Hunt for the Wilderpeople (2016)

Recensie Hunt for the Wilderpeople CinemagazineRegie: Taika Waititi | 97 minuten | avontuur, komedie, drama | Acteurs: Sam Neill, Julian Dennison, Rima Te Wiata, Rachel House, Tioreore Ngatai-Melbourne, Oscar Kightley, Stan Walker, Mike Minogue, Cohen Holloway, Rhys Darby, Troy Kingi, Taika Waititi, Hamish Parkinson, Stu Giles, Lloyd Scott

De Nieuw-Zeelandse filmmaker Taika Waititi, die op dit moment hoge ogen gooit met de derde ‘Thor’-film – ‘Thor: Ragnarok’ – heeft een grappige, lichtvoetige stijl met oog voor personages. Dit was ook al te zien in zijn mockumentary ‘What We Do in the Shadows’, waarin de dagelijkse beslommeringen van een groep ietwat sullige vampiers in beeld worden gebracht, die hun plaats proberen te vinden in de moderne tijd. Hoe bijzonder of droogkomisch de situaties ook waren waarin de personages zich bevonden, Waititi wist toch de karakters op een liefdevolle manier te belichten, zodat je als kijker zowaar een band met ze kreeg. Dit laatste gebeurt ook in zijn ‘Hunt for the Wilderpeople’, een drama / sprookje / klucht over het rebelse weeskind Ricky (Julian Dennison) dat een band krijgt met zijn norse pleegvader, ’oom’ Hec (Sam Neill) en door een misverstand de Nieuw-Zeelandse bush in moet vluchten voor de autoriteiten. De film kijkt lekker weg, is best komisch op zijn tijd, maar mist de ‘bite’ van eerdergenoemde vampierfilm.

‘Hunt for the Wilderpeople’ krijgt al snel de lachers op zijn hand wanneer ‘real bad egg’ Ricky Baker door de kinderbescherming in een hutje op de hei – ok, de Nieuw-Zeelandse bush – wordt gedumpt, omdat niemand hem verder wil hebben. In een snelle montage wordt getoond wat hij allemaal op zijn kerfstok heeft – het meeste redelijk onschuldig: ‘stealing’, throwing with things, more stealing – maar het maakt Bella (Rima Te Wiata) allemaal niets uit. Ze lacht alleen maar liefdevol en bekijkt hem licht spottend terwijl de weinig geïnteresseerde Ricky een rondje om het huisje loopt en zonder iets te zeggen weer achter in de auto van de kinderbescherming gaat zitten. Maar hij heeft geen keus en is tot zijn nieuwe pleeggezin veroordeeld.

Die eerste ongemakkelijke momenten in Ricky’s nieuwe huis zijn misschien wel het leukste. Als ze met zijn allen (kort) aan tafel zitten, als Ricky naar zijn slaapkamer gaat en we Bella (vanaf de gang) horen uitleggen wat er allemaal in de kamer staat en ligt. En als Ricky er zo snel als hij kan vandoor gaat, maar Bella hem de volgende ochtend tweehonderd meter verder slapend op een heuvel vindt. Weglopen is toch minder makkelijk dan het leek. Maar vanaf dat moment vlakt de film eigenlijk al wat af. Bella en Ricky krijgen wel heel snel een band en de voorspelbare situatie waarbij de botsende Ricky en Hec (of ‘Hic’ zoals ze het in Nieuw-Zeeland uitspreken) tot elkaar zijn aangewezen en langzaam maar zeker vrienden worden, vindt ook al heel snel plaats.

Gelukkig is de droogkomische Kiwi-humor van veel personages erg aanstekelijk en de sfeer sympathiek. Daarbij zijn de Nieuw-Zeelandse landschappen uiteraard aantrekkelijk. ‘Hunt for the Wilderpeople’ is een leuke mix van genres en films, met een beetje ‘First Blood’ en ‘Thelma & Louise’ en qua stijl gelijkend op de films van Wes Anderson. Er zitten leuke komische momenten in de film. De vaak weinig poëtische haiku’s van Ricky zijn bijvoorbeeld geinig en de episode waarbij hij in zijn eentje hulp gaat zoeken en op een relaxte jonge amazone stuit, waar hij op slag verliefd op wordt, is amusant. Vooral als ze hem meeneemt naar het huis van haar vader, die Ricky herkent van een opsporingsbericht en allerlei selfies met hem wilt nemen, is het gniffelen geblazen.

Er zitten jammer genoeg ook erg flauwe stukken in de film, met doodslaande grappen of geforceerde misverstanden; bijvoorbeeld wanneer Ricky zegt dat Hec hem van alles liet doen, maar dat hij wel ‘met zichzelf moest spelen’, waarna Hector natuurlijk voor kinderlokker / misbruiker wordt uitgemaakt. Ook een idiote, anarchistische kluizenaar die onze vrienden tegenkomen is een hit and miss. Vermomd als struik doet hij denken aan een prettig gestoord Monty Python-personage, maar echt leuk worden zijn kapriolen nooit.

Op dramatisch vlak had het ook net iets dieper mogen gaan of beter uitgewerkt mogen worden. Van de achtergrond van Ricky vernemen we alleen maar flarden. Waarom is het zo’n probleemkind (geworden) en hoe heeft hij zijn karakter gevormd? Waar komt zijn liefde voor hip hop vandaan bijvoorbeeld? Hij gooit er nu af en toe wel wat stoere hip hop- of straattaal tegenaan, wat grappig is, maar het lijkt niet echt een basis te hebben. Hetzelfde geldt voor het personage van Hec en, uiteindelijk, de band die ze samen opbouwen. Deze is door de bekwame acteurs nog verrassend geloofwaardig en aandoenlijk, maar hier had nog veel meer ingezeten. Het heeft grotendeels te maken met de stijlkeuze van de film. Door een beetje van alles in een mix te gooien, is het niet serieus genoeg (helemaal wanneer het einde van de film nadert) om echt veel te voelen voor de personages of in te zitten over hun lot, maar ook niet hilarisch genoeg om een eigenzinnige cult-klassieker te worden. Uiteindelijk biedt de film fijn vermaak voor het hele gezin en kan hij bogen op mooie vertolkingen, maar is hij net niet origineel, humoristisch of diepgaand genoeg om echt indruk te maken.

Bart Rietvink

Waardering: 3.5

DVD-release: 9 september 2017