Historias mínimas (2002)

Regie: Carlos Sorin | 92 minuten | drama | Acteurs: Javier Lombardo, Antonio Benedicti, Javiera Bravo, Julia Solomonoff, Laura Vagnoni, Enrique Otranto, Mariela Díaz, María Rosa Cianferoni

Carlos Sorin heeft met zijn ‘kleine verhalen’ willen aantonen wat je zoal tegen kunt komen onderweg in Patagonië. De verhalen lijken op het eerste gezicht niet zo bijzonder: een oude man maakt zijn waarschijnlijk laatste reis; een jonge moeder zo te zien een van haar eerste en een man van middelbare leeftijd doet niet anders dan reizen en zou juist zo graag wat vastigheid vinden. Toch is de film wel degelijk een bijzondere geworden. De drie hoofdpersonen staan allen voor een andere generatie, een andere Argentijn, met elk een ander doel voor ogen waar zij deze reis voor nodig hebben.

Zoals dat met road movies het geval is, zegt elk personage ook iets over het land waarin de reis zich afspeelt. De jonge Maria, die een (nog) onschuldige generatie belichaamt, wil méér dan alleen haar armoedige huis, waar zelfs geen stroom is om een keukenmachine op aan te sluiten. Ook zij heeft recht op een heel klein beetje luxe, iets voor zichzelf, al komt dit uiteindelijk in de vorm van een maaltijd in een buffetrestaurant en een make-upset die Maria waarschijnlijk niet vaak zal kunnen gebruiken. Roberto staat voor de moderne Argentijn; kopje onder gegaan in zijn eigen zee van kapitalisme, waaruit hij wanhopig probeert het vasteland te bereiken. De spullen die hij verkoopt zijn onzinnigheden, zoveel weet hij zelf ook wel, maar hij kan niets anders, zodat ook zijn liefdesleven met verkooptechnieken gelardeerd is. Don Justo tenslotte, een zeer oprechte oude man, heeft duidelijk moeite om met zijn eigen verleden in het reine te komen en is voortdurend bezig hoe hij deze wroeging tot een einde kan brengen. Dat hij niet rustig kan sterven voordat hij zijn hond, die uit morele afkeuring is weggelopen, onder ogen is gekomen, zegt natuurlijk iets over het land en Argentiniës bloedige verleden.

De film laat ook zien dat de zeer uiteenlopende inwoners en bezoekers van Patagonië elkaar nodig hebben. Argentinië redt het niet zolang haar inwoners verdeeld blijven en het verleden rond blijft spoken, maar zodra mensen samen gaan werken en elkaar helpen de juiste weg te kiezen, kan iedereen er iets mee winnen. De boodschap klinkt op deze manier wellicht wat al te voor de hand liggend; gelukkig heeft regisseur Sorin zijn eventuele moraal geenszins proberen op te leggen. Juist de subtiliteit en bescheidenheid van de verhalen zijn de sterke punten van de film. Daarbij dragen de acteurs – veelal non-professionals – voor een enorm gedeelte bij aan de geloofwaardigheid en ontroering die deze historias minimas de kijker brengen.

Ruby Sanders

Waardering: 4

Bioscooprelease: 14 augustus 2003