High Lane – Vertige (2009)

Regie: Abel Ferry | 75 minuten | horror | Acteurs: Fanny Valette, Johan Libéreau, Raphaël Lenglet, Nicolas Giraud, Maud Wyler, Justin Blanckaert, Guilhem Simon

‘High Lane’ vertelt het verhaal van vijf vrienden, drie meiden en twee jongens, die een dagje bergbeklimmen hebben gepland in Kroatië. De zelfbenoemde leider van de groep, Fred, en zijn vriendin Karine zijn de meest ervaren klimmers. Daarna volgt ‘vreemde eend’ Guillaume, de ex-vriend van ‘cutie’ Chloé. De laatste deelnemer aan het uitje is Loïc, de nieuwe stikjaloerse vriend van Chloé. Loïc lijdt, hoe onhandig in een film over de gevaren van bergbeklimmen, aan hoogtevrees. Helaas, het bergpad waar de trip zou worden begonnen is afgesloten. Die hard Fred geeft zich niet zo maar gewonnen. Hij gaat kijken of er een alternatieve route bestaat. Had hij dat maar nooit gedaan! Enfin, dan maar door schade en schande wijzer worden. We hebben niet voor niets met een rolprent te maken die veel gelijkenis vertoont met ‘Wrong Turn’. Vervang de bossen door bergen et voilá.

Loïc heeft het bij de eerste beklimming al moeilijk, maar omdat hij niet onder wil doen voor rivaal Guillaume, zet hij moedig door. Bij de hangbrug gaat het maar op het nippertje goed met Karine als enkele kabels als luciferhoutjes knappen. De eerste kraakjes in het pantser van vriendschap worden duidelijk. Dat was de enige weg terug. Hoe nu verder?

Voor beklimming twee gaat een deel van de groep alvast vooruit als verkenners. Een van hen komt met een been in een dierenklem te zitten en vanaf dat moment wordt het een kopie van het verhaal van de tien kleine negertjes. Er valt een tweede slachtoffer en het overgebleven drietal (rara wie?) strandt in een verlaten boerderij waar in de kelder allerlei onverkwikkelijks van lichamelijke aard blijkt te liggen. Het dappere trio weet het vege lijf maar ternauwernood te redden.

Happy ending? Niet in het universum van regisseur Ferry en dat is een pluspunt, vooral als je zijn product afzet tegen Amerikaanse broers als ‘Cliffhanger’. In zijn totaliteit kan worden gezegd dat de acteerprestaties tamelijk vlak en eendimensionaal overkomen, met het karakter van Loïc als dieptepunt. Zijn ‘range’ varieert van boos worden tot het trekken van gezichten die een hoge mate van constipatie verraden. Verder lijken alle betrokkenen, maar vooral de dames te luchtig gekleed voor zo’n gevaarlijk outdoortripje. Regisseur Ferry zal gedacht hebben ‘het oog wil ook wat’, maar helaas doet de uitmonstering van de Bende van Vijf zeer ongeloofwaardig aan.

De visioenen die Chloé af en aan krijgt voegen niets toe en zijn alleen maar bedoeld om de film extra occult te maken. Een grove misvatting. Een kleine rode draad in de film is weggelegd voor de single ‘Allright’ van de band Supergrass. “We are young, we are free”, inderdaad. Maar je moet wel aardig wat wiet tot je nemen wil deze film totaal kunnen bekoren. In het slasher/horror genre redelijk te noemen. Dit predicaat heeft ‘High Lane’ voornamelijk te danken aan enkele bloedstollend gefilmde actiescènes. Ferry heeft overduidelijk potentie, maar hij zal iets meer de ‘diepte’ in moeten bij zijn volgende poging…

Ruud Stift