Hostel Part II (2007)
Regie: Eli Roth | 93 minuten | horror | Acteurs: Lauren German, Roger Bart, Bijou Phillips, Heather Matarazzo, Richard Burgi, Vera Jordanova, Jay Hernandez, Jordan Ladd, Edwige Fenech, Stanislav Ianevski, Patrik Zigo, Zuzana Geislerová, Milan Knazko, Ivan Furak, Monika Malacova
Regisseur Eli Roth lijkt het te moeten hebben van aanbevelingen van andere filmmakers. Zijn debuut ‘Cabin Fever’ kon bogen op de steun van Peter Jackson, en trashy horrorhit ‘Hostel’ gebruikte prominent de naam van Quentin Tarantino op de poster om voor wat extra publiciteit te zorgen. Dat de beste man verder weinig met de film zélf te maken heeft, is niet belangrijk. Hoofdzaak is dat het publiek de bioscoopzaal ingelokt wordt. Want marketing is alles. Om de toeschouwer enthousiast te maken voor ‘Hostel Part II’ heeft Roth besloten het “gore”-gehalte aan te prijzen. De regisseur vertelt aan iedereen die het maar wil horen, dat deze film absoluut grensverleggend is in zijn gruweldaden. ‘Hostel Part II’ is de engste, meest extreme horrorfilm ooit, als je Roth mag geloven.
Dit valt tegen. Ja, er komt tenminste één scène in voor die behoorlijk naar is om te ondergaan – vooral voor de mannelijke kijkers – maar het leeuwendeel van de film is betrekkelijk tam of in ieder geval weinig controversieel. Voor de liefhebber van naargeestige en zwartkomische martelscènes valt er wel van het een en ander te genieten, maar tegenwoordig is de kijker al zo erg blootgesteld aan dit soort extremiteiten, dat de reactie niet veel verder zal gaan dan een opgetrokken wenkbrauw.
Het gaat er dan vooral om een zo effectief mogelijke context om de martelscènes heen te construeren. En het is op dit gebied dat ‘Hostel Part II’ de grootste steken laat vallen. Immers, nu de verrassing van het hele “hostel uit de hel”-idee eraf is, is het niet raadzaam om het vervolg op nagenoeg exact dezelfde manier op te bouwen als het origineel. En dit is wat Roth grotendeels doet.
Om te beginnen is de opbouw vrijwel identiek. Het lijkt er heel even op dat er een interessante continuïteit met het origineel zal zijn, wanneer de film naadloos aan blijkt te sluiten op het origineel; met de gevluchte Paxton (Jay Hernandez) in de trein. Maar zijn personage verdwijnt helaas al snel van het toneel, op welk moment alles weer opnieuw begint. Vervang de drie jongens die op reis gaan naar het Slowaakse, utopische hostel door drie meisjes en laat ze erheen gaan voor de ontspannende hete bronnen in plaats van opwindende, hete vrouwen en, voilà, je hebt je vervolgfilm.
En het vervelende is dat deze circa vijfenveertig minuten opbouw een stuk saaier zijn dan in het origineel. De insteek van op seks beluste studenten was dan misschien exploitatief en een excuus voor onfunctioneel naakt, het paste tegelijkertijd erg mooi in de horrortraditie. Die traditie waarin seks je ondergang betekent. Daarnaast waren de verleidsters erg prikkelend, niet alleen door hun lichamelijke aantrekkingskracht, maar juist door hun mysterie en gevaar. Beeldschone vrouwen die zich zomaar op een presenteerblaadje aanbieden, dat is natuurlijk te mooi om waar te zijn. De jongens hadden zichzelf moeten blinddoeken en rechtsomkeert moeten maken. Net als de sirenes die Odysseus op de klippen wilden laten varen met hun aanlokkelijke gezang, kon er alleen maar narigheid komen van de sexy dames in het Slowaakse hostel.
Geen van dit soort prikkelingen (seksueel en gevaarlijk) is waarneembaar in ‘Hostel Part II’. De dames gaan op vakantie naar Praag en horen dan van de therapeutische warmtebronnen in Slowakije: niet bepaald tot de verbeelding sprekend. Tevens zorgen de verdwijningen niet voor de spanning die er was in ‘Hostel 1’, toen in het midden gelaten werd, wat er precies was gebeurd en zo de onzekerheid en angst toenam. Hier wordt alles vrij snel getoond. Ook zijn de dames behoorlijk tweedimensionaal. En zelfs de bekwame Heather Matarazzo, die hier weer een typische nerd speelt, kan weinig maken van haar kleurloze personage. Net wanneer de kijker in dreigt te dommelen, en de indruk krijgt met een volkomen nutteloos vervolg te maken te hebben, gebeurt er echter iets interessants. Roth snapt gelukkig dat de meeste kijkers van ‘Hostel Part II’ deel één ook gezien hebben, en daarom al weten hoe het demonische hostel in elkaar zit. Dus gunt hij de toeschouwer nu een kijkje in de wereld van de jagers, naast die van het prooi. Wanneer de dames in het hostel zijn aangekomen, stuurt de organisatie namelijk onmiddellijk foto’s door, via pda’s en laptops, naar potentiële klanten, die in een amusante montage bieden op het jonge, vrouwelijke vlees. Dit is wat eigenlijk veel te weinig gebeurt in de film: een andere invalshoek zoeken. De kant van de cliënten is uiterst intrigerend. Wat voor zieke geesten kiezen ervoor om, voor de lol, weerloze jongeren af te slachten? In de eerdergenoemde montage zien we één van de potentiële klanten gewoon met zijn zoontje aan tafel zitten, en ook één van de winnaars heeft een gezin. Kortom, het lijken “normale” mannen te zijn, die je overal kunt aantreffen. Twee klanten worden er in ‘Hostel Part II’ uitgelicht, de fanatieke, sadistische Todd – een vermakelijke Richard Burgi – en zijn twijfelende vriend Stuart (Roger Bart). Beide personages worden interessant vormgegeven door de acteurs en vooral het morele dilemma lijkt een boeiend speerpunt te gaan worden van hun verhaal, maar dit wordt helaas onbevredigend uitgewerkt. Net wanneer er, naast de porties “gore”, ook enige inhoud waarneembaar lijkt, doen de personages weer iets onbegrijpelijks wat al het voorgaande bijna opheft. Jammer ook dat de film met een redelijke anticlimax eindigt (al is de scène in kwestie vrij gruwelijk). Dit in tegenstelling tot het hyperkinetische einde van deel 1.
‘Hostel Part II’ heeft enkele leuke vondsten – waaronder de bestemming van half bewerkte slachtoffers – en redelijk acteerwerk, maar moet het zonder meer afleggen tegen het superieure origineel, die spannender en prikkelender was, en voor de “gorehound” net zo goed te genieten was als dit toch grotendeels overbodige vervolg.
Bart Rietvink