Hidden Faces – Sakli yüzler (2007)
Regie: Handan Ipekçi | 115 minuten | drama, familie | Acteurs: Senay Aydin, Istar Gökseven, Berk Hakman, Cem Bender, Nisa Yildirim, Füsun Demirel
Het verhaal is op zichzelf al redelijk gecompliceerd, maar wordt door de raamvertellingstructuur extra ingewikkeld gemaakt. De regisseuse was in eerste instantie van plan een documentaire te maken over eerwraak, maar ondervond teveel beperkingen om een pakkende film te kunnen maken en besloot daarom over te stappen op fictie. De hierdoor verworven vrijheden heeft ze ten zeerste benut door van genre op genre te springen, veel verschillende personages te volgen en op allerlei locaties te filmen: van het Turkse platteland tot de Duitse grote stad. Het uitgangspunt is het verhaal van het mooie meisje Zurhe, die op jonge leeftijd zwanger raakt van haar (op dat moment) grote liefde. Hij laat haar uit angst voor de gevolgen stikken en de arme Zurhe belandt in een web van eerwraak, waarbij het doel alle middelen lijkt te heiligen en niemand gespaard wordt. Haar – in eerste instantie – onschuldige broer Ismail raakt ook betrokken en neemt zelfs een groot deel van de schuld op zich.
Het nevenverhaal is dat van een jonge Turkse documentairemaker, die een documentaire heeft gemaakt over eerwraak, waarin Zuhre en andere betrokkenen onherkenbaar hun verhaal vertellen. Als de oom van Zurhe, die in Turkije al de grootste rol speelde in de gruwelijkheden, de film in een Duitse bioscoop ziet, blijken alle veiligheidsmaatregelen echter niet genoeg. Oom Ali herkent het verhaal van Zuhre onmiddellijk en besluit af te maken waar hij in Turkije mee begonnen was. Zuhre moet alsnog sterven om de eer van de familie te redden. Dat oom Ali vooral op macht uit is en voornamelijk zijn eigen eer wil redden, blijkt gedurende de gebeurtenissen, maar dan is het al te laat.
De genuanceerde gevoeligheden zijn vooral in de eerste helft van het verhaal te vinden, wanneer we ook de meeste beelden van de gebeurtenissen in Turkije te zien krijgen. Het laatste deel van de film verandert geleidelijk in een detectiveachtig verhaal, waarin de spanning tot het kookpunt wordt opgevoerd en de regisseuse ons letterlijk op het puntje van de stoel dwingt. Deels is de wisseling in genre verwarrend; het lijkt soms of de makers hun verworven vrijheden in de wereld van de fictiefilm iets te royaal hebben aangewend en in de krappe twee uur zoveel mogelijk wilden stoppen. Maar al met al doet dat weinig af aan de geloofwaardigheid van het verhaal, dat door het realistische uitgangspunt en sterke acteerwerk overtuigt en nog lang door het hoofd blijft spoken.
Ruby Sanders