Holy Motors (2012)

Regie: Leos Carax | 110 minuten | drama | Acteurs: Denis Lavant, Edith Scob, Eva Mendes, Kylie Minogue, Elise Lhomeau, Michel Piccoli, Jeanne Disson, Leos Carax, Nastya Golubeva Carax, Zlata, Geoffrey Carey, Big John, Jean-François Balmer, Michel Delahaye, Katarzyna Glinka, Karl Hoffmeister, François Rimbau, Fabien Hagege

‘Holy Motors’ is het klassieke voorbeeld van de film die een cinefiel in vervoering kan brengen maar die een andere kijker in uiterste verwarring kan achterlaten en hoofdschuddend over wat hij nou toch weer heeft gezien de cinema kan doen verlaten. Is dat een reden om deze lichtelijk bizarre maar visueel ijzersterke, overrompelende en absurdistische film dan maar te mijden? Dan lijdt men het meest aan het lijden dat men vreest. Ga hem zien, dompel je onder en beleef een bijna hallucinerende ervaring.

In ‘Holy Motors’ speelt Denis Lavant elf rollen, onder andere die van bedelares, bankier, moordenaar en stervende man. Die rollen zijn op zich weer allerlei vermommingen van hemzelf, inclusief die waarin hij een dubbelganger van zich speelt. Klinkt bizar? Maak je op voor een bijzondere cinematografische belevenis, een provocatieve en poëtische samenbundeling met fraaie special effects.

Een zekere ‘Monsieur Oscar’ rijdt rond in Parijs in een grote witte limousine. Die limousine wordt gereden door zijn chauffeuse die hem naar allerlei afspraken moet brengen waar hij gedurende 24 uur steeds opnieuw een ‘act’ tot uitvoering moet brengen. In die auto liggen al zijn attributen voor zijn vermommingen en kleedpartijen, een soort kleedkamer en bühne ineen. Niets is wat het lijkt, het is daarmee niet altijd meteen duidelijk welke opdracht hij nu precies heeft, maar de uitvoering ervan is subliem. De kijker zal zelf moeten vaststellen wat het antwoord is op de vragen die worden opgeroepen. Naarmate het ‘verhaal’ zich ontwikkelt valt een aantal delen van de puzzelstukjes op hun plaats.

De ontwikkelingen zijn lichtelijk hypnotiserend en in de overgangen tussen de personages zitten magistrale vondsten zoals de scènes in een riool of de sterk ironisch getoonzette ontvoering van een fotomodel (Eva Mendes) die met een fotoshoot bezig is op de befaamde begraafplaats Père Lachaise. Het camerawerk is magnifiek, de beelden van Parijs bij nacht zijn sfeerrijk, het spel en de vermommingen van Denis Lavant is indrukwekkend. Het bijzondere einde is geheel in stijl met al het voorgaande in de film. De manier waarop Denis Lavant al zijn rollen tot leven brengt is bijna toveren met lichaam en geest. Het is als in het echte circus: zie en huiver.

Rob Veerman

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 9 augustus 2012