House on the Edge of the Park – La casa sperduta nel parco (1980)
Regie: Ruggero Deodato | 94 minuten | horror, thriller | Acteurs: David Hess, Gio Lombardo Radice, Annie Belle, Lorraine De Selle, Brigitte Petronio, Christian Borromeo, Marie Claude Joseph, Gabrielle Di Giulio, Karoline Mardeck
Van de man achter cultshocker ‘Cannibal Holocaust’ hoef je geen lief filmpje te verwachten. De Italiaanse regisseur Ruggero Deodato trakteert de gorefreak ook in ‘House on the Edge of the Park’ op een flinke portie zinloos geweld, nihilistische personages en brute verkrachtingen. Zet je emmer maar klaar, sluit je koelkast af en laat je meevoeren in de duistere krochten van Deodato’s brein. Enter ‘House on the Edge of the Park’.
Het huis aan de rand van het park wordt bezocht door de ietwat vreemde automonteur Alex (Hess) en zijn domme maatje Ricky (Radice). Het duo is op uitnodiging van een stel verveelde yuppies naar het stulpje gegaan. De rich kids houden het stel voor de gek, iets wat Alex maar al te goed beseft. De simpel van geest zijnde Ricky komt daar later achter. Wat de rijke elite echter niet weet, is dat Alex een botte verkrachter is die zijn gerief haalt bij door hem geterroriseerde vrouwen. Al snel slaat de stemming om en besluit Alex om met behulp van zijn scheermes de aandacht vast te houden en zijn verachtelijke hobby op de hulpeloze vrouwen bot te vieren.
Het zal geen verrassing zijn dat ‘House on the Edge of the Park’ een behoorlijk nare slachtfilm is die niet voor gevoelige zieltjes is weggelegd. Deodato overschrijdt de goede smaak met verve en vuurt in hoog tempo rauwe verkrachtingen en brute geweldsexplosies op je af. Met welk doel? Dat is de vraag. In eerste instantie kun je Alex’ woede wel voorstellen als blijkt dat er met hem en zijn kameraad gesold wordt, maar al snel sta je aan de kant van de geteisterde yuppen die met een schuimbekkende Alex en een roestig scheermes te maken krijgen.
In lang uitgesponnen passages laat de film verkrachtingsscènes de revue passeren. Het nare van die scènes is de walgelijke ondertoon. In eerste instantie sputteren de dames tegen, maar als de verkrachter de erogene zones ontdekt heeft, genieten de vrouwen van de ongewenste handelingen. Nog gekker wordt het als een van de dames ineens vrijwillig seks heeft met haar verkrachter die eigenlijk heel erg aardig blijkt te zijn. Daarnaast krijg je ook een sadistische aanranding op een jong meisje te zien. Omdat geen enkel personage sympathiek is en er een nogal morbide dubbele agenda op nahoudt, ontaardt ‘House on the Edge of the Park’ in een aaneenschakeling van nihilistisch geweld en gedateerde softporno.
Hess’ acteerwerk is vrij intens, zodat de film nog wel aanschouwelijk is, maar qua ondertoon is dit toch echt een verachtelijk stukje cinema. De finale is daarentegen best interessant, maar daarvoor moet je wel een hoop ellende verteren. Dat de film seksueel geweld lijkt te verheerlijken is onverteerbaar. Toch is dit Italiaanse product best de moeite waard voor fans van het exploitation genre. Het acteerwerk is degelijk en de aankleding is in orde. De moraal van het verhaal? ‘Behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden’ of zou het toch ‘Automonteurs zijn evil’ zijn?
Frank v.d. Ven