Hellboy (2019)

Recensie Hellboy Cinemagazine Regie: Neil Marshall | 116 minuten | actie, avontuur | Acteurs: David Harbour, Milla Jovovich, Ian McShane, Daniel Dae Kim, Penelope Mitchell, Sasha Lane, Brian Gleeson, Mark Stanley, Mario de la Rosa, Sophie Okonedo, Markos Rounthwaite, Thomas Haden Church,

Het is niet leuk om het te moeten constateren, maar we kunnen er niet om heen: alles wat je gehoord hebt is waar: de Hellboy-remake is een overbodige, ronduit belabberde film geworden. Zo ongeveer het enige positieve eraan is dat je meteen weer zin krijgt om de oneindig beter geslaagde Hellboy-films van Guillermo del Toro uit 2004 en 2008 te kijken en hier weer nieuwe waardering voor krijgt. Voor de creatieve creaturen, het vlotte script, de rake dialogen, en de memorabele centrale personages. Met uiteraard Ron Perlman als het titelpersonage als stralend middelpunt. Hoe anders is het in de versie van Neil Marshall, die er nauwelijks in slaagt opwinding of spanning te genereren of van Hellboy een interessant personage te maken.

Neil Marshall, die met ‘Dog Soldiers’ en ‘The Descent’ solide, ja soms zelfs ijzingwekkende, genrefilms wist af te leveren – en met ‘Doomsday’ een leuke pulpy B-film in de stijl van Mad Max – lijkt niet te weten wat hij met zijn acteurs moet doen en geeft ze flauwe oneliners en weinig interessants om te doen. Milla Jovovich is totaal niet bedreigend als opperheks die de wereld wil overnemen met een leger van monsters, maar dit heeft ook met haar gebrekkige acteerkwaliteiten te maken. Bijna geen enkel woord komt geloofwaardig uit haar mond rollen.

Maar als je er als regisseur in slaagt om zelfs een acteur als Ian McShane nauwelijks een leuke scène of interactie te laten creëren, is er iets goed mis. Ja, hij is van iedereen nog het meest het aangluren waard en hier en daar wekt hij misschien een klein glimlachje op bij de kijker, maar dat is het dan wel. Hij doet zijn best maar met de simplistische, grappig bedoelde dialoog is gewoon weinig te beginnen.

Marshall laat de ene na de andere flashback langskomen, in de hoop dat dit de personages diepgang geeft, en het verhaal meer body, maar het werkt eerder averechts. Je zit steeds te wachten tot het verhaal weer een keer verder gaat. Verder zijn de speciale effecten meestal zeer matig uitgevoerd, vooral wanneer het cgi betreft. Veel vieze effecten, bloed en gore, dat zeker, maar echt shockeren doet dit niet, met uitzondering van het slot misschien.

De grootste teleurstelling is Hellboy zelf. Dit personage moet immers de film dragen, dus alles staat of valt met zijn vertolking en (letterlijke en figuurlijke) vormgeving. Nu is David Harbour op zich een prima acteur en zet hij ongetwijfeld het personage neer zoals Marshall hem bedoeld heeft, maar de gemiddelde kijker zal maar weinig enthousiasme voor hem kunnen opbrengen. De meeste van zijn grappen komen niet aan en in gevechten kan hij zijn tegenstanders maar mondjesmaat de baas. Tel daar zijn ongeïnteresseerde houding bij op – zijn handelsmerk dat, indien goed uitgevoerd, erg grappig kan zijn – en je hebt een personage dat meestal suf, sloom, saai en incompetent overkomt. Niet als de droge, grappenmakende antiheld die fysiek de vloer aanveegt met monsters en verbaal met wijsneuzige mensen om hem heen.

Deze Hellboy krijgt meteen in de eerste scène al rake klappen, wat al niet zo stoer is natuurlijk. Een groter probleem is dat de Hellboy zoals vertolkt door Ron Perlman het beter van zich af liet glijden en heel macho en humoristisch de situatie (en zijn tegenstander) de baas werd. Harbour loopt de halve tijd met een open mond in de rondte. Of hij dit doet omdat hij zich geïntimideerd voelt, verbaasd of angstig is – of vermoeide kaken heeft – is niet altijd duidelijk, maar een kick-ass personage wordt hij er niet van.

Misschien heeft Marshall bewust een meer kwetsbare, menselijke antiheld van geprobeerd te maken, en dat is best te prijzen. Maar helaas geeft hij ons niet genoeg emoties of scènes met interessante ontwikkeling, om een band met hem te kunnen opbouwen. Ja, de zin van zijn bestaan, de relatie met zijn (pleeg)vader, en zijn innerlijke twijfel worden herhaaldelijk behandeld – en vooruit, die wekken soms best wat medeleven op – maar of Harbour nu gehinderd wordt door de make-up (veel expressie, behalve een dommige blik, heeft hij niet), de slechte effecten of matige dialoog… het komt allemaal niet genoeg uit de verf.

Dit alles levert een rommelige film op met een wisselende special effects (die meestal vooral onsmakelijk zijn), te veel flashbacks en onnodige uitstapjes, middelmatig acteerwerk, enkele geslaagde actiescènes (een partijtje matten met een paar reuzen is geinig) en hier en daar wat monsters die er best boeiend uitzien. Kortom, veel te weinig soeps om bijna twee uur van je tijd aan te spenderen.

Bart Rietvink

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 11 april 2019
DVD- en blu-ray-release: 9 augustus 2019