High School Confidential – Pretty Persuasion (2005)

Regie: Marcos Siega | 105 minuten | drama, komedie | Acteurs: Evan Rachel Wood, David Wagner, Brent Goldberg, Adi Schnall, Elisabeth Harnois, Stark Sands, Jane Krakowski, Michael Hitchcock, Danny Comden, Jaime King, Josh Zuckerman, James Snyder, Ron Livingston, Cody McMains, Mike Erwin  

‘High School Confidential’ is een heerlijk foute film die net als hoofdpersonage Kimberly Joyce iets te calculerend en vooropgezet is, om het meer te laten zijn dan een vermakelijke rit. De film wil iets zeggen over mediageilheid van onze maatschappij waarin iedereen beroemd wil zijn en kan worden, ongeacht de ethiek of prestaties van de persoon die beroemd is. Onder het motto: “Als het op t.v. is, moet het wel interessant zijn.” En hoe sensationeler hoe beter. Daarnaast maken de film en de personages in de film dankbaar gebruik van het motto “sex sells”. Of: “seks is macht”. Dit zijn niet bijzonder nieuwe onthullingen en ook de bitchy, manipulerende schoolfeeks is een element dat al eerder gezien is – films waaraan ‘High School Confidential’ doet denken zijn ‘To Die For’, ‘Wild Things’, ‘Cruel Intentions’ en ‘Mean Girls’ – maar Evan Rachel Wood weet haar rol van überbitch zo overtuigend neer te zetten, dat het altijd boeiend blijft om te zien met wat voor gedrag of opmerking ze nu weer de boel op stelten zet. Haar vertolking heeft bijtende humor en intelligentie, en ze slaagt er zelfs nog in enige sympathie op te wekken bij de kijker. Dat is niet geen slechte prestatie gezien de verdorvenheid van haar (wan)daden. De film is minstens zo politiek incorrect als ‘South Park’; er wordt een scala aan racistische, sexistische, en in algemene zin beledigende opmerkingen en grappen gemaakt – allemaal natuurlijk met een knipoog of binnen een satirische context, maar ondertussen is het wel een manier om de grappen te uiten. Mannen van middelbare leeftijd en leraren komen er niet goed van af in de film. De vader van Kimberly is een vuil spuiende oude man die op onbewaakte momenten met zijn minnares aan de telefoon en zijn hand in zijn onderbroek hangt, en de leraar die Kimberly gaat aanklagen vanwege seksuele intimidatie is iets te dol op studentes in strakke schooluniformpjes. In een grappige scène waarin zijn eigen vrouw – gespeeld door Selma Blair – zich aan moet kleden als schoolmeisje en een brief moet voorlezen waarin ze zegt stout te zijn en straf te willen – wordt dit expliciet benadrukt (overigens speelt de vrouw verder geen enkele rol meer in de film en functioneert dus alleen om de kijker iets over haar man te vertellen).

Kimberly komt niet bepaald uit een goed nest. Naast haar racistische, grofgebekte vader heeft ze een sloerie als pleegmoeder – van wie Kimberly voortdurend zegt dat ze seks met de hond heeft gehad – en een moeder die totaal niet in haar geïnteresseerd is. Ze heeft dus een flink trauma dat haar vreselijke daden later lijkt te moeten verantwoorden. In haar privéleven heeft ze ook tegenslagen gekend, maar gelukkig heeft ze een hartsvriendin, Brittany genaamd, en een nieuwe Arabische “vriendin”, Randa, die ze voor haar karretje kan spannen.  Bijna alle personages bestaan eigenlijk om iets over Kimberly te zeggen of om met haar karakter te contrasteren. Zo is Randa’s onbekendheid met de Westerse cultuur een mooie gelegenheid om haar te choqueren met pornofilms en allerhande immoreel of losbandig gedrag. Als personage zelf, heeft ze echter totaal geen diepgang. En zo zit het eigenlijk met de film als geheel. Terwijl het filmverhaal aan de kijker voorbijtrekt, is ‘High School Confidential’ prima entertainment, maar zodra de film voorbij is, blijkt dat veel elementen in de film alleen maar bestonden om Kimberly kleur te geven of een bepaald beeld van een personage te creëren dat voor andere personages niet erg ter zake doet. Kimberly speelt met iedereen een spelletje dat weinig waarde of zin blijkt te hebben, en hetzelfde geldt in zekere zin voor de film als geheel.

‘High School Confidential’ valt of staat met de vertolking van Wood en door haar ijzersterke en koelbloedige Kimberly die foute opmerkingen zo nonchalant in de gesprekken weet te verwerken, dat het nauwelijks weerstand opwekt. Ergens lijkt het uit een soort naïviteit voort te komen waardoor je haar eigenlijk – net als Borat – niets kwalijk kunt nemen. Niet dat dit gevoel ooit de overhand krijgt, maar soms lijkt het erin te sluipen. Na haar eveneens ijzersterke optreden in ‘Thirteen’, en een goede vertolking naast Edward Norton in ‘Down in the Valley’ laat Wood met deze film opnieuw zien complexe, gedurfde personages te kunnen spelen en toont ze zich als één van de beste jonge actrices van dit moment.

Bart Rietvink