Hi, Mom! (1970)
Regie: Brian De Palma | 87 minuten | drama, komedie | Acteurs: Charles Durning, Robert De Niro, Allen Garfield, Abraham Goren, Lara Parker, Bruce Price, Ricky Parker, Andy Parker, Jennifer Salt, Robbie Heywood, Leslie Bornstein, Paul Bartel, Gerrit Graham, Nelson Peltz, Delia Abrams, Tofer Delaney, Margaret Pine, Hector Valentin Lino Jr., Carole Leverett, Ruth Bocour, Bart De Palma, Arthur Bierman, Tina Hirsch, Buddy Butler, David Connell, Carolyn Craven, Milton Earl Forrest, Joyce Griffin, Kirk Kirksey, Rutanya Alda, Beth Bowden, Gene Elman, Joe Fields, Paul Milvy, Joe Stillman, Carol Vogel, Peter Maloney, William Daley, Floyd L. Peterson, Paul Hirsch, Joseph King
Vreemde, vroegere film van regisseur Brian De Palma met Robert De Niro in een hoofdrol. ‘Hi, Mom!’ verhaalt in low budget-stijl over het vreemde leven van een Vietnam-veteraan, die moeite heeft met de snel veranderende maatschappij. Het resultaat is een chaotische, amateuristisch aandoende produktie, die wat stijl betreft gelijkenissen heeft met Martin Scorsese’s doorbraakfilm ‘Mean Streets’ uit 1973. Soms is een goedkope film tussen de Hollywood-krakers een verademing, maar die vlieger gaat niet op voor ‘Hi, Mom!’. Vanaf het begin is duidelijk dat de film weinig geld heeft gekost. Het verhaal begint zo maar ergens in New York. Geen opbouw, geen spanning. Later volgen slecht belichte scènes, houterig acteerwerk, rommelige cameravoering en, bovenal, een bizar verhaal.
De film probeert twee compleet verschillende verhalen met elkaar te combineren en faalt opzichtig. Aan de ene kant gaat het om de aspiraties van amateur-filmer De Niro, die financiële steun krijgt van een louche pornobaas om gluiperig materiaal van De Niro’s overburen te bekostigen. Aan de andere kant gaat ‘Hi, Mom!’ in op de strijd van zwarte Amerikanen voor gelijke burgerrechten. Het tweede deel sluit totaal niet aan op het eerste gedeelte van de film, maar de vrijheidsstrijd is wel een stuk interessanter dan de alledaagse belevenissen van een beginnend filmer. In 1970 staat een jonge Robert De Niro (26) aan het begin van een grote filmcarrière. ‘Hi, Mom!’ is een goed voorbeeld van het gegeven dat ook de grootste acteurs onderaan moeten beginnen. Af en toe zie je De Niro zoals je hem kent, bijvoorbeeld wanneer hij in een toneelstuk een racistische politieagent is, die de zwarte bevolking onderdrukt. Grotendeels is het echter behelpen, omdat De Niro een zwak uitgewerkte rol speelt waar weinig eer aan te behalen is.
Nee, de waarde van de film zit, ondanks vele tekortkomingen, in de regisseerstijl en tijdsweergave. ‘Hi, Mom!’ dateert van voor Brian De Palma’s doorbraak ‘Carrie’ uit 1976. Zes jaar eerder zijn De Palma’s middelen duidelijk bescheidener, hetgeen een verklaring is voor een aantal matige acteurs en goedkoop ogende filmtechnieken als veelvuldig gebruik van de handcamera. De regisseur experimenteert ook met versneld en vertraagd beeld, zonder al teveel succes. Wel is De Palma’s voyeurisme-fetisj waar te nemen als De Niro vanuit zijn appartement zijn overburen bespied. Daarnaast is een krachtig element dat de film het roerige tijdsbeeld van eind jaren zestig toont. ‘Hi, Mom!’ gaat, op bizarre wijze, in op de vrijheidsstrijd van zwarte radicalen. De film lijkt een logisch gevolg van rassenrellen in Amerikaanse steden, de hippiebeweging, gewelddadige moorden op politici en beroemdheden en de oorlog in Vietnam. ‘Hi, Mom!’ is uitgesproken links van karakter.
Niettemin is ‘Hi, Mom!’ voer voor cultliefhebbers en trouwe fans van De Palma en De Niro. De film bewijst dat De Palma nog zoekende was naar zijn eigen stijl; een stijl die later zo knap voortborduurt op het voyeurthema van Alfred Hitchcock’s ‘Rear Window’ uit 1954. Velen haken wellicht snel af bij zoveel geëxperimenteer, bizarre verhaallijnen en goedkope shots.
Robbert Bitter