Ice Age 3: Dawn of the Dinosaurs (2009)

Regie: Carlos Saldanha, Mike Thurmeier | 96 minuten | actie, animatie, komedie, romantiek | Originele stemmencast: Seann William Scott, Queen Latifah, Josh Peck, John Leguizamo, Denis Leary, Ray Romano, Joey King, Atticus Shaffer, Chris Wedge | Nederlandse stemmencast: Humberto Tan, Carlo Boszhard, Daphne Bunskoek, Tygo Gernandt, Jack Wouterse, Filip Bolluyt, Tony Neef

Het arriveren van een tweede sequel van een (animatie)film in de bioscoop kan begrijpelijkerwijs gepaard gaan met enige scepsis van de kant van de kijker. Woorden als “uitmelken” en “creatieve armoede” zullen waarschijnlijk voor in de mond liggen, en inderdaad is het vaak het geval dat er bij een derde film in de reeks weinig fris of origineels meer te verwachten valt. Ook voor ‘Ice Age 3’ geldt dit tot op zekere hoogte. Plotstructuur, verhaalelementen, en thematiek zijn bekend uit de eerdere films, net als het gros van de personages, en ook nu weer (net als in de eerste film) lijkt er leentjebuur te worden gespeeld bij films van concurrentie als Pixar en Dreamworks. Toch weet de film leuke nieuwe dingen te doen met oude elementen, zoals met de in de eerste film zo originele invoegingen van de op een oude Warner Brothers-cartoon gelijkende episodes met de sabeltandeekhoorn Scrat, die steeds tevergeefs een dierbare eikel in zijn klauwtjes probeert te krijgen. Tegelijkertijd is de humor non-stop aanwezig en bevat deze meer treffers dan ooit, met Sid de Luiaard, de twee buidelratjes, eerdergenoemde Scrat, en het nieuwe figuurtje Buck de wezel allemaal in topvorm. De weinig verrassende plot en het gezapige familiewaarden-thema worden dan van ondergeschikt belang. ‘Ice Age 3’ doet gewoon wat hij moet doen: voor uitstekend vermaak zorgen.

Ook al komen er nu ineens dinosauriërs in de film voor, de basisstructuur van ‘Ice Age 3’ is gelijk aan die van deel 1 en ook de boodschap is dezelfde: alles draait om familie(gevoel). In hun thematiek lijken de meeste Westerse animatiefilms op hetzelfde neer te komen. We moeten bij elkaar blijven en de onderlinge liefde en het familiegevoel in stand houden. In ‘Lilo & Stitch’ werd deze boodschap heel expliciet verwoord met het adagio “”Ohana” betekent familie. Familie betekent dat niemand achter wordt gelaten.” Disney heeft ook zo ongeveer zijn hele imperium gebouwd op verhalen over wegvallende kinderen of ouders in de familiedynamiek en de hierop volgende missie om deze te herstellen. En deze formule – die steevast kan rekenen op emoties bij het publiek – wordt nog steeds veelvuldig gebruikt. In ‘Finding Nemo’ moesten een vader en een zoon verenigd worden, in ‘Ice Age’ moest er een mensenbaby teruggebracht worden naar zijn biologische familie terwijl zich een liefdevolle band vormde tussen de hiervoor verantwoordelijke en ongebruikelijke kudde (bestaande uit een mammoet, een sabeltandtijger, en een luiaard). In ‘Ice Age 2’ kwamen er meer sidekicks bij, maar ook een partner voor de mammoet, hiermee het thema van de familie/gezinsband verder uitbreidend. In ‘Ice Age 3′ verwachten de mammoeten hun eerste kindje, is luiaard Sid een surrogaatvader voor een stel babydino’s, en wordt hij op zijn beurt afgescheiden van zijn “eigen” kudde, en moeten – hoe kan het ook anders – zijn vrienden naar hem op zoek om hun oude band te herstellen. De uitkomst laat zich raden.

