Harry Potter and the Half-Blood Prince – Harry Potter en de Halfbloed Prins (2009)
Regie: David Yates | 153 minuten | drama, avontuur, fantasie | Acteurs: Daniel Radcliffe, Emma Watson, Rupert Grint, Helena Bonham Carter, Alan Rickman, Jessie Cave, Robert Knox, Jim Broadbent, Bonnie Wright, Tom Felton, Michael Gambon, Maggie Smith, Helen McCrory, Robbie Coltrane, David Thewlis, Warwick Davis, Evanna Lynch, Natalia Tena, Julie Walters, Hero Fiennes-Tiffin, Katie Leung, Matthew Lewis, Frank Dillane, Mark Williams, David Bradley, Anna Shaffer
Gierende hormonen, verliefdheid en vlinders in de buik. Elke tiener krijgt er vroeg of laat mee te maken. Ook de leerlingen van Hogwarts, de school voor magie waar Harry Potter (Daniel Radcliffe) inmiddels in zijn zesde jaar zit, komen er niet onderuit. De liefde viert hoogtij in ‘Harry Potter and the Half-Blood Prince’ (2009). De gevoelens die Harry in de loop der jaren voor Ginny Weasley (Bonnie Wright) heeft ontwikkeld, komen eindelijk tot bloei. Hermione (Emma Watson) worstelt met haar gevoelens voor haar tegenpool Ron (Rupert Grint), maar die wordt op zijn beurt bedolven onder de affecties van de hysterische Lavender Brown (Jessie Cave), die haar liefde voor de roodharige Ron niet onder stoelen of banken steekt. Rupert vertelt enthousiast over zijn eerste kusscène aan een Britse krant: “Het was extra spannend, want die eerste kus gebeurde na afloop van een Zwerkbal-wedstrijd en ik sta op een podium, omringd door honderd man! Gelukkig is Jessie een hele aardige meid, na een paar scènes ging het gelukkig steeds beter.”
Ondanks al die verliefdheid is het lang verwachte zesde deel van de Harry Potter-reeks het meest grimmige tot nog toe. De Death Eaters, de handlangers van Lord Voldemort, leggen niet alleen het leven in de magische wereld aan banden, ook de Muggle-wereld moet eraan geloven! Professor Albus Dumbledore (Michael Gambon) voorziet dat de grote confrontatie tussen Harry en Voldemort steeds dichterbij komt en is bezig uit te zoeken hoe zijn leerling de heer van het kwaad het beste kan bestrijden. Samen met Harry zoekt hij Horace Slughorn (Jim Broadbent) op, een excentrieke gepensioneerde leraar Toverdranken die er prat op gaat een aantal befaamde tovenaars als leerling te hebben gehad. Ook Voldemort, toen nog Tom Riddle geheten, was een van zijn leerlingen. Hoewel Slughorn een terugkeer niet zo ziet zitten, gaat hij toch overstag. Kan hij tenminste zeggen dat hij Harry Potter les heeft gegeven! Ondertussen is Draco Malfoy (Tom Felton) door Voldemort uitverkoren voor een belangrijke, levensgevaarlijke taak. Hij worstelt duidelijk met deze last op zijn schouders, want hij wil de heer van het kwaad niet teleurstellen.
In de klas van Slughorn stuit Harry op een bijzonder lesboek, dat ooit eigendom was van de Half-Blood Prince. Hoewel Harry in de roman van J.K. Rowling geobsedeerd raakt door zijn zoektocht naar wie deze mysterieuze duistere magiër was, is dat jammer genoeg in de film nauwelijks terug te vinden. Pas tegen het einde wordt tussen neus en lippen door onthuld wie de Half-Blood Prince is, tijdens een van de spannendste scènes, zodat de impact ervan flink wegebt. Natuurlijk moest scenarioschrijver Steve Kloves – die ook de scripts van de eerste vier films schreef en na het zien van het matige vijfde deel snel weer instapte – heel wat boeiend materiaal schrappen, daar kom je niet onderuit aangezien het boek ruim zeshonderd pagina’s omvat. Er hadden alleen best wat meer verwijzingen naar de Half-Blood Prince (nota bene de titel van de film!) in mogen zitten. Wie het boek niet kent zal zich nu achter de oren krabben en afvragen wat er nou in vredesnaam zo bijzonder aan is om te weten wie de Half-Blood Prince is.
