Hundstage (2001)

Regie: Ulrich Seidl | 121 minuten | drama | Acteurs: Maria Hofstätter, Alfred Mrva, Erich Finsches, Gerti Lehner, Franziska Weiss, Rene Wanko, Claudia Martini, Victor Rathbone, Christian Bakonyi, Christine Jirku, Viktor Hennemann, Georg Friedrich, Ingeborg Wehofer, Leopold Schlol, Silvia Piglmann, Karl Christoph, Henriette Maslo, Christina Horvath, Norbert Raftl, Edith Helm, Editha Maurer, Christine Raffelsberg, Peter Kristek, Elfriede Draszdak, Alfred Strobl, Marco Kutzeroff, Hermine Mayer

‘Hundstage’ begint met een humoristische noot, als een oude man zijn grasmaaier tegen de schutting van zijn buren zet om hun geruzie te overstemmen. Vanaf dat moment gaat het qua toon alleen maar bergafwaarts en wordt de film somber en deprimerend. Onder de aanhoudende hitte blijkt dat er achter de “normale” mensen in de Weense buitenwijk veel verscholen ligt – en niets daarvan is ook maar enigszins hoopvol. Stuk voor stuk zijn het eenzame mensen, die niet in staat zijn om met elkaar te communiceren en onverschillig of wreed zijn naar hun medemensen.

Het is dan ook allesbehalve entertainment dat zich als schouwspel ontvouwt, maar een studie in menselijk gedrag die pijnlijk is om naar te kijken. Regisseur Seidl heeft voor zijn film veel amateurs gebruikt, maar dat is aan het resultaat niet echt af te zien. Misschien dan aan het behoorlijk seksueel expliciete karakter van ‘Hundstage’, waaraan de acteurs zich letterlijk blootgeven. Zo is de film nog geen kwartier oud als er een groepseks-scène getoond wordt en gaan middelbare of zelfs nog oudere vrouwen uit de kleren. Grootste bron van irritatie (dus knap gespeeld) is de liftster Anna, die alle mensen die haar meenemen tot wanhoop drijft met liedjes, flarden reclames en – zoals boven vermeld – allerlei top tienlijstjes. Na de aanvankelijke sympathie die er ontstaan is voor de oude man met de grasmaaier, wordt ook dat keihard onderuit gehaald door zijn obsessieve gedrag. Hij weegt gekochte boodschappen en gaat bij de winkel klagen als de gewogen inhoud niet overeenkomt met de vermelding op de verpakking. Later heeft hij een wel heel ongebruikelijk verzoek aan zijn bijna bejaarde huishoudster. Treurig zijn vooral de segmenten van het gescheiden echtpaar, dat nog wel in hetzelfde huis woont en ieder voor zich rouwen om hun verongelukte dochtertje.

En ook de andere verhaallijnen, die zich af en toe kruisen, zijn om droevig van te worden. Al met al een grote poel van ellende. Niet ieders ‘cup of tea’, maar voor de kleine minderheid die een door en door cynische kijk heeft op de samenleving en tegen een twee uur durend bombardement van ellende en wreedheid kan, een aanrader. In zijn soort een knap gemaakte kleine film over menselijk leed.

Hans Geurts

Waardering: 3

Bioscooprelease: 28 februari 2002