Ice Castles (2009)
Regie: Donald Wrye | 95 minuten | drama, romantiek, sport | Acteurs: Taylor Firth, Rob Mayes, Henry Czerny, Morgan Kelly, Tattiawna Jones, Amy Kerr, Michelle Kwan, Molly Oberstar, Gregory Richardson, Gillian Ferrier, Michael Higgins
Als je een film maakt over iemand met een bijzonder talent, is het altijd kiezen tussen twee kwaden: of je kiest een goede acteur die moet doen alsof hij het kunstje onder de knie heeft, met het risico dat het ongeloofwaardig overkomt, of je kiest iemand die in real life over het betreffende talent beschikt en die laat je acteren, met het risico dat het ongeloofwaardig overkomt… In de kunstschaatsfilm ‘Ice Castles’ is voor het laatste gekozen. Taylor Firth is een Amerikaanse kunstrijdster, die in seizoen 2008-2009 als dertiende eindigde tijdens de United States Figure Skating Championships. Geen slechte prestatie als je bedenkt dat zij tijdens dit seizoen op de set van ‘Ice Castles’ verbleef. ‘Ice Castles’ is een remake van de in 1978 uitgebrachte film met dezelfde titel, en die toen werd genomineerd voor een Oscar voor beste lied (‘Through the Eyes of Love’). Regisseur Donald Wrye, die het origineel regisseerde, en daarna vrijwel alleen maar tv-films heeft gemaakt, zag wel brood in de remake.
Waar de versie uit 1978 een ware tranentrekker was, blijft de remake verrassend op de vlakte. De romance tussen Lexi (Taylor Firth) en Nick (Rob Mayes) wordt niet overtuigend gebracht, waardoor de onherroepelijke breuk de kijker niet raakt. Nick is – zeker in het eerste deel van de film – een kleurloze en oppervlakkige jongen, waar we maar weinig meer over te weten komen dan dat hij een goede ijshockeyer is en dat hij van Lexi houdt. En ook al krijgt hij een iets grotere rol in het tweede deel van de film, de chemie tussen de hoofdrolspelers is ver te zoeken. Taylor Firth slaat overigens geen slecht figuur in de film. Kunstrijden vergt natuurlijk ook een bepaalde vorm van dramatiek, dus helemaal onbekend is ze niet met acteren. Toch slaagt ze er niet in de kijker mee te slepen in haar geschiedenis.
Wel de moeite waard zijn de kunstschaatsscènes: of je nu liefhebber van deze sport bent of niet, het is een indrukwekkend schouwspel. De film wordt verder geholpen door een prettig klinkende soundtrack, met catchy nummers gezongen door een zangeres die een kruising tussen Avril Lavigne en Kelly Clarkson is. Het verhaal heeft op een enkele plotwending na (die echter vrijwel overal weg wordt gegeven, kijk dus uit met je vooraf inlezen over deze film) weinig verrassingen, maar Wrye houdt de vaart er goed in door nooit lang bij conflictsituaties stil te blijven staan en zijn hoofdrolspelers gauw overtuigd te laten zijn. Zo was Lexi nooit van plan om op professioneel niveau te gaan schaatsen, en heeft ze aanvankelijk haar twijfels, maar al gauw is ze overstag. Ook in de tweede helft van de film komt er een ommekeer na slechts weinig strubbelingen. Die snelle overgang heeft zo zijn voordelen, omdat de film anders gaat slepen, maar het maakt het verhaal wel een stuk minder geloofwaardig.
Ondanks de matige acteerprestaties en het voorspelbare verhaal is ‘Ice Castles’ een aardig niemendalletje. Als je het origineel echter kent, of de kans hebt om die te zien in plaats van deze, kun je deze remake beter overslaan.
Monica Meijer