Hunter Prey (2009)
Regie: Sandy Collora | 85 minuten | science fiction | Acteurs: Isaac C. Singleton Jr., Clark Bartram, Damion Poitier, Simon Potter, Erin Gray
In 2003 maakte Sandy Collora furore met zijn korte film ‘Batman: Dead End’. Een interessante crossover waarin Batman het na een kort onderhoud met de Joker op moet nemen tegen een heuse Predator. De fan community omarmde het kleinood, waardoor het een heuse internetsensatie werd. Collora, die al jarenlang ervaring had als ontwerper en bijvoorbeeld al onder special effectsgrootmeester Rick Baker had gewerkt, liet met dit visitekaartje zien een interessante eigen stijl te hebben ontwikkeld en klaar te zijn voor het regiewerk. Toch duurde het nog een paar jaar voordat zijn eerste grote project van de grond zou komen: het door hemzelf medegeschreven sciencefictionverhaal ‘Hunter Prey’.
Belangrijk om te vermelden is, dat ‘Hunter Prey’ gemaakt is met een minimaal budget. Dat betekent doorgaans een korte draaiperiode (in dit geval een dag of zeventien), een kleine verhaalopzet met weinig karakters en een minimum aan computergegeneerde beelden (CGI). Dat laatste was sowieso het uitgangspunt van Collora, die met zijn film wilde refereren aan de sciencefictionfilms en -series uit voornamelijk de jaren zestig en zeventig, waarin de special effects praktisch van aard waren en daarom voor een veel levendiger uiterlijk zorgden.
Dat is meteen terug te zien in de kostuums. De verweerde pakken van de intergalactische commando’s die schipbreuk lijden op een verlaten woestijnplaneet, doen direct denken aan de eerste Star Wars films. Een achtergrond wordt niet verschaft (de term ‘intergalactische commando’s’ komt uit de synopsis), enkel dat er een gevangene aan boord van het schip was, die het grootste gedeelte van de crew vermoord heeft en inmiddels de benen heeft genomen. In het eerste halfuur weet hij vervolgens tamelijk simpel de overlevenden uit te schakelen, op één na: Centauri 7. Geen al te beste commando’s dus.
Het resterende uur wordt besteed aan de achtervolging tussen de gevangene en Centauri 7. Collora gebruikt veel expositieshots, waaruit een duidelijke voorkeur voor sun flares blijkt. Maar hoe mooi de plaatjes ook zijn, ze kunnen niet verhullen dat het verhaal dat de film probeert te vertellen gewoonweg niet de moeite waard is. De gevangene blijkt de laatste van zijn soort – zijn thuisplaneet is verwoest – en hij zint op wraak. Tot diepgaande psychologische bespiegelingen komt het echter niet. De dialogen zijn veelal houterig en vol misplaatste clichés. Nergens gaat de emotie dieper dan de toch tamelijk indrukwekkende make-up van Centauri 7.
Er zitten een paar grove onvolkomenheden in de film, waaronder het gebruik van het communicatiesysteem Clea (met de stem van Erin Gray, uit de originele ‘Buck Rogers’-serie), dat een grote rol speelt in de ontwikkelingen. Het is toch op zijn minst merkwaardig te noemen dat Clea niet even een seintje geeft als de gevangene opduikt achter de commando’s, terwijl ze hem simpelweg kan traceren. Uiteindelijk biedt het verhaal geen voldoening, zeker niet voor anderhalf uur. Het is te hopen dat Collora voor zijn volgende project een goede schrijver in dienst neemt, want mooie plaatjes schieten, dat kan ie wel!
Wouter de Boer