Haywire (2011)

Regie: Steven Soderbergh | 93 minuten | actie, thriller | Acteurs: Gina Carano, Channing Tatum, Michael Fassbender, Ewan McGregor, Michael Douglas, Antonio Banderas, Michael Angarano, Bill Paxton, Mathieu Kassovitz, Eddie J. Fernandez, Anthony Brandon Wong, Maximino Arciniega, Tim Connolly, Edward A. Duran, Aaron Cohen, Julian Alcaraz

De naam Gina Carano zal niet direct bij iedereen een belletje doen rinkelen. De Amerikaanse met de ravenzwarte haren timmerde vooral aan de weg als mixed martial arts-vechtster en speelde slechts enkele kleine rolletjes in onbeduidende films voor ze door niemand minder dan Steven Soderbergh gevraagd werd voor de hoofdrol in zijn actiethriller ‘Haywire’ (2011). De veelzijdige regisseur wilde eens wat anders en koos  geen man maar een vrouw in de rol van geheim agent die het vuile werk opknapt voor de overheid. Carano is beresterk, bijzonder snel en lenig en ze beschikt over een genadeloze vechtersmentaliteit. Doordat Soderbergh in zijn film veel nadruk legt op haar indrukwekkende beheersing van diverse kracht- en vechtsporten – en daarmee de aandacht verlegt van haar gebrek aan acteerervaring – doorstaat Carano glansrijk haar eerste grote test op het witte doek.

‘Haywire’ gaat direct stevig van start met een mysterieuze scène in een diner in winters decor. Mallory Kane (Carano) is zichtbaar op haar hoede als een man, Aaron (Channing Tatum), die een oude vriend van haar lijkt te zijn, haar benadert. Uit hun vage gesprek kunnen we nog niet veel opmaken, tot het onderonsje plotseling ontaardt in een gevecht waarbij de koppen koffie de rondte in vliegen en de twee elkaar stevig te lijf gaan. Mallory vlucht uiteindelijk dankzij de toevallige passant Scott (Michael Angarano), die ze onderweg naar een veilig heenkomen vertelt wat er de afgelopen tijd met haar gebeurd is. Via flashbacks krijgt ook de kijker mee wie Mallory is en wat ze op haar kerfstok heeft. Ze praat over haar werk als geheim agent en hoe ze met Aaron samen naar Barcelona werd gestuurd om een ontvoerde Chinese journalist te bevrijden. Hier komt Soderberghs vakmanschap om de hoek kijken: in een bijzonder strak gemonteerde scène worden we, onder het genot van een erg fijne jazzy soundtrack van David Holmes, deelgenoot van de gebeurtenissen. Soderbergh op zijn best. Het zijn dit soort visuele vondsten die ‘Haywire’ onderscheiden van de standaard actiethriller.

De scène wordt afgesloten met een adembenemende achtervolging en een al even spannend gevecht van man tegen vrouw die de adrenaline doet opstromen. Het duurt niet lang of Mallory beseft dat ze in de val is gelokt door haar geheimzinnige opdrachtgevers, maar wie is de kwade genius nou eigenlijk? Hoge pief Coblenz (Michael Douglas), de aalgladde charmeur Rodrigo (Antonio Banderas) of haar even sluwe als ongrijpbare directe baas Kenneth (Ewan McGregor)? Of misschien toch de onaantastbare Studer (Mathieu Kassovitz)? Ze besluit het spelletje nog even mee te spelen en laat zich door Kenneth voor een volgende klus naar Dublin sturen, waar ze de stijlvolle Ier Paul (Michael Fassbender) moet vergezellen naar een chic feestje. Ze is zich er maar al te bewust van dat ze hier in de val wordt gelokt en probeert Paul steeds een stapje voor te blijven. Aangezien ook hij niet op zijn achterhoofd is gevallen en alle trucs uit het boekje kent, levert dit een boeiend kat-en-muisspel op dat ontaardt in een krankzinnige vechtpartij in hun peperdure hotelkamer: een ander groots hoogtepunt waarbij niet alleen beide acteurs maar ook choreograaf JJ Perry en Soderbergh zelf een glansrol vervullen.

‘Haywire’ is geen film die het van het script moet hebben, want ondanks het hoge amusementsgehalte is het verhaal redelijk voorspelbaar en worden de karakters nauwelijks uitgediept. In plaats daarvan laat Soderbergh ons smullen van pretentieloze maar stijlvol geschoten spektakel, van strak gechoreografeerde vechtscènes en van acteurs die zichtbaar plezier hebben in hun werk. Wat dat betreft ligt ‘Haywire’ in het verlengde van ‘Ocean’s Eleven’ (2001), waarvoor Soderbergh eveneens een indrukwekkende cast wist op te trommelen en waar het spelgenot eveneens van afspatte. Of we met Carano een nieuwe ster aan het Hollywood-firmament erbij hebben, valt op basis van deze ene rol niet te zeggen. Wel is ze als actieheldin een stuk overtuigender dan pak ‘m beet Angelina Jolie, die tot voor kort het alleenrecht leek te hebben op stoere en fysieke vrouwenrollen maar toch echt te glamoureus is voor het stevige werk.

‘Haywire’ is een bijzonder vermakelijke stijloefening van Steven Soderbergh. Zijn herkenbare onderkoelde aanpak, strakke montage, fijne soundtrack en droge gevoel voor humor geven deze efficiënt geschoten thriller een eigen gezicht. Dat de film verder niet veel om het lijf heeft, mag de pret niet drukken. Krachtpatser Gina Carano houdt zich, vooral dankzij haar verbluffende beheersing van de martial arts, knap staande tussen een bataljon topacteurs. We zullen niet verbaasd opkijken als zij de nieuwe favoriete actieheldin van Hollywood zou worden.

Patricia Smagge

Waardering: 4

Bioscooprelease: 29 maart 2012
DVD- en blu-ray-release: 16 augustus 2012