I Still Believe (2020)

Regie: Andrew Erwin, Jon Erwin | 116 minuten | biografie, drama | Acteurs: K.J. Apa, Britt Robertson, Nathan Parsons, Gary Sinise, Shania Twain, Reuben Dodd, Nicolas Bechtel, Melissa Roxburgh, Terry Serpico, Tanya Christiansen, Cameron Arnett, Abigail Cowen, Rushi Birudala, Anjelah Johnson-Reyes, Mike McGill, Sahjanan Nasser

In bepaalde kringen geldt hij als een God een idool: Jeremy Camp. De in 1978 geboren Amerikaan, zoon van een pastor, studeerde theologie en leerde tijdens zijn studie Melissa Henning kennen. Hun liefde voor God en muziek bracht hen bij elkaar en Camps talent zorgde ervoor dat hij doorbrak bij het grote publiek. Toen Melissa ernstig ziek werd, besloot het jonge stel (allebei begin twintig) te trouwen. ‘I Still Believe’ vertelt het verhaal van Jeremy, Melissa en hun geloof.

We leren Jeremy (K.J. Apa) kennen als hij vertrekt om te gaan studeren. Zijn verstandelijk gehandicapte broertje heeft het er maar moeilijk mee en door de scène waarin we zien hoe Jeremy dat handig oplost, wordt zijn personage neergezet als liefdevol, zorgzaam en creatief. Toch kost het hem wat meer moeite om indruk te maken op Melissa (Britt Robertson). Zij is een medestudente die hij leert kennen bij een concert van Jean-Luc, een christelijke rocker. Net daarvoor zagen we hoe Jeremy het voor elkaar heeft gekregen om backstage te komen bij ‘de reden waarom hij hier is komen studeren’ (diezelfde Jean-Luc).

Melissa is namelijk al een tijd bevriend met Jean-Luc, maar de laatste tijd heeft hij gevoelens voor haar die “zij niet beantwoordt”. Ondanks dat ze als een blok valt voor Jeremy, wil ze dat in eerste instantie niet toegeven. Een date krijgt een vervolg, maar Melissa wil hun relatie geheim houden, omdat ze Jean-Luc niet wil kwetsen. Of dit nu waargebeurd is of een middel om het scenario wat gewicht mee te geven: het is een rare drijfveer en het helpt niet om de voorbestemde liefde tussen Jeremy en Melissa te laten voelen. De geijkte compilatie – hoe cheesy ook – doet dan weer wel de meter doorslaan naar de positieve kant.

Hoe dan ook: de liefde mag pas geopenbaard worden als er eigenlijk al niet meer ronduit te genieten valt: Melissa blijkt kanker te hebben, maar wordt met goede hoop behandeld: eerst een operatie, dan chemotherapie. Jeremy trekt dan al volle zalen en tijdens één van die concerten roept hij het publiek op om met zijn allen te bidden voor zijn verloofde. Dat mag voor sommige mensen inspirerend voelen, het komt vooral over als manier om de plot en Jeremy’s carrière voort te stuwen. Nergens wordt Melissa – hoewel Britt Robertson zeker niet slecht is – een volwaardig personage; wat natuurlijk in eerste instantie komt door haar vreemde introductie, maar ook later krijgt ze niet veel meer te doen dan gefrustreerd raken door haar verminderde kracht en vertellen hoe mooi God schildert met sterren. Oh en dan is daar nog haar band met haar zus, die wel genoemd, maar nauwelijks invoelbaar gemaakt wordt.

Er is nog meer mis met de film: naast te weinig achtergrondinformatie over Melissa, gaat Jeremy’s carrière zonder verklaring als een speer. De vaart is er regelmatig uit en echt emotioneel wordt het niet, omdat de liefde tussen de twee zo geforceerd aanvoelt.

Het slot van de film laat geen twijfel meer bestaan over de intentie van de filmmaker: ‘I Still Believe’ is geen verhaal over de liefde tussen twee mensen, maar hoe de dood van een geliefde en al dan niet Gods hand daarin er toe kan leiden dat anderen daar inspiratie uit halen. Prima voor wie daar geraakt door wordt, maar dikke kans dat je deze film te langdradig en vlak vindt.

Monica Meijer

Waardering: 2

Bioscooprelease: 25 juni 2020
DVD- en blu-ray-release: 30 oktober 2020