Hausu (1977)

Regie: Nobuhiko Ôbayashi | 88 minuten | komedie, horror | Acteurs: Kimiko Ikegami, Miki Jinbo, Kumiko Ohba, Ai Matsubara, Mieko Satoh, Eriko Tanaka, Masayo Miyako, Kiyohiko Ozaki, Yôko Minamida

De knotsgekke film ‘Hausu’ kan het best worden omschreven als een psychedelische aflevering van Scooby-Doo. De mix tussen komedie en horror is zelden zo absurd geweest. ‘Hausu’ mag dan wel een van de raarste horrors ooit zijn, maar er zit meer in deze film dan op het eerste gezicht duidelijk is.

Zeven Japanse tienermeiden brengen de zomer door in de villa van de tante van een van hen. Allen hebben ze een karakteristieke eigenschap en een passende bijnaam. Zo wordt bijvoorbeeld de hoofdpersoon ‘Gorgeous’ (Kimiko Ikegami) genoemd vanwege haar uiterlijk. Een ander heet ‘Kung Fu’ (Miki Jinbo) door haar vaardigheden in de gelijknamige vechtsport. Ieder personage heeft zo haar eigenschap waarmee ze zich op een grappige manier onderscheidt van de rest. Ze hebben de grootste lol met elkaar en hun leven lijkt perfect. Gorgeous schrijft op een dag een brief naar haar oude tante (Yôko Minamida) die ze al jaren niet meer heeft gezien en vraagt of zij en haar vriendinnen een week mogen komen logeren. Wat ze niet weten is dat het huis waar de tante in woont onlosmakelijk is verbonden met een witte huiskat die allerlei rare dingen laat gebeuren.

Het verhaal gaat dat Toho Studios het succes van Spielbergs ‘Jaws’ wilde evenaren. In plaats van een bloeddorstige haai koos regisseur Nobuhiko Ôbayashi voor een moordzuchtige kat. Ôbayashi was bekend van zijn televisiespotjes die ontzettend ‘over-the-top’ waren. Deze stijl is goed terug te zien in ‘Hausu’. De achtergrond van de set is in sommige gevallen overduidelijk een stilstaand bord met ontzettend felle kleuren en overbelichting. De editing doet denken aan een foute Amerikaanse sitcom uit de jaren 70 door de amateuristische overgangen en het veel te opvallende kleurencontrast. Dit is allemaal opzettelijk gedaan om een perfecte wereld te schetsen voor de vriendinnen. Het lijkt allemaal te goed om waar te zijn. Deze stijl wordt naarmate de film steeds meer horrortaferelen krijgt alsmaar krankzinniger.

‘Hausu’ heeft alles weg van een slechte cultfilm. Het ziet eruit alsof het gemaakt is door een groepje filmstudenten met een laag budget. Eén voor één worden de tieners op een krankzinnige wijze vermoord door een kat die allerlei attributen in het huis tot leven laat komen. Zo wordt er onder andere een meisje opgegeten door piano. De moorden zijn zo absurd dat het humoristisch wordt. Ôbayashi combineert komedie en horror; twee genres die niet verder van elkaar af kunnen staan. Door de unieke editing vullen de twee stijlen elkaar goed aan. Het resultaat is een van de meest bizarre horrorfilms die Japan ooit heeft voortgebracht.

Hoewel ‘Hausu’ eruit ziet als een uit de hand gelopen kunstproject, zit er een diepere betekenis verstopt in het verhaal. Regisseur Ôbayashi verloor in zijn jeugd veel vrienden door de atoombom op Hiroshima. Dit trauma verwerkt hij ook in zijn film. Hier en daar wordt er in flashbacks kort verwezen naar de bom en wat voor een betekenis die heeft gehad op de oudere generatie van Japan. Zo ook op de tante van Gorgeous. Zij verloor haar man in de Tweede Wereldoorlog en leeft sindsdien als kluizenaar in een behekst huis. Voor de zeven vriendinnen van een nieuwe generatie had de bom geen impact. Zij zijn vrolijk en laten het verleden achter zich. ‘Hausu’ laat het verschil zien tussen het leven voor en na de atoombom. Voor de tante staat de bom voor altijd op haar netvlies gebrand. Haar witte kat heeft qua uiterlijk iets weg van een witte wolk, vergelijkbaar met de ontploffing van een nucleaire bom.

‘Hausu’ is door de kleine details zoals verwijzingen naar de atoombom niet alleen maar een bizarre, komische horrorfilm. Het is een werk waar op verschillende manier naar gekeken kan worden. Wat in ieder geval vaststaat is dat het een ‘one of a kind’ in zijn genre is. Het is een doldwaze film die een blijvende indruk achterlaat vanwege de buitengewoon bijzondere montage. Een goede, alternatieve horrorfilm voor een avondje griezelen.

Job Vijftigschild

Waardering: 4