Head of State (2003)

Regie: Chris Rock | 95 minuten | komedie | Acteurs: Chris Rock, Bernie Mac, Dylan Baker, Nick Searcy, Lynn Whitfield, Robin Givens, Tamala Jones, James Rebhorn, Keith David, Stephanie March, Robert Stanton, Jude Ciccolella, Nate Dogg, Ed Wheeler, Kirk Penberthy, Gammy Singer, Ned Eisenberg, Reg. E. Cathey,

Mays Gilliam (Chris Rock) zit in een dip. Hij heeft net een goede daad verricht door een kat uit een gebouw te redden dat gesloopt gaat worden, maar doordat hij zich op televisie uitspreekt over de slooppannen van de woning, maakt hij geen goede beurt bij de burgemeester. Hij dreigt dan ook ontslagen te worden als wethouder van de wijk in Washington D.C.

Tot overmaat van ramp verlaat zijn vriendin (Robin Givens) hem ook nog eens, omdat ze ontevreden is over zijn prestaties in de politieke wereld.

Depressief loopt Mays door de straten van Washington als hij plotseling wordt opgepikt door iemand van de Democratische Partij. Hij krijgt te horen dat de partij hem wil voorstellen als de nieuwe presidentskandidaat, aangezien de oude plotseling is overleden.

Wat hij niet weet is dat ze hem kiezen, omdat ze er al vanuit zijn gegaan dat ze de verkiezingen zullen verliezen en niemand anders zijn gezicht daarvoor wil lenen. De campagnemedewerkers doen er dan ook hun best voor om Mays vooral niet te laten winnen, terwijl Mays deze situatie ziet als een gouden kans om zich te profileren en juist voor de overwinning gaat.

Dit potentiële grappige verhaal van ‘Head of State’ is mede geschreven door Chris Rock. Omdat Rock ervoor wilde zorgen dat zijn ideeën ook goed in beeld zouden komen, heeft hij tevens de regie in eigen handen genomen. Maar wat zijn ideeën over het verhaal precies waren wordt in de film helaas niet duidelijk. Het lijkt erop alsof Rock maar geen keuze heeft kunnen maken over de toonzetting van de film.

Over het algemeen gaat het om een komedie met veel over-the-top humor. Zo verkopen Mays en Mitch elkaar als broers regelmatig een paar stevige klappen, maakt Mitch (Bernie Mac) als ‘running mate’ korte metten met zeurende mensen door ze omver te slaan en wordt Mays door zijn hysterische ex-vriendin obsessief achtervolgd en duikt ze op de meest onmogelijke momenten op, omdat ze Mays in zijn nieuwe functie toch ineens woest aantrekkelijk begint te vinden.

Tussen deze grappen en grollen door wordt echter ook een poging gedaan om een romance op poten te zetten en proberen de schrijvers hun ideeën over presidentiële campagnevoering en de sociale misstanden in de V.S. ook nog eens aan te kaarten. Hiermee slaan ze de plank volledig mis. Het liefdeselement is nauwelijks uitgewerkt en lijkt tussen het verhaal in gepropt te zijn, terwijl de serieuze ideeën van de schrijvers misplaatst zijn in een film die met z’n jolige grappen zo duidelijk niets met de realiteit te maken heeft.

Nu is er niets mis met een komedie, waarin zo nu en dan een serieuze noot wordt verwerkt. Voorwaarde is echter wel dat de verschillende elementen vloeiend in elkaar overlopen en dat er een balans wordt bereikt. Deze balans mist in ‘Head of State’, waardoor de scènes elkaar op een onsamenhangende manier opvolgen. Wellicht is dat de reden dat Chris Rock de behoefte voelde om korte intermezzo’s in te lassen waarin rapper Nate Dog ons even ‘bijrapt’ over de stand van zaken tot dan toe, waarbij je je als kijker met lichte verbazing afvraagt of je nu ineens naar een musical zit te kijken.

Hoewel in de film duidelijk wordt dat Chris Rock zeker een goed gevoel voor humor heeft, komen de meeste grappen toch niet goed over, aangezien deze steeds achter elkaar in verschillende versies worden herhaald en volledig uitgemolken worden. Het lijkt er bijna op alsof Rock als stand-up comedian wanhopig zit te wachten op een reactie van zijn publiek en hoopt dat ze de grap wel zullen begrijpen als hij deze nog een paar keer opnieuw vertelt.

Robin Givens weet haar rol echter wel komisch neer te zetten. Ze leeft zich heerlijk uit als Mays’ hysterische ex-vriendin die steeds ongevraagd terugkeert. Hoewel ze eigenlijk vreselijk irritant is, kun je er om blijven grinniken, vooral omdat Mays altijd acuut naar zijn beveiliging roept, die haar dan schreeuwend en trappend weghaalt.

Algeheel bekeken is de film vooral een gemiste kans. Het fundament van interessante ideeën en leuke grappen is in de film gelegd, maar het verhaal mist de kwaliteit van een goede opbouw. Wellicht moet Chris Rock zichzelf in het vervolg langer de tijd gunnen om zijn ideeën beter uit te werken, voordat hij deze als regisseur in beeld brengt en kunnen we in de toekomst een hele leuke film van hem verwachten.

Karin van der Laan