Maar hoewel er weinig verrassing in het verhaal zit en verschillende elementen al in andere animatiefilms te zien waren – zo doet Sids ongewone rol als ouder van drie kleine dino’s denken aan de soortgelijke relatie tussen Donkey, de vrouwelijke draak en hun kinderen in de ‘Shrek’-films – biedt de film prima entertainment. De humor is heerlijk en de grappen komen snel en vaak. Praktisch elk grapje – visueel, fysiek, of verbaal; subtiel of groot opgezet – treft doel. De droge gezichtsuitdrukking van een baby-miereneter; een bijdehante gazelle die een uitgeputte Diego uitdaagt en vernedert door vlak voor zijn neus heen en weer te huppelen, de drie schattige babydino’s die elk gedrag van Sid imiteren – of hij zich nu uitrekt of aan zijn achterwerk krabt – en de andere, tammere “kinderen” in de speeltuin (bijna) opeten; de sullige gedragingen van de slissende Sid; de leuke oneliners van de buidelratjes: ‘Ice Age 3’ verveelt eigenlijk geen moment. Een belangrijk nieuw personage arriveert in de gedaante van de lichtelijk schizofrene wezel Buck, die, voorzien van een ooglapje, een zwaar Brits accent, en een hoop sterke verhalen onze vrienden door de dino-jungle moet zien te loodsen. Het blijkt dat hij iets te lang zonder sociale contacten in de jungle heeft gezeten wanneer hij ineens een steen oppakt, deze tegen zijn oor drukt en net doet of hij met iemand aan het telefoneren is. Toch is hij van grote waarde voor onze vrienden omdat hij enerzijds de weg weet in de jungle en anderzijds al eens een confrontatie heeft gehad met de grote vijand in de film, een bloeddorstige dino genaamd Rudy, die uiteraard in de laatste akte zijn opwachting zal gaan maken.

Het gevecht met deze opperschurk, waar de hele film naartoe gewerkt wordt, is helaas wat teleurstellend. Het beest heeft een interessant uiterlijk – een soort T-Rex met platte bek, woeste blik, en bloeddoorlopen ogen – maar is nauwelijks groter dan de echte moeder van de drie dinootjes die Sid onder zijn hoede neemt (terwijl hij de hele film lang als een reusachtig monster wordt neergezet), en wordt redelijk snel en moeiteloos verslagen. Een anticlimax, dus. Gelukkig heeft de rest van de film voldoende vaart en actie, en zijn er ook nog wat ontmoetingen met “lagere” vijanden om de kijker bezig te houden. Maar bovenal biedt, zoals gezegd, de humor redding. Één van de meest aangename verrassingen is dat de scènes met Scrat – na de ongeïnspireerde, als een verplicht nummer aandoende fratsen in ‘Ice Age 2’ – weer ouderwets hilarisch en origineel zijn. De scènes met dit neurotische beestje, doen hier weer fris aan vanwege de toevoeging van vrouwelijke soortgenoot, die onze kleine held voor een lastige keuze stelt: de eikel of het wijfje? In eerste instantie is zij een concurrent die hij weliswaar erg aantrekkelijk vindt, maar die ook achter de eikel aanzit en die hij dus daarom op een afstand moet zien te houden. Wat volgt zijn interessante haat-liefde ontmoetingen met verstrengelde grijpgrage klauwtjes, knipperende wimpers en wapperende staarten in slow-motion, en passionele tango-sessies, waarbij de twee beestjes elkaar afwisselend af proberen te troeven en het hof proberen te maken. Een briljante vondst, en een ontwikkeling die parallel lijkt te lopen aan de centrale thematiek van de film. Tegelijkertijd is de punchline van deze filmlange grap – wanneer blijkt dat een relatie of huwelijk aardig wat haken en ogen kan hebben – een perfect tegenwicht voor de zoete familiewaarden-boodschap. Voor Scrat blijft er altijd plek voor eikels in deze wereld, zo blijkt. Voor de ‘Ice Age’-kijkers is dat fantastisch nieuws.

Bart Rietvink

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 2 juli 2009