I’m Perfectly Fine (2023)

Regie: Dario van Vree | 30 minuten | animatie, korte film | Originele stemmencast: Penny Jenkinson, Tijn de Jong, Meghna Kumar, Jetty Mathurin, Loveday Smith, Dario van Vree, Simon Zwiers

Bijna eenvijfde van de werkende Nederlanders heeft te maken met burn-out gerelaleerde klachten. Dat betekent dat bijna iedereen wel iemand kent die een burn-out heeft (gehad). Het is een teken van onze veranderende samenleving, waarbij er meer en meer gevraagd wordt van mensen, op mentaal, sociaal en emotioneel gebied. Na het werk relaxen is voor velen niet weggelegd. Er moet eten op tafel, het huishouden moet gedaan en er moet soms voor kinderen, ouders en huisdieren gezorgd worden. Je wordt ook nog geacht aan jezelf te werken (sport, bijhouden van actualiteiten om mee te kunnen blijven praten) en dan hebben we het nog niet eens over familiebanden onderhouden en je vrienden zien.

Maaike Hartjes is illustrator, striptekenaar en cartoonist. Eind 2014, na een grote opdracht waarvoor ze tot het randje moest gaan, merkte ze dat ze ineens niet meer kon. Een simpele taak als een mailtje versturen ging al niet meer. Ze nam een paar weken vrij, maar ook dat zette geen zoden aan de dijk, ze zag nog geen verbetering. Ze besloot een getekend dagboek bij te houden en dat resulteerde in het burn-out-dagboek. Een persoonlijk verslag in collage-vorm (je bent natuurlijk niet voor niets artiest), dat door Dario van Vree (onder andere bekend als medeoprichter van het KLIK! Amsterdam Animation Festival) verfilmd is als ‘I’m Perfectly Fine’.

Een burn-out krijg je niet zomaar. Het komt vaak voor bij perfectionistische mensen, mensen die graag goed presteren. ‘I’m Perfectly Fine’ laat zien hoe de innerlijke stem van zo’n veeleisend persoon werkt, in de vorm van een rood gewetenspoppetje, die Maya (de hoofdpersoon heet geen Maaike in deze autobiografische film, om afstand te bewaren) in eerste instantie toejuicht en aanmoedigt, maar later vooral kritiek laat horen. Ook als de diagnose allang gesteld is, ‘moet’ Maya van alles om aan haar herstel te werken. En dat is precies wat je niet ‘moet’ doen als je een burn-out hebt. Herkenbaar voor wie het mee heeft gemaakt, een waarschuwing voor wie ertegen aan zit.

De animatiestijl blijft trouw aan het dagboek, met een mix van collage-achtige stijlen en verschillende structuren als achtergrond (Maaike gebruikte allerlei soorten papier en washi-tape in haar dagboek), zoals bijvoorbeeld de post-its om aan te geven dat Maya met talloze mensen in haar vakgebied aan het netwerken is tijdens een opening van een expositie. Het maakt dat de film barst van de details, die je er waarschijnlijk pas uithaalt na herhaaldelijk kijken.

Verhaaltechnisch heeft ‘I’m Perfectly Fine’ niet heel veel nieuws te melden, maar de wijze waarop het persoonlijke verhaal is vormgegeven, maakt veel goed. Let bijvoorbeeld ook op de knipoog naar ‘Song of the Sea’ van Tomm Moore, die voor deze film een mini-horrorpersiflage maakte op zijn eigen film (waar Maya’s vriend Mark naar kijkt als zij gestrest thuiskomt met de deadline op haar hielen) en de zelfbewuste opmerking over “die animatiemensen”.

‘I’m Perfectly Fine’, de titel is zowel een samenvatting als ironisch bedoeld: het is wat je zegt als je bijna opgebrand bent. Alles gaat goed met me, ik kan nog wel even doorgaan. Én het is wat je eigenlijk (tegen jezelf) moet zeggen als je twijfelt aan je kunnen of geleverde prestatie: je bent precies goed, er hoeft niet nog een tandje bij.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 9 november 2023