HellBent (2004)
Regie: Paul Etheredge-Ouzts | 85 minuten | horror | Acteurs: Dylan Fergus, Bryan Kirkwood, Hank Harris, Andrew Levitas, Matt Phillips, Samuel Phillips, Kris Andersson, Shaun Benjamin, Wren T. Brown, Miguel Caballero, Nick Collins, Blake Davis, Jerry Farmer, Rafael Feldman, Yan Feldman
‘HellBent’ wordt aangekondigd als de eerste gay horrorfilm. Omdat er zo geen andere voorbeelden voor de hand liggen, nemen we dit maar als waarheid aan. Hoewel het concept van een slasher met alleen maar homo’s in de hoofdrol op zijn minst origineel te noemen is, is de uitwerking van dit idee, als je dat gegeven weglaat, niet veel meer dan een normale tienerslasher.
Als setting heeft regisseur Paul Etheredge-Ouzts (eerder betrokken bij bijvoorbeeld ‘I Shot Andy Warhol’) gekozen voor het West Hollywood Halloween Carnival, een groots en campy feest, waarbij alle bezoekers zich te buiten gaan aan excessiviteiten als drugs, drank, sex en dans. Ze zien er prachtig uitgedost uit en zijn veelal onherkenbaar verkleed. De kleuren zijn overweldigend, veel rood en blauw en door de opzwepende rockmuziek van Nick Name, een gay rocker uit Los Angeles voelt de kijker zich meer thuis dan wanneer de geijkte gay dance muziek gebruikt zou zijn. Goede keuze dus.
Één van de belangrijkste elementen in een horrorfilm is natuurlijk de angst die de film bij het publiek op moet roepen. Helaas is de film hierin maar ten dele geslaagd. Op een uitzondering na zie je elke moord aankomen, van echte spanning is nauwelijks sprake. Er zitten wel een paar leuke schrikmomenten in en de gore is meer dan voldoende aanwezig (de moordenaar gebruikt een sikkel om zijn slachtoffers van hun hoofd af te helpen en doet dat zo snel, dat alle buizen die door de strot lopen intact blijven).
Ook voel je weinig emotie bij de moorden. Op een paar personages na maakt het je niet veel uit of de vrienden wel of niet het eind van de film halen. Dat ligt deels aan het feit dat de karakters onvoldoende uitgewerkt zijn, deels aan het acteerwerk. Alleen bij Joey (Hank Harris) en Toby (Matt Philips) heb je nog wel enige gevoelens; Joey, omdat hij zo aandoenlijk overkomt en Toby vanwege de grappige oneliners die hij rond mag strooien. De humor in de film is bijna alleen van hem afkomstig, bijvoorbeeld als hij in de spiegel kijkt en zegt dat hij verdorie net op zijn moeder lijkt. Ook zijn laatste woorden zijn legendarisch…
De motieven van de moordenaar worden niet duidelijk, maar dat doet er niet veel toe. Als de hele film nu diepzinnig en psychologisch zou zijn, zou het een gemis zijn, maar het is niet van belang voor de kijkervaring en het kijkplezier. Het publiek mag zelf uitvogelen wat de beweegredenen zijn en wie weet, gezien het einde, komt er nog wel een ‘HellBent 2’ waarin we meer van de gemaskerde bodybuilder zien.
Het enige karakter dat ietwat uitgediept is is die van, hoe kan het ook anders, hoofdrolspeler Eddie, gespeeld door Dylan Fergus. Hij werkt bij de politie, maar niet als agent, daar is hij voor afgekeurd. Hij mag na de eerste twee moorden die gepleegd zijn zijn papierwerk laten voor wat het is en flyeren in de buurt om mensen te waarschuwen voor de moordenaar. Tijdens dit werk ontmoet hij de stoere en aantrekkelijke bikerboy Jake (Bryan Kirkwood) en uiteraard ontmoet het tweetal elkaar weer op het feest. Ook de overige kamergenoten van Eddie krijgen waar ze voor kwamen, in elk geval net voor ze een rendez-vous met de moordenaar hebben.
Het acteerwerk is degelijk, op dat van Dylan Fergus na, die wellicht in negatieve zin opvalt omdat hij de meeste scènes heeft. Het aantal gezichtsuitdrukkingen dat hij heeft is nogal karig en dat gaat na enige tijd irriteren. Het zijn overigens stuk voor stuk zeer aantrekkelijke mannen, dus voor het overgrote deel van het publiek is er voldoende eye candy, slechts de heteroseksuele mannen en de lesbische vrouwen komen niet aan zijn/haar trekken in deze film. Terecht of niet, ‘HellBent’ zal ongetwijfeld een cultstatus veroveren.
Monica Meijer
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 27 juli 2006