Hindsight (2008)

Regie: Paul Holahan | 90 minuten | drama, thriller | Acteurs: Leonor Varela, Jeffrey Donovan, Waylon Payne, Miranda Bailey, Richard Riehle, Deborah Offner, Arnell Powell

Het is onduidelijk wat voor film ‘Hindsight’ precies wil zijn. Enerzijds beoogt de film duidelijk een kritiek te zijn op maatschappelijke kwesties als materialisme, (de prijs van) geluksmaximalisatie, en het omgaan met normen en waarden. Anderzijds wil de film een shockerende thriller zijn. Op beide vlakken weet de film helaas niet te overtuigen. De film mag dan een interessant uitgangspunt hebben en verdient al krediet vanwege de ambitie om wat meer te zijn dan een gemiddelde genrefilm, maar de uitwerking laat danig te wensen over. Er is niemand voor de kijker om mee te identificeren – alle personages zijn onsympathiek -, gedragingen van de personages en plotwendingen zijn weinig geloofwaardig, spanning is slechts sporadisch aanwezig, en qua structuur doet ‘Hindsight’ vooral denken aan een matige tv-film.

Het eerste in het oog springende probleem is de manier waarop het centrale verhaal is geframed. Het verhaal bereikt de kijker namelijk in de vorm van een lange flashback/vertelling door hoofdpersonage Dina, die dit aan een automobilist vertelt, die haar zojuist aan de kant van de weg heeft opgepikt. Deze constructie heeft weinig toe te voegen. Integendeel. Hoewel het de kijker wel meteen het verhaal in trekt doordat de vrouw begint met te vertellen dat haar eigen baby bij een andere vrouw terecht is gekomen, maakt het de rest van de film eigenlijk alleen maar goedkoper. Het haalt de vaart eruit omdat op verschillende momenten in de vertelling er terug wordt gegaan naar de reizigers in de auto, waarbij de man achter het stuur zijn mening geeft over de gebeurtenissen. En gezien de bedenkelijke ethiek – of liever het gestoorde gedrag – van zijn passagier, is het vreemd dat hij gewoon maar door blijft rijden met haar in plaats van dit mens gewoon bij een pompstation achter te laten. Het geeft ‘Hindsight’ een erg gekunstelde structuur en de expliciete kritiek van de automobilist op de handelingen van Dina (Miranda Bailey) – die vindt dat zij niets fout heeft gedaan – ontneemt de kijker de vrijheid om zelf zijn morele conclusies te trekken. Het is weinig subtiel om grijze gebieden die eerder als onderlaag aanwezig waren, op een dergelijke manier voor te kauwen.

Verschillende centrale ideeën in de film zijn best interessant. Dat er enerzijds mensen zijn die hun (ongeboren) kind simpelweg vanwege geldproblemen op het internet aanbieden, en dat er anderzijds mensen astronomische bedragen uitgeven zolang ze maar krijgen wat ze willen – onafhankelijk van de aard [een mensenleven] en de achtergrond van het “product”, is fascinerend en, wellicht, een teken van deze tijd. Het krijgen van kinderen is geen “geschenk” meer of een product van liefde, maar iets wat je nodig hebt om gelukkig te worden en waarvoor de middelen het doel rechtvaardigen. Daarom is waarschijnlijk het verhaal van de yuppen Maria (Leonor Varela) en Paul (Jeffrey Donovan) en die uiteindelijk het kind willen kopen boeiender dan dat van de “white trash”-hoofdpersonen die geld aan hun kind willen verdienen wanneer de vrouw eenmaal zwanger blijkt te zijn. Daarom is ook de laatste acte van de film – waarin ook de meeste spanning zit – nog het meest de moeite waard, omdat hierin het rijke echtpaar zijn ware aard laat zien.

Toch komt deze revelatie te laat en wordt er onvoldoende aandacht besteed aan de psyche en achtergrond van deze mensen om de film als geheel te laten slagen. Veel te lange tijd zit de kijker opgescheept met onsympathieke personages, die in langdradige scènes voor de vorm een band met elkaar proberen te krijgen – middels pictionary-spelletjes – of waarin de film onderbroken wordt om terug te gaan naar de tegenwoordige momenten met Dina en de automobilist. Daarbij is de omslag van geveinsde aardigheid naar een gevaarlijke gijzelingsactie te abrupt en onlogisch om de film psychologisch nog effectief te kunnen houden. Eenmaal in het laatste half uur van de film aanbeland is het interessant dat Maria en Paul hun ware gezicht laten zien – het spreekt boekdelen wanneer Maria Dina intimideert door te zeggen dat ze in een rechtszaak altijd zal winnen omdat ze dure advocaten kan betalen – en alle wanhoop, immoraliteit en regelrechte gestoordheid op tafel komen te liggen, maar het kan de film niet redden. Daarbij is het einde onbevredigend aangezien het niet aannemelijk is dat Dina het heeft overleefd met wat de kijker te zien krijgt, terwijl ze toch later in gezonde toestand haar verhaal kan doen. Kortom, ‘Hindsight’, is, achteraf gezien, helaas niet de film die het had kunnen zien.

Bart Rietvink