I Never Cry – Jak najdalej stad (2020)
Regie: Piotr Domalewski | 98 minuten | komedie, drama | Acteurs: Zofia Stafiej, Tomasz Zietek, Kinga Preis, Arkadiusz Jakubik, Dawid Tulej, Nigel O’Neill, Shane Casey, David Pearse, Donncha Crowley, Cosmina Stratan, Zofia Przygonska, Liam Gaffney, Tomasz Dedek, Andrzej Klak, Zacharjasz Muszynski
Arbeidsmigratie is een groot probleem in Oost-Europa. Talloze gezinnen worden verscheurd omdat een, of soms beide ouders naar het buitenland vertrekken om werk te vinden. Soms worden gezinnen na enkele maanden met elkaar herenigd. Soms duurt het jaren. En dan zijn er de gevallen waarbij gezinsleden elkaar nooit meer terugzien. De redenen verschillen van elkaar, maar één ding is altijd zeker: de kinderen zijn de dupe. ‘I Never Cry’, de tweede speelfilm van regisseur Piotr Domalewski, wentelt zich in deze problematiek.
De Poolse tiener Ola (Zofia Stafiej) komt uit een arm gezin. Ze heeft een gehandicapte broer, een overwerkte moeder en een vader die als seizoenarbeider in Ierland werkt. Terwijl Ola er alles aan doet om niet naar school te hoeven gaan, werkt ze illegaal bij een wasstraat om geld voor een auto bijeen te sprokkelen. Haar moeder is hier fel op tegen, maar aan de kant van haar vader blijft het opmerkelijk stil. Deze heeft sinds zijn vertrek naar Ierland niets meer van zich laten horen.
Op een dag hoort Ola dat haar vader is omgekomen bij een tragisch ongeval op een scheepswerf. Aangezien haar moeder alleen Pools spreekt, wordt Ola aangewezen om naar Ierland te reizen om zijn lichaam op te halen. De reis is zwaar en onaangenaam, mede door de bureaucratische processen die Ola telkens tegenwerken. Terwijl de moed haar steeds verder in de schoenen zinkt, ontdekt Ola ook nog eens dat haar vader een verborgen leven leidde in Ierland. Hoe goed kende ze hem nu eigenlijk?
Met ‘I Never Cry’ presenteert filmmaker Piotr Domalewski een coming of age-verhaal tegen de achtergrond van het moderne Europa. Hij biedt een kalme en consistente blik op de wereld van arbeidsmigratie, en toont dit door de ogen van de zeventienjarige Ola. In sombere, matte kleuren nemen we het hedendaagse Ierland waar. Dit is het eiland waar Ola haar zware taak probeert te volbrengen, maar tegelijkertijd ook de plek waar ze een mate van transparantie hoopt te vinden. Haar weg is er een van vallen en opstaan.
De hindernissen die Domalewski voor zijn personages in petto heeft, zijn bitter, en het lot dat hen te wachten staat is niet altijd rooskleurig. De nabijheid van de harde realiteit is soms ronduit pijnlijk. Toch gunt ‘I Never Cry’ zichzelf een fijn gevoel voor zwarte komedie tussen alle ernst: er is altijd ruimte voor absurditeiten en een snuifje humor. Hoofdrolspeler Zofia Stafiej draagt hier veel aan bij. Ze zet een geloofwaardig en kleurrijk karakter neer, dat altijd streeft naar totale onafhankelijkheid. Soms is ze aandoenlijk, dan weer venijnig. Tussen al de dramatiek weet Stafiej geregeld de broodnodige luchtigheid te creëren.
De plot van ‘I Never Cry’ is zo nu en dan ietwat voorspelbaar, maar de Poolse film weet desalniettemin veel klaar te spelen, met ogenschijnlijk weinig middelen. Aan puur humanisme is bovendien nooit een gebrek in deze film, en dat is noemenswaardig.
Len Karstens
Waardering: 3
Bioscooprelease: 12 augustus 2021