How Do You Know (2010)

Regie: James L. Brooks | 121 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Reese Witherspoon, Paul Rudd, Owen Wilson, Jack Nicholson, Kathryn Hahn, Andrew Wilson, Dean Norris, Shelley Conn, Brian O’Halloran, Tara Subkoff, Domenick Lombardozzi, Molly Price, Yuki Matsuzaki, Mark Linn-Baker, Daniel Benzali, David A. Gregory

James L. Brooks en Jack Nicholson. Op papier is het een gouden combinatie. De regisseur en de steracteur maakten samen onder meer ‘Terms of Endearment’ (1983) en ‘As Good As It Gets’ (1997), twee films die Nicholson een Oscar opleverden. Brooks kreeg voor ‘Terms of Endearment’ maar liefst drie Academy Awards (behalve Best Director ook Best Writing en Best Picture) en verdiende voor ‘As Good As It Gets’ nominaties. Ook de derde film die beide heren samen maakten, ‘Broadcast News’ uit 1987, kon de keuzeheren van de Academy bekoren. Dat de verwachtingen voor hun vierde samenwerking, ‘How Do You Know’ (2010), hooggespannen zijn is dan ook niet zo verwonderlijk. Zeker omdat Nicholson in de cast wordt bijgestaan door Oscarwinnares en publieklieveling Reese Witherspoon, Owen Wilson en Paul Rudd. Zo veel grote namen bij elkaar is geen garantie voor succes, zo bewijst ‘How Do You Know’ maar weer eens. Niet alleen is de film met zijn twee uur veel te lang voor een romantische komedie, het script is ook nog eens rommelig en inspiratieloos. De magie tussen Brooks en Nicholson lijkt nu dan toch echt te zijn uitgewerkt.

Niet Nicholson maar Witherspoon is het centrale personage in deze moderne variant op de klassieker ‘The Philadelphia Story’ (1940). Zij speelt Lisa Jorgenson, een van de beste softbalspeelsters van het land (niet dat je Witherspoon ooit in actie ziet, maar goed…). Ze is een ervaren rot, die als voorbeeld dient voor de andere meiden in het nationale team. Haar leeftijd is niet alleen haar voordeel, want van de ene op de andere dag wordt de 31-jarige Lisa zonder pardon uit het team gezet. En wat moet ze nu met haar leven? Liefde speelde eigenlijk nooit een rol in haar leven (als ze verliefde stelletjes zag, dacht ze altijd dat zij speelden dat ze gelukkig waren), ze heeft wel relaties maar die zijn eigenlijk nooit echt serieus. Omdat ze momenteel geen ander doel meer in haar leven heeft, besluit ze het toch maar eens serieus te proberen in de liefde. Vette pech dat ze daar uitgerekend professioneel honkballer Matty (Owen Wilson) voor uitkiest. Die heeft namelijk nog minder besef van de liefde dan zij. Hij verslindt vrouwen bij de vleet. Sterker nog, zijn luxe penthouse is er zo op ingericht dat hij altijd genoeg tandenborstels en dameskleding voor handen heeft voor onverwachte nachtelijke (vrouwelijke) gasten.

Een heel ander type is George (Paul Rudd), die zijn geld verdient als financieel expert binnen het bedrijf van zijn slinkse vader Charles (Jack Nicholson). In een paar dagen tijd ziet de arme George zijn complete wereldje ineen storten; zijn kop lijkt te gaan rollen nadat is uitgekomen dat er frauduleuze praktijken plaatsvinden op zijn werk en zijn vriendin verlaat hem omdat hij ‘te veel problemen’ heeft. Uit pure wanhoop belt hij een nummer dat hij van een vriendin kreeg – het nummer van Lisa – voor een blind date. Even wat afleiding. Het is niet het juiste moment voor hem om verliefd te worden, nu zijn leven zo overhoop ligt en hij misschien wel de gevangenis in moet, maar het gebeurt toch. Lisa lijkt echter haar hart al verpand te hebben aan de egocentrische Matty, ook al is die haar liefde eigenlijk niet waard.

Driehoeksverhoudingen zijn een geliefd thema in romantische komedies. Het moge duidelijk zijn bij wie de sympathie van regisseur en scenarioschrijver Brooks ligt: George is veruit het meest sympathieke personage in de film. Hoewel hij Lisa niets te bieden heeft, komt zijn genegenheid recht uit het hart. Matty verdient geld als water en kan Lisa alles geven wat ze zich maar wensen kan, maar hij is arrogant, oppervlakkig en heeft moeite om monogaam te leven. Personages waren zelden zo makkelijk in een hokje te stoppen. Brooks heeft ze neergezet in een wereld die duidelijk uit de pen van Hollywood komt: de perfect gestylede huizen en stijlvolle outfits zijn net iets minder storend dan de talloze opmerkelijke toevalligheden die het script telt. Zo woont de vader van George heel toevallig in het zelfde pand als Matty, zodat George en Lisa elkaar regelmatig ‘per ongeluk’ tegen het lijf lopen. Het is heel duidelijk een ‘geschreven’ verhaal en dat is ook te merken aan de dialogen. Regelmatig komen tegeltjeswijsheden en zelfhulpdogma’s voorbij die tenenkrommend werken. Zie bijvoorbeeld ook de motivatiespreuken die Lisa op haar spiegel geplakt heeft.

Het acteerwerk is helemaal niet slecht, maar geen enkele acteur weet de middelmatigheid te ontstijgen. Paul Rudd speelt het meest realistische karakter en wint daarmee onze sympathie. Maar in feite speelt hij een rol zoals hij die zo vaak neerzet. Dat geldt ook voor Wilson, Witherspoon en Nicholson. Dat vooral Nicholson zich niet weet te onderscheiden, is opmerkelijk. Brooks geeft hem geen mogelijkheid om zich te onderscheiden, maar Nicholson maakt als onbetrouwbare tycoon die zijn bloedeigen zoon voor zijn karretje spant een beetje een lamlendige indruk. Hij speelt geen rol, hij is gewoon zichzelf. Het ingewikkelde subplot rond de dubieuze financiële praktijken van Nicholsons firma komt überhaupt niet goed uit de verf en zorgt er (mede) voor dat de film uitdijt tot een tijdspanne van maar liefst twee uur, veel te lang voor een luchtige romantische komedie. Zoals ook andere subplots – bijvoorbeeld rond de assistente van George (Kathryn Hahn) – ons afleiden van waar het werkelijk om draait. Want pas zodra George Lisa los weet te weken van Matty, wint de film aan charme. Helaas gebeurt dit pas na ruim een uur. Het merendeel van de film doet ons derhalve niks.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5