I Can’t Think Straight (2007)
Regie: Shamim Sarif | 80 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Lisa Ray, Sheetal Sheth, Antonia Frering, Dalip Tahil, Nina Wadia, Ernest Ignatius, Siddiqua Akhtar, Amber Rose Revah, Anya Lahiri, Kimberly Jaraj, Sam Vincenti, Rez Kempton, Daud Shah, George Tardios, Ishwar Maharaj, Gabrielle Amies, Jessica Allsop, Orly Jaraj, Antoinette Claessens, Hanan Kattan, Ian Mann, Steve Motion, Jay Karik, Dipti Patel, Nina Hautumm
Charmante, maar te gladde romantische komedie over de opbloeiende liefde tussen twee vrouwen van verschillende culturele achtergrond en komaf.
De jonge Palestijnse Tala (Lisa Ray) heeft al een aantal huwelijkskandidaten afgewezen, sommige zelfs vlak voor de plechtigheid zou plaatsvinden, tot wanhoop van haar familie. Nu zijn opnieuw voorbereidingen in volle gang, maar of het er ook van gaat komen, is nog maar de vraag. Tijdens een bezoek aan Engeland raakt ze bevriend met de knappe Brits-Indiase Leyla (Sheetal Sheth) en ondanks hun verschillen, raken ze langzaam maar zeker van elkaar in de ban. Dit gebeurt in een voor romantische komedies overbekende montage van lange wandelingen, goede gesprekken, uit eten, samen een onschuldige activiteit uitvoeren – in dit geval dansen – die dan leidt tot de onvermijdelijke eerste kus. Uiteraard loopt het liefdespad niet over rozen en zijn er de nodige obstakels op Tala en Leyla’s pad.
De voorspelbaarheid van het scenario (gebaseerd op het boek van regisseuse Shamim Sarif) komt daarmee aardig overeen met dat van een gemiddelde romantische komedie. Hoewel dat op zich geen beletsel hoeft te zijn voor een amusante film – en dat hier zeker ook niet is! – had juist het originele uitgangspunt dat het hier om twee vrouwen gaat die afkomstig zijn uit een cultuur waarin homoseksualiteit niet zonder meer wordt geaccepteerd. Tala’s Palestijnse familie is Christelijk en haar vader lijkt het allemaal niet zo’n ramp te vinden dat schoonzoon nummer zoveel de deur wordt gewezen. Het is juist haar moeder Reema (Antonia Frering) die voor de nodige verwikkelingen zorgt en gespeeld wordt als arrogant kreng, die door iedereen, inclusief de zogenaamd gedienstige huishoudster (Nina Wadia), geminacht wordt. Deze en andere running gags (onder andere over Israël) geeft de film een bizar gevoel voor humor mee, die soms uit de toon valt, maar soms ook erg grappig is.
Ray en Sheth vormen een leuk en attractief koppel en hun chemie maakt de onwaarschijnlijke romance een stuk geloofwaardiger. Ze zouden in Sarifs volgende film ‘The World Unseen’ wederom een lesbisch stel spelen, ditmaal gesitueerd in Zuid-Afrika. Er zijn een aantal leuke, memorabele bijrollen (waaronder van George Tardios als oom Ramzi), die eigenlijk vragen om meer. De makers nemen de moeite om een uitgebreide cast te introduceren met grappige voorvallen en de personages een eigen, karakteristiek gedrag mee te geven. En vervolgens doen ze er (bijna) niets mee. Zo regent het gemiste kansen voor een echt maffe komedie – en lijkt Sarif er niet helemaal zeker van te zijn wat voor soort film ze nu eigenlijk wil maken. Is het een satire? Een romantische komedie? Een serieus drama? De problemen van Tala en Leyla lijken allemaal te keurig te worden opgelost volgens het boekje voordat ze elkaar definitief in de armen kunnen sluiten.
De film kiest ervoor om van alles wat te zijn en daardoor wordt het af en toe een beetje een rommeltje. Maar juist in vlagen, in individuele scènes blijkt dat ‘I Can’t Think Straight’ nog veel beter had kunnen zijn. Hiermee is de film een leuk tijdverdrijf, met prettig spel en grappige situaties, die gewoon goed is, maar de potentie had om uitstekend te zijn.
De film won de publieksprijs op het Gay and Lesbian Filmfestival van Miami voor beste film.
Hans Geurts