Hood of Horror – Snoop Dogg’s Hood of Horror (2006)

Regie: Stacy Title | 84 minuten | komedie, horror | Acteurs: Snoop Dogg, Ernie Hudson, Danny Trejo, Pooch Hall, Anson Mount, Daniella Alonso, Lin Shaye, Brande Roderick, Richard Gant, Aries Spears, Dallas Page, Jeffrey Licon, Noel Gugliemi, Sydney Tamiia Poitier, Tucker Smallwood

‘Exploderende chihuahua’

Rapper Snoop Dogg treedt in ‘Hood of Horror’ in de voetsporen van de cryptkeeper en presenteert een raamvertelling van drie macabere sprookjes die zich allen afspelen binnen de ‘urban’ subcultuur. Dat betekent ghetto’s, rassenverschillen en natuurlijk een hoop hip-hop. De urban adorerende jeugd zal het allemaal erg hip vinden, maar de vraag is of Snoop Dogg de volwassen horrorkijker ook aan zich weet te binden.

Het antwoord blijkt een volmondig ja te zijn, want ondanks het goedkope idee om hip-hop en horror met elkaar te combineren – wat voornamelijk als een slecht marketingconcept klinkt – blijkt de film in staat zijn urban karakter te nuanceren en genoeg ruimte te laten voor oprechte spanning. Het resultaat is een film die komisch van toon is, maar die nooit in een flauwe comedy vervalt of een schaamteloze poging doet het straatleven te verheerlijken. De film benadert zijn urban omgeving met spot en valt daardoor juist serieus te nemen.

Dit gevoel van ironie – tevens zo kenmerkend voor ‘Tales from the Crypt’ – uit zich in ‘Hood of Horror’ het beste in de karakters. Alle personages zijn karikaturen die gekenmerkt worden door één overheersende karaktereigenschap. Alhoewel de kijker een hoop clichés krijgt voorgeschoteld weten de acteurs met veel plezier een eigen draai te geven aan de verder weinig originele personages. De kwaliteit van de acteurs zit hem in de prestatie een komische rol neer te zetten zonder lollig te gaan doen of onnodig de aandacht te trekken. Grappig zijn in plaats van grappig doen. Afgezien van de prima acteerprestaties mag de kijker zich verheugen op leuke cameo’s en bijrollen, waaronder Seinfeld’s Jason Alexander, worstelaar Diamond Dallas Page en de altijd zichzelf spelende 50 Cent.

Wat wellicht nog het meest bijzondere is aan ‘Hood of Horror’ is hoe goed de film wegkomt met zijn dertien in een dozijn opzet. Niet alleen de karakters komen door goed acteerwerk weg met een herhalingsoefening, ook de verhalen die verteld worden zijn al tot vervelens toe verfilmd, maar blijken toch amusant om naar te kijken. Alle verhalen hebben met elkaar gemeen dat ze gaan over karakters die geconfronteerd worden met de gevolgen van hun eigen daden, als het even kan in een onverwachte twist aan het einde. Weinig origineel inderdaad, maar wraak blijft nu eenmaal een universeel thema en zodoende weten ook deze verhalen weer te boeien. Het gebrek aan originaliteit valt ‘Hood of Horror’ te vergeven doordat de verhalen sterk worden neergezet, niet alleen vanuit visueel oogpunt, maar ook omdat er de tijd wordt genomen om spanning op te bouwen. Een gewaagde keuze voor een film die zichzelf hip en snel in de markt zet. Waar de verhalen helaas wel in te kort schieten is diepgang, want de sprookjes die Snoop Dogg aan ons presenteert worden gekenmerkt door pragmatisme en weten daardoor weinig intelligentie over te brengen. Oplossingen komen in de vorm van fysiek geweld en in combinatie met het zwart/witte wereldbeeld van de film levert dit weinig stof tot nadenken op.

Het is echter tevens dit pragmatisme dat zorgt voor enkele goed bedachte special effects, die voor de verandering nu eens niet uit de computer komen. Met ouderwets rubber en tubes nepbloed wordt een fles door iemands oog geramd, wordt een ander geperforeerd met een stel koeienhorens en spatten de ingewanden van een chihuahua tegen het beeldscherm aan. Om slechts enkele voorbeelden te noemen. Wat de film mist aan diepgang, wordt opgevuld met een overdaad aan bloed. ‘Hood of Horror’ is daarmee horror op een banaal niveau geworden: bloed, ingewanden en niet te vergeten een hoop schaars geklede vrouwen. Echt eng wordt het niet, maar dat was ook nooit de bedoeling.

De originaliteitsprijs gaat ‘Hood of Horror’ niet winnen en eigenlijk steelt de film op geen enkel vlak de show, maar door de combinatie van prima acteerwerk, ouderwets goede special effects, boeiende verhaallijnen en een uitstekend gevoel voor zelfspot ontstaat er alsnog een pakket dat een dikke voldoende verdient.

Sander Colin

Waardering: 3.5