Hatching – Pahanhautoja (2022)

Recensie Hatching CinemagazineRegie: Hanna Bergholm | 91 minuten | horror | Acteurs: Siiri Solalinna, Sophia Heikkilä, Jani Volanen, Reino Nordin, Oiva Ollila, Ida Määttänen, Ida Määttänen, Stella Leppikorpi, Hertta Nieminen, Aada Punakivi, Hertta Karen, Jonna Aaltonen, Miroslava Agejeva

Tengere Tinja turnt tot de vellen van haar handen vallen. De met teflonglimlach uitgeruste moeder ziet haar dochter het liefst op de livestream winnen bij het aanstaande nationale turntoernooi. Dan fladdert er plotsklaps een wilde vogel Tinja’s huis binnen. De indringer raakt zwaargewond. Moeders draait de nek om van het beestje en dochterlief moet het dumpen bij het tuinafval. Even later blijkt dat het nog ademt en zelfs een ei heeft gelegd. Uit schuldgevoel ontfermt Tinja zich in het geniep over het ei totdat er een snavelachtig en misvormd wezen uitkruipt. ‘Hatching’ is allesbehalve een vrolijk paasei, het is een regelrechte nachtmerrie uit het moedersnest.

Het speelfilmdebuut van regisseur Hanna Bergholm toont een archetype moeder die zowel compleet voor als door haar kinderen leeft. Zelf had de moeder in de film ooit een kortstondige schaatscarrière maar die kwam nooit van de grond. Dus dochter Tinja, qua uiterlijk een kopie, moet maar excelleren voor haar. Ze herinnert Tinja eraan dat je een imperfectie in een Instagrambericht er altijd uit kan knippen maar uit een livestream niet.

Bergholms film handelt over de horror in het alledaagse gezinsleven, de zaken die het daglicht niet verdragen en toch onder aller onze ogen plaatsvinden. In de film overheerst dan ook fel Ikea-licht, zelfs overdag, witter dan wit, en is dit in kraakhelder digitaal formaat opgenomen zoals de zomerse koortsdroom ‘Midsommar’ (Ari Aster, 2019). Het lampje op het nachtkastje doet in dit geval niets tegen het nachtelijk gebroed, de donkerste hersensspinsels. Is horror in het daglicht eigenlijk niet beangstigender dan in de nacht, lijken deze films zich af te vragen.

De pulpachtige visuele effecten in ‘Hatching’ zijn een nostalgische trip naar de animatronics en de bodyhorror van de jaren tachtig. Het vogelgebroed Alli lijkt op een kruising tussen de snavel gebekte creaturen in ‘The Dark Crystal’ (Jim Henson, Frank Oz, 1982) en de transformeerde professor Seth Brundle in ‘The Fly’ (David Cronenberg, 1986). Net als in de bodyhorrorklassieker van Cronenberg manifesteert het lichamelijke trauma van Tinja zich volgens een akelig precies metrum en kun je de klok gelijkzetten op de gruwelen. Niettemin kruipt haar lot onverwacht ver onder de huid.

Tenslotte bezit ‘Hatching’ een stevige snuf aan galgenhumor die aanschurkt tegen satire op ‘het perfecte plaatje’ van sociale media. De zucht van Tinja’s moeder naar online perfectie leidt namelijk tot een pijnlijk ironische catharsis voor het gezin, eentje die niet vooral leunt op het horroreffect zelf maar op het onderliggend familietrauma. Wellicht is de film hier iets te berekend en lui in zijn oordeel. Echter, of je het nu wel of niet eens bent met de maatschappijkritiek, ‘Hatching’ biedt in ieder geval genoeg stof tot nadenken en laat je sowieso een paar keer goed sidderen.

Roy van Landschoot

Waardering: 4

Bioscooprelease: 7 april 2022
DVD- en blu-ray-release: 11 mei 2022