Hell’s Highway (2003)

Regie: Steve Taylor | 87 minuten | actie, horror | Acteurs: Ashley Elizabeth, Aaron Buer, Brent Taylor, Jill Jacobs, Kelsey Wedeen, Micky Levy, Jessica Osfar, Anthony Connell, Ryan DeRouen, T.C. Davidson, Renee Madison Cole, Tiffany Shepis

In diverse horrorfilms wordt een vrij clichématig uitgangspunt gehanteerd: een groep personen wordt langzaam uitgedund door bedreigingen van buitenaf, totdat het tenslotte tot diverse confrontaties met de boosdoeners komt. Zo ook in deze film die ook bekend staat onder de namen ‘Detour’ en ‘Cannibal Detour’. Door de lugubere flitsen die in het begin van de film tussen de beelden van de houseparty in zijn verwerkt ontstaat direct een vermoeden aangaande de duistere gebeurtenissen die op stapel staan.

De ellende dient zich inderdaad aan wanneer de jongeren met hun bus in de woestijn stranden en vervolgens lastig worden gevallen door een groep buitenissige figuren. Menig horrorfan zal snel duidelijk worden dat deze verhaallijn grote gelijkenis vertoont met die van ‘The Hills Have Eyes’ uit 1977, en dat er ook diverse invloeden uit ‘The Texas Chainsaw Massacre’ in aanwezig zijn. Ook andere elementen uit ‘The Hills Have Eyes’ zijn aanwezig: de vooraf gegeven waarschuwingen, de verlatenheid en de claustrofobische sfeer van de omgeving, de onmogelijkheid om hulp van buitenaf in te roepen, de verontrustende tekenen dat er figuren met kwade bedoelingen in de omgeving rondsluipen, de langzaam opkomende angst van de belaagden en de confrontaties met de sadistische en kannibalistische boosdoeners waartegen aanvankelijk maar weinig of geen verweer mogelijk is. Het zal met name de doorgewinterde horrorfan bekend voorkomen en wellicht de vraag doen rijzen of deze film nog iets nieuws te bieden heeft.

Dat blijkt echter opmerkelijk mee te vallen. Ondanks de overeenkomsten met ‘The Hills Have Eyes’ worden in deze film de uitgangssituaties en de gebeurtenissen in het begin op een dusdanige wijze ingevuld dat het maken van vergelijkingen al snel achterwege zal blijven. Daarnaast worden de latere ontwikkelingen anders uitgewerkt en wel op zo’n manier dat deze film een geslaagde combinatie van actie en horror is. Na een weliswaar wat langzame start wordt de spanning met diverse elementen gestaag opgebouwd en de eerste confrontaties zijn geslaagd, onverwacht en daarmee des te aansprekender te noemen. De schurken in het verhaal blijken ondanks hun geestelijke aftakeling toch over de nodige slimheid te beschikken, zodat naast diverse frontale aanvallen ze door middel van camouflage ook zorgen voor diverse geslaagde schrikeffecten met daaropvolgende gruwelijkheden. De actie, spanning en confrontaties bereiken een hoogtepunt wanneer twee van de overlevende jongeren in een poging een gevangen genomen vriendin te bevrijden doelbewust de confrontatie met de schurken aangaan. Schietpartijen, wurgpogingen, confrontaties met letterlijke spietsende en vlammende gevolgen, achtervolgingen en diverse lijf-aan-lijf gevechten met aanvullende gruwelijkheden zijn het gevolg, waarbij er regelmatig ook de nodige humor in het een en ander te onderkennen is. De bloederige effecten die bij de diverse confrontaties gedurende de hele film een rol spelen doen de rest en maken deze film tot een aanrader voor de horrorfan.

De rolverdeling lijkt de kijker aanvankelijk niet veel nieuws te bieden te hebben. De groep jongeren is onderverdeeld in dusdanig stereotiepe karakters dat volgens goed gebruik direct duidelijk is wie de komende nachtmerrie zal overleven en wie niet. Het blijkt echter dat schijn kan bedriegen want het zijn niet de schaars geklede bimbo’s die er met de mislukte macho ‘gangsta-rappa’ als eersten aangaan, maar het zijn juist de aanvankelijk meest sympathie oproepende personages die op gruwelijke wijze ten prooi aan de schurken vallen. Niet erg clichématig dus, maar daardoor des te verrassender en het schroeft het griezelgehalte van de gepleegde wandaden daarmee in aanzienlijke mate op. De daarna overgebleven jongeren blijken toch meer diepgang te hebben dan ooit mogelijk leek en zo komt in een later stadium ook met hen de nodige identificatie en het nodige medeleven tot stand. Dit draagt op zijn beurt bij aan de spanning en effectieve griezel in deze film, en daarmee blijkt de niet-clichématige keuze voor de ontwikkelingen die de diverse personages in deze film doormaken een juiste te zijn geweest.

Ondanks de pluspunten van deze film hadden de verschijningen en de optredens van de schurken in het verhaal wel beter uitgewerkt kunnen worden. Vanaf de eerste scènes in de woestijn wordt hun aanwezigheid duidelijk gemaakt door diverse signalen, wat bijdraagt aan een geslaagde spanningsopbouw aangaande de op handen zijnde confrontaties. Effectief zijn de daaropvolgende verschijningen van de schurken met de daarbij gepaard gaande confrontaties inderdaad wel, en ook is hun dreigende aanwezigheid in de achtergrond meerdere malen duidelijk voelbaar, maar wanneer ze in beeld komen zijn hun optredens meestal snel voorbij, en soms komen ze zelfs helemaal niet in beeld. Pas wanneer de twee jongeren hun vriendin gaan bevrijden komen diverse schurken relatief langdurig en duidelijk en daardoor des te angstaanjagender naar voren. Deze scènes in het laatste deel van de film maken duidelijk dat wanneer er in een eerder stadium meer aandacht was besteed aan de karakters en de optredens van de overige schurken, dit het griezelgehalte van de film nog aanzienlijk op had kunnen schroeven.

Dit is een film met overduidelijke invloeden van diverse horrorfilms uit het verleden. De verschillende situaties en ontwikkelingen en de perikelen die de diverse karakters doormaken worden echter op een dusdanig eigen wijze ingevuld en verder uitgewerkt dat vergelijkingen met welke voorganger dan ook deze film zo goed als geen parten zullen spelen. Het niveau van zijn overduidelijke inspiratiebron ‘The Hills Have Eyes’ wordt in deze film weliswaar niet bereikt, maar niettemin is dit een geslaagde en onderhoudende film voor de liefhebber van horrorfilms.

Frans Buitendijk