Het Hut Syndicaat (2018)

Regie: Diego Gutiérrez | 86 minuten | documentaire

Ieder jaar rond oktober ontmoeten ze elkaar in de Wieringermeer. Tandarts, smid of advocaat buiten het jachtseizoen, jagers wanneer het seizoen eenmaal is begonnen. Ze jagen op hazen die schadelijk zijn voor het boerenland, hazen die ze ’s avonds dan weer schoonmaken, bereiden en opeten. Het hoofd van dit jagerscollectief, dat zichzelf het Hut Syndicaat noemt, is de gastronoom Ronald Timmermans. Levend in een semi-isolement verlangt deze zichzelf bedruipende jachtmeester en schrijver terug naar eenvoudiger tijden. Tijden waarin er nog geen chloorkippen, probleembiggen en concentratiekampkoeien bestonden.

In de Nederlandse documentaire ‘Het Hut Syndicaat’ van Diego Gutiérrez maken we kennis met dit gezelschap. We gaan uiteraard mee op jacht en leren daar de mooie en minder mooie kanten van kennen. De charme van de jacht verschilt nogal per taak. De drijvers die de hazen proberen te lokken, gaan helemaal voor het moment waarop de hazen tevoorschijn schieten uit hun holen. De charme van het jagen zelf is vergelijkbaar met die van het vissen: een dromerig soort wachten op dat ene moment waarop de prooi opduikt. Minder fraai is het wanneer een haas niet direct overlijdt, terwijl het schoonmaken van de gedode beesten ook niet echt een fijn karwei is. Toch wordt één ding snel duidelijk: het genot van de jacht is niet het doden van beesten, het genot van de jacht is de jacht zelf.

De kennismaking met de jagers is al even wisselvallig als de kennismaking met de jacht. Sommige jagers schieten meer hazen dan strikt noodzakelijk, andere jagers hebben hun lompe mond vol van lekkere wijven, weer andere lijken tijdens de lunchpauze dusdanig veel te drinken dat ze gevaarlijker zijn voor hun medejagers dan voor de hazen. De meeste jagers zijn zich bewust van het paria-achtig imago van hun hobby, tegelijk zien ze ook dat de hysterie over jagen vaak gevoed wordt door mensen die zonder te verblikken of verblozen een plofkip of hormoonkoe naar binnen werken. Het is die hypocrisie die de jagers nog het meest ergert.

Dit alles komt tot ons in sfeervolle, soms gruwelijke, altijd eerlijke beelden. Hoe langer de film duurt, hoe lastiger de kijker het zal vinden om het soort eenlettergrepige oordelen te vellen (ja/nee) die gebruikelijk zijn in de hele jachtdiscussie. Zeker wanneer de oude Just zijn mond open doet, een man aan de rand van het leven die het jagen heeft opgegeven. De wijze woorden van Just zijn tekenend voor deze uiterst genuanceerde documentaire over een fenomeen dat bij de meeste mensen slechts het schuim op de kaken brengt. Een documentaire die bijna het niveau haalt van een ander genuanceerd pareltje over de jacht (‘The Hunt’ uit 1986), maar die hoe dan ook het bekijken waard is. Niet geschikt voor vegetariërs en veganisten, food for thought (sorry) voor niet al te bekrompen filmliefhebbers.

Henny Wouters

Waardering: 4

Bioscooprelease: 25 oktober 2018