I love Dries (2008)

Regie: Tom Six | 80 minuten | komedie | Acteurs: Dries Roelvink, Rene de Wit, Rikkie de Wit, Sugar Lee Hooper, Beter Beense, Chiel Montagne, Grad Damen    

Ja, tuurlijk, ‘I love Dries’. Maar hij is wel een beetje een mietje. Na een succesvol optreden laat hij zich zonder al teveel gedoe overmeesteren door de dikke, zwetende, frikadellen etende en teveel sigaretten rokende Freek (Rene de Wit), die hem ontvoert en opsluit in zijn – jawel – woonwagen. Freeks vrouw Teuntje (Rikkie de Wit) is al net zo weerzinwekkend. Ze ziet er vies uit, eet alleen vet voedsel en is zo dik dat ze met krukken moet lopen. Freek zijn geliefde ballen zijn ooit door een hooivork doorspiest en hij kan nu geen kinderen meer verwekken. Dat het niveau maar even duidelijk is.

Enfin, de twee willen kinderen en hebben dus zaad nodig. En wie kan daar beter in voorzien dan hun idool Dries Roelvink? Daar heeft de zonnebank bruine volkszanger natuurlijk geen zin in. Niet omdat hij er bij stilstaat dat zijn nakroost een weinig hoopvolle toekomst zou hebben in het tokkie-esque milieu, maar omdat hij niet met zo’n afstotelijke vrouw het bed wil delen. Het valt hem eigenlijk ook moeilijk te verwijten.  De film wat ordinair, of, zoals de film zichzelf promoot, ‘schandalig fout’ en ’tenenkrommend leuk’ noemen zou een flinke understatement zijn.

In de wc van de Freek en Teuntje hangt de stront letterlijk aan de muur. Hun mopshond poept ook gewoon in de woonkamer en op de kleding van de twee viezeriken zijn meer zweet- en vetvlekken te zien dan onbedorven wit. Dat is niet leuk fout, maar gewoon smerig. Het moet allemaal grappig zijn, maar de gemakkelijke platvloersheid – die hier gewoon letterlijk van de muur afdruipt – is dat allerminst. De acteerkwaliteiten ontstijgen bovendien elk mogelijke hyperbool – met als dieptepunt Sugar Lee Hoopers schaamteloze optreden – en de film ziet er lelijk uit. De beeldkwaliteit heeft veel weg van een c-film uit de jaren 70 en montage en camerawerk doen vooral heel willekeurig aan. Natuurlijk, een filmisch hoogstandje behoort voorafgaand aan het zien van de film niet tot de verwachtingen, maar ‘I Love Dries’ slaat alles.

Dries zelf lijkt in de film overigens meer verveeld en geïrriteerd, dan bang of onder de indruk van zijn benarde situatie. Zo hebben zijn beslommeringen en problemen toch nog enig emotioneel raakvlak met die van de kijker, want deze 80 minuten zijn allerminst gemakkelijk door te komen.

David Croese