How Much Do You Love Me? – Combien tu m’aimes? (2005)
Regie: Bertrand Blier | 95 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Monica Bellucci, Bernard Campan, Gérard Depardieu, Jean-Pierre Darroussin, Edouard Baer, Farida Rahouadj, Sara Forestier, Michel Vuillermoz, François Rollin
Al vanaf het begin heeft deze film meer weg van een absurdistisch toneelstuk dan een serieus drama of liefdesverhaal. ‘How Much Do You Love Me’ zit vol met vreemde personages, onbegrijpelijke plotwendingen, plotselinge spotlights, harde dramatische operamuziek en meer vervreemdende elementen. Het enige consequente is in feite deze totale inconsequentie in stijl, sfeer en genre.
Het verhaal begint heel plotseling, waardoor er geen tijd is de personages te leren kennen of een beeld te schetsen van de omstandigheden. De belangrijkste gebeurtenis vindt al in de eerste minuten plaats: namelijk het aanbod van François (Bernard Campan, eigenlijk de enige die zijn rol niet extreem overacteert) aan de mooie hoer Daniela om met hem samen te gaan leven in ruil voor een enorm maandsalaris. Een half (film)uur verder is Daniela al weggelopen en teruggekeerd naar haar plek achter het raam. François probeert haar terug te krijgen, maar moet het hierin opnemen tegen een norse Gérard Depardieu, die als linke pooier Daniela onder de duim heeft en niet van plan is haar te laten gaan. Vanaf dat moment worden de gebeurtenissen steeds vreemder in scène gezet en lijkt de film vooral bezig te verbloemen dat de verhaallijn niet bijster origineel of interessant is. De hoer die haar leven wil veranderen en op zoek is naar ware liefde; de onzichtbare kantoorklerk die zijn zinnen heeft gezet op een veel te mooie vrouw: niets nieuws onder de zon. Weliswaar is Monica Belucci ideaal als te mooie prostituee, maar we hebben haar in betere films gezien. En ja natuurlijk is ze beeldschoon, maar dat weten we ook als het niet iedere vijf minuten benoemd wordt; als er niet steeds mannen een hartaanval krijgen of spontaan in tranen uitbarsten bij het zien van haar wulpse rondingen.
Ondanks een paar geestige scènes, zoals het verhitte gesprek met een eenzame buurvrouw over de werkelijkheid van het vrouwelijke orgasme, biedt de film vooral veel verwarring. De eventuele moraal of achterliggende boodschap van een allesverslindende liefde, die leugens en bedrog te boven komt en uiteindelijk door iedereen gevonden kan worden, wordt behoorlijk onderuit gehaald door het totale gebrek aan realiteit en de daardoor gevormde afstandelijkheid van de film.
Ruby Sanders