Hello I Must Be Going (2012)
Regie: Todd Louiso | 95 minuten | komedie, drama, romantiek | Acteurs: Melanie Lynskey, Blythe Danner, John Rubinstein, Sara Chase, Daniel Eric Gold, Tori Feinstein, Dave T. Koenig, Greta Lee, Meera Simhan, Julie White, Damian Young, Christopher Abbott, Jimmi Simpson, Eli Koskoff, Kate Arrington, Darcy Hicks, Dan Futterman, Andrea Bordeaux, Andreina Sosa-Keifer
Wanneer de volwassen Amy Minsky (Melanie Lynsky) bruusk gewekt wordt door een verbouwing, wordt de toeschouwer een turbulente fase van haar leven ingezogen. Amy, net verlaten door haar man, logeert bij haar ouders in een monumentale villa. De wil om wat van haar leven te maken lijkt ze te zijn verloren, tot ergernis van haar ouders, die haar overstelpen met goedbedoelde adviezen. Die adviezen werken averechts zodat ze zich steeds meer als een sta-in-de-weg ontpopt. Haar ouders, een advocaat en zijn vrouw willen niks liever dan het beste voor haar, zolang ze zich maar aan hun wensen conformeert. Maar het gat waar ze na haar scheiding in is gevallen is diep. Met het ontwaken in het huis van haar ouders, ontheemd, zonder haar eigen spullen en eenzaam, is het dieptepunt bereikt. Langzaamaan weet ze zich echter weer omhoog te richten. Katalysator in dat proces is een jongere man (Jeremy) die haar moet helpen een nieuwe start te maken en haar leven terug in eigen handen te nemen.
De paradox in de titel van ‘Hello, I Must Be Going’ (de begroeting en het afscheid) is exemplarisch voor de film zelf. De film wil met het idee van vrijheid spelen, maar komt daar niet helemaal uit. In haar zoektocht om zichzelf terug te vinden en weer een toekomst voor zichzelf te maken wordt ze in feite teruggeworpen in de schoot van haar ouders. Daarmee ontsnapt ze nergens aan die relationele en culturele conventies die voor echte vrijheid noodzakelijk zijn. Ze blijft dus geketend aan haar naasten. Aan de andere kant durft ze niet voor honderd procent de relatie met de jonge Jeremy aan te gaan. Omdat de oplossing voor haar problemen zodoende in het midden blijft, geeft de film niet helemaal een voldaan gevoel. Amy maakt daarbij te weinig groei door om lang betrokken bij te zijn.
De splitsing tussen haar eigen vrije leven (samen met dat van Jeremy) en het leven met haar ouders wordt benadrukt door de cinematografie. In de scènes met Jeremy is de sfeer compacter en benauwder met handheld camera werk, wat de spanning om betrapt te raken groter maakt. Bovendien spreekt er een soort van levendigheid uit. De scènes bij haar ouders zijn daarentegen meer steriel en met long shots opgenomen en geven goed weer hoe de verbouwing in dat grote witte huis (als metafoor van haar eigen leven) inbreuk maakt op de status quo van Amy’s familie. Dit gebrek aan compromis houdt de gehele film stand, wat de onzalige middenweg van Amy versterkt.
Bovendien presenteert ‘Hello, I Must Be Going’ zich nadrukkelijk als een komedie en faalt daar schromelijk in. De humor is sleets en produceert zo nu en dan alleen een flauwe glimlach. De momenten waarop er echt gelachen kan worden zijn op één hand te tellen. De acteurs maken er het beste van (Melanie Lynsky zet haar rol van Amy geloofwaardig neer), maar het blijft aanvoelen als een groot gemis.
Uiteindelijk blijft Amy in ‘Hello, I Must Be Going’ steken tussen een eigen vrijgevochten leven en de conformiteit aan haar ouders. De film wilt dicht bij de realiteit blijven maar het vergeet dat een gemis aan groei bij de personages en humor misschien wel realistisch is, maar niet per se een goede film hoeft op te leveren.
Wouter Los
Waardering: 2
Bioscooprelease: 11 juli 2013