Held Captive – Last Day of Summer (2009)

Regie: Vlad Yudin | 90 minuten | drama, komedie | Acteurs: DJ Qualls, Nikki Reed, William Sadler, Chris Bashinelli, E.J. Carroll    

Als er een riskant genre bestaat, is het wel de ‘dramady’ of tragikomedie in goed Nederlands. Een combinatie tussen humor en tragiek is een lastige aangelegenheid, omdat je constant op een flinterdunne scheidslijn moet balanceren. Want wat is grappig op welk moment en kun je humor eigenlijk wel met zware onderwerpen combineren, zonder dat het smakeloos wordt? Vaak slaan dergelijke films door naar één kant en verandert een drama in een komedie of een lachfilm in een tragisch verhaal. Maar dan met halfbakken pogingen om er (komisch) gewicht aan te geven. Het dramady-genre is nog niet erg groot dus. ‘About Schmidt’, ‘Love Lisa’ en ‘American Splendor’ zijn een paar geslaagde voorbeelden. Maar dat het ook anders kan, bewees de mislukte Judd Apatow film ‘Funny People’ waar de humor niet uit de verf kwam en het drama de overhand nam. ‘Held Captive’ is ook zo’n dramady die niet overtuigt, omdat de balans zoek is. In deze tragikomedie legt tragiek het af tegen humor.

‘Held Captive’ verhaalt over Josh (Qualls), een ambitieuze jongen die na allerlei teleurstellingen zijn ambities heeft laten varen. Die gewenste baan als hiphopproducer is onbereikbaar, dus slijt hij zijn dagen in een smoezelig fastfoodrestaurant. Johns taak bestaat uit het schoonmaken van de toiletten. Alsof dat nog niet vernederend genoeg is voor de ambitieuze eenling, wordt hij getreiterd door zijn lompe baas (William Sadler). Op een gegeven moment pikt John het niet meer en besluit hij om een pistool aan te schaffen en korte metten te maken met zijn kwelgeest. Een afscheidsvideo is opgenomen en een blaffer aangeschaft. Niets kan meer tussen Johns vorm van gerechtigheid komen. Of toch wel? Als John het restaurant inloopt en zijn pistool wil pakken, maakt hij oogcontact met Stefanie (Reed). Hij ontvoert het meisje. Er ontstaat een kat-en-muisspel tussen de twee.

De film opent met de depressieve vocalen van Qualls. Je verwacht een drama over een jongen die het niet meer ziet zitten en wraak wil nemen op zijn kwelgeesten. Dat ‘wraak nemen’ gebeurt met kogels. Dat Qualls versie van John niet al te handig is, merk je al aan een scène waarin hij zijn afscheidsvideo wil opnemen. Hij schrijft zijn laatste woorden op een papiertje en strooit met gewichtige woorden om zijn wanhoopsdaad van extra dramatiek te voorzien. Levert een aardige scène op waarin tragiek en humor hand in hand gaan. Helaas verziekt een koddig muziekje de boel. De muziek laat weten dat je de daden van deze jongen niet (al te) serieus moet nemen. Ook de passages waar de pesterijen getoond worden, zijn nergens schrijnend of dramatisch. Nou ja, dat zijn ze wel (John wordt ten overstaan van collega’s en klanten voor schut gezet door zijn baas en op een gegeven moment wordt hij door zijn chef tot aan zijn schouder in een verstopt toilet geduwd), maar de ludieke soundtrack en het dik aangezette spel van Sadler – die er zichtbaar veel lol in heeft om een eikel neer te zetten – kun je deze passages niet als iets dramatisch opvatten. De film presenteert de pesterijen als ‘gross out’ humor.

Serieuze zaken als pesterijen, een laag zelfbeeld en geweld worden lichtzinnig in beeld gebracht. Qualls doet zijn best en acteert helemaal niet slecht. Bij vlagen proef je de bitterheid en verslagenheid van zijn personage. Toch wordt de nadruk op zijn slungelachtige uiterlijk en zijn onhandigheid gelegd. Daarom verandert John op den duur in een cartoon en niet in een mens van vlees en bloed. De strubbelingen van de antiheld zijn eerder sneu, dan tragisch. Sadler schmiert en zet zijn personage neer als een eendimensionale eikel. Reed zet Stefanie weg als een ietwat snobistisch typetje waarvoor je geen sympathie kunt krijgen. Als de regisseur zijn personages niet serieus neemt, hoe kan het publiek dat dan doen?

‘Held Captive’ is een mislukte film. Qualls doet zijn best om voor de verandering eens een serieus personage neer te zetten, nadat hij bekendheid vergaarde in platte Amerikaanse komedies als ‘Road Trip’. Het lukt hem vrij aardig, maar hij wordt tegengewerkt door een besluitloze regisseur en een slecht script. Deze dramady is te overdreven om op dramatisch vlak te overtuigen en te serieus om op komisch vlak te scoren. Zonde.

Frank v.d. Ven