Het is een van de weinige manco’s aan dit verder indrukwekkende zesde deel. Kloves knipte dan wellicht wat al te drastisch in het verhaal, hij voegde ook een spectaculaire openingsscène toe waarin de Death Eaters de Londense Millennium Bridge aanvallen – om nog maar even te benadrukken dat ook de Muggle-wereld niet veilig is voor de duistere magische krachten. De film ziet eruit om door een ringetje te halen. Een nieuwe cinematograaf werd aan boord gehaald, de Fransman Bruno Delbonnel die eerder betoverend werk afleverde met ‘Le fabuleux destin d’Amélie Poulain’ (2001). Hij maakt Hogwarts en zijn omgeving onheilspellender dan ooit. De nadruk ligt niet meer op de charmante sprekende portretten aan de wand of de sfeervolle klaslokalen, maar op het grauwe Middeleeuwse karakter van het pand en de eindeloze gangen waar je makkelijk in kunt verdwalen. Bovendien nemen Delbonnel en regisseur David Yates ons mee naar buiten. De spectaculaire eindscène, waarbij een van de belangrijkste personages de dood vindt, speelt zich bijvoorbeeld af op de Astronomy Tower, waarbij we kunnen zien hoe duizelingwekkend mooi de omgeving eigenlijk is. Die schoonheid, gecombineerd met de grimmige sfeer zorgen ervoor dat je je ongemakkelijk begint te voelen. Kleine tovenaars worden groot en bevinden zich nu onmiskenbaar in een volwassen wereld.
Tegenover die grauwe, soms angstaanjagende sluier staat humor. Heel veel humor zelfs. Vooral Rupert Grint toont aan over een natuurlijk komisch talent te beschikken. Zijn scènes met de dolverliefde bakvis Lavender lenen zich daar dan ook uitstekend voor. Maar ook Daniel Radcliffe is grappiger dan we hem ooit eerder zagen. Waar hij in de vorige films nog wel eens geforceerd serieus over kon komen, lijkt hij nu meer ontspannen en op zijn gemak. De romantische perikelen geven wat lucht en vormen een welkome afleiding na al het beangstigende, soms apocalyptische spektakel. Het zorgt er echter ook voor dat de boog niet altijd even gespannen staat. Het middendeel van de film richt zich te veel op de romantiek, waardoor je het gevoel krijgt dat de film even inzakt. Gelukkig pakt Yates nadien de draad weer snel op en krijgen we een imponerende afsluiter. Net als in het boek heeft deze heftige scène een enorme impact: het is een klap in het gezicht voor de kijker. Misschien was het beter geweest als hij dit zesde deel na deze onheilspellende gebeurtenis had afgekapt, maar dat doet Yates niet. In een volkomen overbodige scène verwijst hij nog even naar het volgende deel (het boek ‘Harry Potter and the Deathly Hallows’ wordt in twee delen verfilmd). Hij vond zo’n aanvulling wellicht nodig, wij zeker niet.
Vele personages uit de vorige delen keren in dit zesde deel weer terug. Sommigen slechts voor een minieme cameo (Timothy Spall alias Wormtail zien we slechts een deur openen!), de meesten voor een substantiële bijdrage. Nieuw in de cast is Oscarwinnaar Jim Broadbent (‘Iris’, 2001), die een geweldige aanwinst vormt als Horace Slughorn. Zijn entree is werkelijk geniaal (met dank ook aan de technische afdeling!), de toon is direct gezet. Slughorn is in het boek eigenlijk helemaal niet zo’n interessant personage, maar de immer fantastische Broadbent maakt er iets geweldigs van. De tragiek van deze leraar Toverdranken, die bijzonder veel spijt heeft van iets uit zijn verleden, ligt verscholen achter zijn klungelige excentriciteit. Uiterlijk is hij een dandy (hoewel op zijn retour, getuige de loshangende knopen aan zijn tweedjasjes), van binnen wordt hij opgevreten door zijn schuldgevoelens. Broadbent vormt een prachtige aanvulling op een toch al indrukwekkende cast vol magistrale karakteracteurs als Michael Gambon, Alan Rickman, Maggie Smith, Robbie Coltrane en Helena Bonham Carter. Ook Tom Felton – die duidelijk ouder geworden is en boven zijn medeleerlingen uittorent – krijgt de ruimte om te laten zien dat hij als acteur gegroeid is.
Het is moeilijk om te zeggen welke Harry Potter-verfilming het beste uit de reeks is. Misschien moeten we daarvoor wachten op de laatste twee delen. ‘Harry Potter and the Half-Blood Prince’ kan zich zeker meten met de beste, al blijft het jammer dat aan het daadwerkelijke thema van het boek – Harry’s zoektocht naar de identiteit van de Half-Blood Prince – zo weinig aandacht wordt besteed. Er zal ongetwijfeld met de beste bedoelingen voor gekozen zijn, maar de fans van het boek zullen nu ongetwijfeld een substantieel onderdeel missen. Wat niet wegneemt dat dit zesde deel in de reeks een bijzonder vermakelijke film is die alle exponenten die cinema zo boeiend kunnen maken – spanning, avontuur, romantiek, drama en humor – in zich verenigt. De film ziet er werkelijk fantastisch uit en ook de soundtrack van Nicholas Hooper mag er zijn. Het acteerwerk wordt elke film weer beter: nieuwkomer Jim Broadbent steelt de show met zijn hilarische doch tragische vertolking van professor Slughorn. Ook dit zesde deel zal ongetwijfeld weer veel bioscooppubliek trekken en de Potter-gekte nóg verder aanwakkeren!
Patricia Smagge
Waardering: 4
Bioscooprelease: 15 juli 2009