Ice Age 2: The Meltdown (2006)
Regie: Carlos Saldanha | 86 minuten | animatie, komedie, familie | Originele stemmencast: Ray Romano, John Leguizamo, Denis Leary, Denny Dillon, Queen Latifah, Jay Leno, Josh Peck, Seann William Scott, Chris Wedge
Op papier is ‘Ice Age 2: The Meltdown’ een gegarandeerd schot in de roos. De grappigste figuren uit deel 1, oftewel Sid de luiaard en de scènestelende sabeltandeekhoorn Scrat, die zijn eikel maar niet in veiligheid krijgt, zijn (nog) prominenter aanwezig; onafhankelijke scènes en verhaalelementen zijn nu veel meer een eigen creatie dan een samenraapsel van scènes uit betere animatiefilms; en de oude, vertrouwde cast is terug, terwijl deze wordt aangevuld met nog veel meer eigenzinnige beesten die het publiek kunnen vermaken. Niets mis mee, zou je zeggen. En, toegegeven, het merendeel van de grappen werkt best aardig. De vraag is alleen of “merendeel”, en “best aardig” voldoende is. En of het voldoende is voor een film om niet veel meer te zijn dan een aaneenschakeling van (potentiële) grappige momenten.
Nu biedt de film nog wel meer dan louter grappen. Er is de uit deel één voortgezette verhaallijn omtrent Manny’s verlangen naar een familie, Diego’s strijd met zijn angst voor water, en Sid’s zoektocht naar respect binnen de groep. Eigenlijk zorgt alleen Manny’s problematiek voor een emotionele binding met het publiek, al wordt ook dit thema een beetje belegen uitgewerkt tegen het einde van de film. Inhakend op Manny’s behoefte aan familie is Ellie’s ontdekking van haar eigen identiteit als Mammoet, maar deze verhaallijn brengt voornamelijk humor (ze denkt dat ze een buidelrat is); haar eigen zielige verhaal en verdere (mogelijke) romance met Manny wordt te slap behandeld om dramatisch doel te raken.
‘Ice Age 2’ is nog episodischer in zijn structuur dan zijn voorganger. Onze vrienden moeten vluchten voor het naderende water en snel naar een boot (associaties met de Ark van Noach liggen voor de hand) aan het einde van de vallei zien te komen voordat iedereen omkomt. En onderweg is er ruimte voor allerlei grappige, en vriendschapverstevigende momenten. Kortom, de film is in essentie een “road movie”, een genre dat verhaaltechnisch gezien op voorhand al weinig inventiefs te bieden heeft. De film is dus voor zijn succes enerzijds afhankelijk van de ontwikkelingen van (de banden) tussen de personages en anderzijds van de humor. Het eerste element is aanwezig, maar niet genoeg om een hele film lang te boeien. Dan blijft de humor over.
Van mokkende Mammoet Manny kun je niet veel humor verwachten, terwijl Diego stoer moet zijn en af en toe een cynische noot moet verschaffen. Nee, het is Sid (John Leguizamo) die de film praktisch op zijn schouders moet nemen wat de komedie betreft; afgezien van enkele leuke nieuwe bijfiguren (vooral de galgehumor spuiende aasgieren bieden een leuke afwisseling in toon). En het moet gezegd, hij kwijt zich erg goed van deze taak. Zijn sullige acties, de manier waarop hij Manny loopt te pesten met het feit dat hij op rand van uitsterven staat (“brink of extinction is not a good time to be picky” zegt hij bijvoorbeeld wanneer Manny Ellie bekritiseert), en zijn toch sympathieke, aandoenlijke karakter zorgen er in feite voor dat ‘Ice Age 2’ nog boven water weet te blijven.
Een leuke individuele scène vindt plaats wanneer Sid Diego confronteert met zijn angst voor water en hem zwemmen leert terwijl hij in wat slingerplanten hangt (“Kick… and Claw!”). Maar ook Sid’s ontmoeting met vele mini-luiaarden die hem aanzien voor de vuurgod en hierdoor aanbidden en al zijn bewegingen imiteren, verdient bijzondere vermelding. Het is als C3PO’s en de Wookies in ‘Star Wars: Revenge of the Jedi’, alleen dan leuk(er) en met een onverwachte wending. Een betrekkelijk grote rol is vervolgens weggelegd voor buidelratjes Eddie en Crash, een soort combinatie van Knabbel en Babbel en Ren en Stimpy, maar een écht succes kunnen ze niet genoemd worden. Wellicht dat de kleintjes veel zullen lachen om hun hyperactieve fysieke humor en leedvermaak.
Maar hoe zit het dan met de kleine ster van ‘Ice Age’, Scrat? Wel, hij is weer regelmatig in beeld, en zijn gevechten met de eikel met de eigen wil worden steeds absurder, dus als dit is wat je leuk vindt (meer en groter), kun je je lol op. Echter, het zou ook zo maar kunnen dat zijn kapriolen je gaan vervelen. Het lijkt of de filmmakers te veel hun best doen om grappige situaties te bedenken. En weer kan hij er net niet bij. En weer zet ‘ie zijn tanden in het ijs om houvast te krijgen. En kijk: hij wordt zo erg uit elkaar getrokken dat zijn ogen er bijna uitspringen. Maar dit was toch ook leuk in deel 1? Ja, maar toch is het anders. In die film was zijn grappige strijd meer een hilarische bonus, dan een veelzijdig verhaalelement waar we grote dingen van verwachten. Ook kwam hij toen tragikomisch over, en nu meer als een showman die een kunstje opvoert voor het publiek. Toch kan hij nog wel vermaken. Kijk bijvoorbeeld naar het moment in een gierennest wanneer hij plotseling moedergier in de ogen kijkt. Zijn enige oplossing: piepen als een vogel en met zijn pootjes wapperen. Kortom, ‘Ice Age 2: The Meltdown’ is niet onaardig en kent zeker leuke momenten, maar is geen klapper. Het heeft genoeg humor en net dat beetje hart om de kijker geïnteresseerd te houden, maar is uiteindelijk niet veel meer dan een uitgerekte, wisselend succesvolle sit com. Voor de liefhebber dus.
Bart Rietvink
Waardering: 3
Bioscooprelease: 29 maart 2006