I Wanna Dance – The Whitney Houston Movie – Whitney Houston: I Wanna Dance with Somebody (2022)

Recensie I Wanna Dance: The Whitney Houston Movie CinemagazineRegie: Kasi Lemmons | 145 minuten | drama, muziek, biografie | Acteurs: Naomi Ackie, Stanley Tucci, Ashton Sanders, Tamara Tunie, Nafessa Williams, Clarke Peters, Daniel Washington, Bailee Lopes, Bria Danielle Singleton, JaQuan Malik Jones, Kris Sidberry, Dave Heard, Kelvin Coffey, Lance A. Williams

De weelderige bos krullen. De stralende, uitnodigende blik. De grote, blinkende oorbellen. De mond met rood gestifte lippen. Het paarse topje. En natuurlijk die stem. De videoclip van ‘I Wanna Dance with Somebody’ van Whitney Houston mag dan uit 1987 stammen, maar staat bij velen nog duidelijk op het netvlies. Het was niet onze eerste kennismaking met Whitney, maar wel haar eerste nummer 1 in ons land. De zangeres uit Neward, New Jersey had een ‘girl next door’-imago aangemeten gekregen en ‘I Wanna Dance with Somebody’ was de ultieme bevestiging daarvan. Van dat onschuldige meisje dat ze toen was – of in elk geval zoals ze destijds in de markt werd gezet – was jaren later weinig meer over. We weten allemaal hoe tragisch Whitney aan haar einde kwam en welke teloorgang daaraan vooraf ging. In diverse documentaires, waaronder ‘Whitney: Can I Be Me?’ (2017) en ‘Whitney’ (2018), wordt Whitneys aftakeling uitgebreid geanalyseerd: was het de druk die steeds verder toenam, was het de kritiek dat haar muziek ‘niet zwart genoeg’ was, was het de destructieve relatie met Bobby Brown, of juist de noodgedwongen verbroken relatie met beste vriendin (en zeer waarschijnlijk ook geliefde) Robyn Crawford die haar haar toevlucht deden zoeken naar drugs en alcohol? Gaf het feit dat haar vader haar op zijn sterfbed nog voor de rechter sleept omdat zijn bedrijf nog 100 miljoen dollar van haar kreeg haar het laatste zetje? Of was Whitney na bijna dertig jaar aan de top simpelweg opgebrand?

In de biopic (want die had ze nog niet) ‘I Wanna Dance – The Whitney Houston Movie’ (ook bekend als ‘Whitney Houston: I Wanna Dance with Somebody’) (2022) van Kasi Lemmons zien we dat het een opeenstapeling moet zijn geweest die Whitney (sterke rol van de Britse Naomi Ackie) over de rand duwden. In het begin was er nog geen vuiltje aan de lucht. We ontmoeten de achttienjarige Whitney als ze het door haar moeder, zangeres Cissy Houston (Tamara Tunie), geleide kerkkoor voorgaat. Haar moeder coacht haar om een betere zangeres te worden, maar doet dat niet altijd even zachtzinnig. Thuis is er vaak onrust, omdat Cissy en haar man John (Clarke Peters) elkaar om de haverklap in de haren vliegen. De jonge Whitney vindt steun bij haar vriendin Robyn (Nafessa Williams); de twee beginnen een liefdesrelatie en trekken zelfs bij elkaar in, tot groot ongenoegen van haar streng religieuze ouders. Als bij een optreden in de Sweetwaters nachtclub platenbaas Clive Davis (Stanley Tucci) in de zaal zit, schuift Cissy haar dochter naar voren voor een solo. Met een overdonderende versie van ‘The Greatest Love of All’ pakt ze de hele zaal in en een dag later zit ze bij Davis op kantoor om een contract te tekenen bij Arista Records. Niet veel later mag ze optreden in de goedbekeken Merv Griffin Show en neemt ze haar eerste album op. Daarna gaat het snel met Whitney, ze wordt in één klap een grote ster. Whitney is big business, met een bedrijf achter zich (‘Nippy Inc.’, naar haar bijnaam) en gerund door haar vader.

