Hellraiser II: Hellbound – Hellbound: Hellraiser II (1988)
Regie: Tony Randel | 97 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Clare Higgins, Ashley Laurence, Kenneth Cranham, Imogen Boorman, Sean Chapman, William Hope, Doug Bradley, Barbie Wilde, Simon Bamford, Nicholas Vince, Oliver Smith, Angus MacInnes, Deborah Joel, James Tillitt, Bradley Lavelle, Edwin Craig, Ron Travis, Oliver Parker, Catherine Chevalier, Andrew Robinson, Robert Hines, Michael Cassidy, Anthony Allen, Grace Kirby
Na de release van ‘Hellraiser’ in 1987 waren de ideeën nog lang niet op, dus ‘Hellraiser II: Hellbound’ werd vrij snel na de eerste, inmiddels tot cultstatus verheven, horrorfilm gemaakt. Het verhaal gaat direct verder waar de eerste film ophield: Kirsty wordt na de schokkende gebeurtenissen die haar in die film overkwamen wakker in een psychiatrische inrichting. Ze wordt ondervraagd door een inspecteur van de politie, maar deze lijkt haar verklaring voor de ravage en de rottende lijken in het huis van haar vader en stiefmoeder met een korreltje zout te nemen. Ook haar waarschuwing het bebloede matras dat gevonden is vooral te vernietigen slaat hij in de wind.
Dokter Channard neemt de getraumatiseerde tiener onder zijn hoede, maar wat Kirsty niet weet is dat hij daar zo zijn eigen bedoelingen voor heeft. Channard heeft al jaren een fascinatie voor de cenobieten, dus Kirsty’s opname in zijn inrichting komt als geroepen. Wanneer Kirsty’s stiefmoeder Julia weer tot leven komt in een gruwelijke scène (petje af!), is hij al een stapje dichterbij zijn doel. De sadistische dokter en Julia worden geliefden (voor zover dat gaat met iemand zonder huid – immers: liefdevolle strelingen zijn er niet bij!) en schakelen een stom meisje, dat eveneens patiënte is in de inrichting en Tiffany genoemd wordt, in om de Lament Configuration puzzelbox op te lossen.
Ondertussen krijgt Kirsty een boodschap van haar vader die in de hel beland is – althans, dat denkt ze (in werkelijkheid is het haar oom Frank die haar een loer wil draaien). Uiteraard wil ze haar vader redden. Het lukt Tiffany, die een kei is in het oplossen van puzzels, om de poorten van de hel te openen en zowel Channard die er door Julia rondgeleid wordt, als Tiffany en Kirsty, nemen er een kijkje.
Vanaf dat punt zakt de film behoorlijk in, want de hel doet sterk denken aan een M.C. Escher ets en zal niemand angst aanjagen. Daarnaast heeft de setontwerper wel een fikse uitbrander verdiend, want het eindeloze gangenstelsel waardoor het viertal loopt is zo nep dat het nergens overtuigt.
Waar het eerste deel nog uitblonk met een zorgvuldig opgebouwd scenario, maken plot en logica hier ruim baan voor meer bloederige scènes en excessief geweld. Het verhaal omtrent de stomme Tiffany en haar moeder voegt nauwelijks iets toe, is nog slecht uitgewerkt ook en leidt alleen maar af van waar de kijker werkelijk voor is gaan zitten: de cenobieten en de gore. En daar scoort de film dan wel punten, voor wie er van houdt, want er wordt door schedels geboord en huid afgeschraapt dat het een lieve lust is. Voor een horrorfilm die ook nog daadwerkelijk iets te zeggen heeft hoef je deze tweede film echter niet te kijken.
Monica Meijer
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 13 april 1989