek concluderen dat het Halo-universum inhoudelijk simpelweg weinig te bieden heeft, waarmee ‘Halo Legends’ weinig bestaansrecht lijkt te hebben en wel heel erg een poging lijkt om het succes van ‘The Animatrix’ te kopiëren.

Net als ‘The Animatrix’ begint ‘Halo Legends’ met een tweeledige oorsprongsfilm, ‘Origins I & II’ die in totaal een kleine dertig minuten in beslag neemt. De animatie is mooi genoeg, en de filmpjes weten de aandacht vast te houden, maar ondanks de pretentieuze voice-over en brede reikwijdte van het verhaal, wordt er weinig zinnigs of verhelderends verkondigd. Door grote woorden over de menselijke natuur, en geheimen die nooit zouden mogen ontwaken, is de informatie eigenlijk vrij karig. In het eerste filmpje wordt uitgelegd wat een Halo precies is/was, maar ook al zou deze uitleg indrukwekkend moeten zijn – een ultiem wapen dat alle levensvormen in het universum uitroeit – het roept eigenlijk vooral vragen op. Het tweede filmpje zou iets diepzinnigs moeten zeggen over de mens en zijn ontwikkeling, maar het enige wat keer op keer herhaald wordt is dat de drift tot oorlog voeren in de natuur van de mens zit. Verder wordt er wat over verschillende rassen en vijanden gerept maar zonder veel duidelijkheid te scheppen over onderlinge verhoudingen. Deze filmpjes hadden zo in een derde van de speeltijd hun “boodschap” hebben kunnen vertellen.

‘The Duel’ is een filmpje dat eigenlijk op verschillende vlakken potentie heeft, maar toch net niet goed genoeg uit de verf komt. Dit laatste kan vrij letterlijk opgevat worden op het gebied van de gebruikte animatiestijl, die lijkt op traditionele waterverf. Het is een vernieuwende look, maar de kleuren zijn helaas wat grauw en onaantrekkelijk. Daarbij is de samurai-thematiek over loyaliteit en eer, en wat de prijzen daarvoor kunnen zijn, in feite interessant, maar het verhaal had meer ademruimte nodig gehad om een dramatische impact kunnen maken met zijn liefdestragedie.

‘Homecoming’ is een redelijk geslaagd filmpje, met zijn issues van identiteit, lichtelijk melancholieke sfeer, en hier en daar aardige actie. Ditzelfde geldt voor ‘Prototype’, waarin de menselijkheid van een legerleider ter discussie wordt gesteld, die zijn hele commando heeft laten omkomen en hiermee met zichzelf in het reine moet komen.

‘Odd One Out’ is ronduit slecht, met beroerde slapstick en Dragonball-achtige actie, wat allebei niet lijkt te passen in het Halo-universum. ‘The Babysitter’, over noodzakelijke samenwerking tussen (lichtelijk) rivaliserende groepen aan dezelfde kant, is middelmatig, en ‘The Package’, tenslotte, een 3D-animatie van de maker van ‘Appleseed’, is pure actie met ruimtegevechten in de traditie van ‘Star Wars’, en is als zodanig vermakelijk, maar heeft niet meer te bieden dan dat.

Het is jammer dat er nauwelijks samenhang tussen de verschillende filmpjes lijkt te zitten en dat de beloftes of beweringen in de oorsprongsfilmpjes niet door lijken te werken in de rest de collectie. Alles staat toch vooral op zichzelf, en moet eigenlijk ook op die basis beoordeeld worden, wat voor een pessimistische conclusie zorgt. Qua inhoud of dramatiek zijn slechts enkele filmpjes effectief, en dan nog had er vaak meer ingezeten. De stijl, vervolgens, is soms de moeite waard, net als het rechttoe rechtaan schiet- en explosiewerk. Als geheel is het een tamme verzameling die waarschijnlijk voor zowel de Halo-fan als de anime-fan geen groot feest is.

Bart Rietvink