Hit and Run (2009)

Regie: Enda McCallion | 84 minuten | horror, thriller | Acteurs: Laura Breckenridge, Kevin Corrigan, Christopher Shand, Megan Anderson, Michael Gell, Nitin Adsul, Eric Zuckerman, Joe Hansard, Lance Lewman, Rebecca Gebhard, Al Twanmo, Kara Quick, Katherine Schmoke, Mary Lechter, Robert Cait

Bij vlagen effectieve, maar ook tikje rare horrorfilm van debuterend regisseur Enda McCallion over een bizar auto-ongeluk met verstrekkende gevolgen. Mary (Laura Breckenridge) rijdt de leraar Timothy Emser (Kevin Corrigan) aan zonder dit aanvankelijk door te hebben. Uiteraard doet ze bij ontdekking in de donkere garage van haar ouders’ huis – die uiteraard op vakantie zijn – het allerstomste wat ze kan doen. In plaats van het alarmnummer te bellen, ze moet nog maar één nummer, omdat ze al 91 heeft ingetoetst, gaat ze toch weer terug naar wat ze vermoed dat het een lijk is en slaat ze de aangereden man schijnbaar dood als hij haar vastgrijpt. Maar ook na twee keer pogingen tot doodslag wil Timothy maar niet het hoekje om en blijft hij haar achtervolgen. De film begint als een thriller met horrortrekjes, vliegt dan af en toe danig uit de bocht (om maar eens een toepasselijke woordspeling te gebruiken) en roept naar het einde toe steeds meer een gevoel van vervreemdheid op. Dat maakt de film wat lastig te plaatsen.

Hoewel het uitgangspunt van de film niet bijster origineel is (zie ‘I Know What You Did Last Summer’), is er een interessante draai aan gegeven, door het slachtoffer van de aanrijding klem te laten zitten onder de terreinwagen van Mary. De makers hebben zich hierbij laten inspireren door een aantal bestaande gevallen waarin dit ook is gebeurd (overigens ook in Nederland, al zullen zij hiervan niet op de hoogte zijn geweest). Tegelijk worden de clichématige elementen van de horrorfilm niet geschuwd: lichten die niet blijken te werken op het moment dat je ze het hardst nodig hebt, mensen gaan ’s nachts in hun eentje op onderzoek uit om de herkomst van rare geluiden op te sporen, het schrikmoment dat onschuldig blijkt te zijn etcetera. Maar net op het moment dat je denkt: nu weet ik het wel, wordt het toch weer interessant. Toch doet ook de film zijn eigen interne logica geweld aan. Oké, een bijna niet te dood te krijgen enge moordenaar die haast bovennatuurlijke krachten lijkt te hebben, hoort bij het genre en blijft daarmee binnen de marges van de interne logica. Maar wanneer de film dan verder vooral “realistisch” van toon lijkt te willen zijn, waarom komt er ineens bloed uit een hangende telefoonhoorn druppen?

Laura Breckenridge heeft een aardige hoofdrol als de onfortuinlijke Mary en laat tijdens alle ellende zien dat ze als actrice meer in haar mars heeft dan B-horrorfilms. Beetje jammer is wel dat de makers het nodig achten om haar in het eerste kwartier tot drie keer toe laten kokhalzen dan wel overgeven (inclusief shot vanuit de wc-pot als een perverse knipoog naar Tarantino?). Corrigan hoeft alleen maar de dreigende moordenaar uit te hangen en dat doet hij met verve. Toch krijgt hij maar weinig meer te doen dan dat en er had zeker meer in gezeten om uit die rol te halen. De andere acteurs zijn zo weinig in beeld, dat ze nauwelijks een rol hebben.

Wat Timothy met Mary doet als hij haar overmeesterd heeft, is natuurlijk volslagen belachelijk en getuigt van een porte gitzwarte humor van de makers. In de context past het wel binnen de verknipte denkkaders van deze leraar, die namelijk ook voor de aanrijding alles behalve normaal blijkt te zijn geweest. Overigens klopt de titel eigenlijk niet, want een “hit and run” is een omschrijving van een ongeluk waarbij de dader – bewust- doorrijdt en wordt meestal als een misdrijf gezien. Hier is aanvankelijk eerder sprake van een vergissing, aangezien Mary er geen idee van had dat ze iemand geraakt had.

Regisseur McCallion is zelf in het openingsshot in beeld als barkeeper en hij weet een goede spanningsboog neer te zetten. Voor een debuut zeker niet slecht, maar de volgende keer moet hij zijn split-screens, extreme close-ups en andere kunstzinnige bedoelde cameraposities maar achterwege laten.

Hans Geurts