Whitney breekt in de tweede helft van de jaren tachtig het ene record na het andere. Zo is de eerste en enige artiest die zeven achtereenvolgende nummer-1-singles in de hitlijsten heeft. Maar met het succes, komen ook de problemen. Bij de Soul Train Music Awards in 1988 wordt ze uitgejouwd omdat ze niet zwart genoeg zou klinken. Het raakt haar diep. Nieuwkomer Bobby Brown (Ashton Sanders uit ‘Moonlight’, 2016), die voor haar in de zaal zit, troost haar en de twee pappen met elkaar aan. Overigens tot ongenoegen van Robyn, die al die tijd trouw aan haar zijde is gebleven (als persoonlijk assistent), ook al mogen zij en Whitney geen relatie meer met elkaar hebben omdat dat het imago van de popprinses zou schaden. Vanaf dit punt worden de hoogtepunten in Whitneys leven steeds vaker afgewisseld met dieptepunten. De records blijven komen, net als de indrukwekkende optredens, onder meer tijdens de Super Bowl in 1991 en bij de inauguratie van Nelson Mandela in 1994. Whitney wordt zelfs filmster als ze aan de zijde van Kevin Costner – op dat moment een van de allergrootste sterren van Hollywood – schittert in ‘The Bodyguard’ (1992). Maar al die roem begint steeds meer zijn tol te eisen.

Deze geautoriseerde biopic van Whitney Houston volgt de vertrouwde wegen van de filmbiografie: opkomst en ondergang van de ster worden in chronologische volgorde verteld. Verwacht geen originele aanpak of andere frivoliteiten; deze film kleurt braaf binnen de lijntjes en is daardoor niet bepaald spannend. Gelukkig wordt wel volop ruimte gemaakt voor de muziek. Want die heeft eeuwigheidswaarde. De opbouw en vorm van deze biopic doet sterk denken aan ‘Bohemian Rhapsody’ (2018) en dat is niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat het scenario van ‘I Wanna Dance – The Whitney Houston Movie’, net als dat van de Queen-biografie, geschreven werd door Anthony McCarten. We moeten hem ook nu weer nageven dat hij de muziek de hoofdrol laat spelen. Net als in ‘Bohemian Rhapsody’ horen we zeker 90 procent van de tijd de originele stem, want die laat zich niet evenaren. Ackie zingt alleen zelf in het achtergrondkoor achter Cissy Houston en tijdens een repetitie met haar bandleider. Ook draagt ze (net als Rami Malek in ‘Bohemian Rhapsody’ overigens) valse tanden. En nog een overeenkomst: beide films eindigen met een muzikaal hoogtepunt. Bij Houston is dat de indrukwekkende medley die ze in 1994, op de toppen van haar kunnen, tijdens de uitreiking van de American Music Awards ten gehoren bracht.

Ackie is niet de spitting image van Houston, maar playbackt de liedjes vlekkeloos en weet ook de innemende, licht naïeve charme van de jonge Whitney uitstekend te vangen. Dit is een vrouw die weliswaar niet zelf haar muziek schrijft, maar die heel goed aanvoelt welke liedjes ze wel en welke ze niet moet zingen. Dat stralende dat ze in het begin heeft, vervaagt naarmate Whitney verder in de problemen komt. Tunie en Peters zijn meer dan degelijk als Whitneys ouders, met wie ze een haat-liefdeverhouding heeft. Sanders lijkt enorm op Bobby Brown en maakt iets van een rol die best eendimensionaal had kunnen zijn; veel fans zien Brown als degene die Whitney de vernieling in heeft geholpen, maar we zien hier ook een menselijke kant van hem, bijvoorbeeld toen ze een miskraam had. Williams is een fijne, energieke verschijning, waarvan het jammer is dat ze op een gegeven moment naar de achtergrond verdwijnt. Zoals we het in deze film te zien krijgen, is Robyn de enige die Whitney goed vindt zoals ze is, die niet meer van haar verlangt dan haar aanwezigheid. Stanley Tucci is warm en degelijk als altijd in de rol van platenbaas Clive Davis, die in tegenstelling tot veel andere platenbazen in films, oprecht het beste met zijn protegé voor heeft. En bij het zien van Whitneys dochter Bobbi Kristina (achtereenvolgens gespeeld door Bailee Lopes en Bria Danielle Singleton), wetende welke tragiek haar nog te wachten staat, breekt je hart.

‘I Wanna Dance – The Whitney Houston Movie’ is niet de meest fascinerende, spectaculaire of eigenzinnige biografie. Het is een chronologisch relaas van de opkomst en ondergang van The Voice of a Generation, zoals Houston genoemd wordt. Een recordbrekende artiest met een stem als een orkaan, waarachter een complexe vrouw schuilging die net als velen niet kon omgaan met de druk. ‘I Wanna Dance – The Whitney Houston Movie’ leunt sterk op de oerdegelijke cast en Houstons indrukwekkende muzikale nalatenschap, voortgestuwd door die onverwoestbare stem. Want die is er een uit duizenden!

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 22 december 2022
Digital download-release: 2 februari 2023
VOD-release: 12 februari 2023