Ice Cream, I Scream – Dondurmam Gaymak (2006)

Regie: Yüksel Aksu | 100 minuten | komedie | Acteurs: Turan Özdemir, Nejat Altinsoy, Mehmet Amca, Levent Aras, Ayse Aslan, Burcin Batu, Tolga Candar, Gulnihal Demir, Ali Dural, Huseyin Dural, Arap Fevzi, Muammer Gokmen, Ozcan Gozer, Sultan Toglu Kadem, Kadir Kapiz, Muhammet Kiyak, Erdinc Ozal, Zeynep Ozal, Alptug Saribas, Ulas Saribas, Alptug Sefik, Ismet Can Suda, Ali Sefik Tavil, Burcu Tuna, Saadetin Unsal, Tunay Urper, Celil Yagiz, Recep Yener, Metin Yildiz, Canberk Zaifoglu

Een van de bijzondere dingen aan deze film van Yüksel Aksu zijn de amateur-acteurs. Aksu heeft de film gesitueerd en opgenomen in het dorpje Muğla, waar hij zelf vandaan komt. Aksu heeft een grote groep inwoners van het dorp en de omgeving gebruikt, en na een aantal weken van acteerlessen zijn de opnames begonnen. De enige professionele acteur is Turan Özdemir, die Ali speelt. Hij zet met hem een eerlijke, hardwerkende, maar vreselijk opvliegende man neer, die een tikkeltje paranoïde is over het oprukkende imperialisme en de overname door de grote internationale firma’s. Hij kan gewoonweg niet verkroppen dat mensen zo achteloos het vieze en ongezonde ijs van de grote bedrijven kopen, en wil ze met alle macht overtuigen van de waarde zijn kwaliteitsijs. Dit probeert hij onder andere met een reclamespotje voor de lokale omroep en het rondrijden op zijn gele scooter om zelf de klanten op te zoeken. Al ‘Dondurmam Gaymak’ (‘romig roomijs’) schreeuwend gaat hij de dorpen in om zijn ijs aan de man te brengen. Maar dan wordt (door zijn eigen nalatigheid) zijn brommer met aanhanger gestolen door een groepje verveelde jongetjes, die hun trek in ijs niet kunnen bedwingen.

Ali ziet meteen een complot in het voorval en is ervan overtuigd dat de grote corporaties zijn handel willen dwarsbomen. Om zijn brommer terug te vinden, gaat hij overal op zoek naar aanwijzingen en ziet hij in iedere verkoper van voorverpakt ijs een verdachte. De zoektocht van Ali loopt totaal uit hand, totdat hij uiteindelijk met bijna iedereen op de vuist gaat, met als toppunt zijn eigen vrouw (die hij overigens helemaal niet aankan). Zij ziet het ook niet meer zitten, en vraagt zich af waar ze zo’n domme echtgenoot aan verdiend heeft. Echt doldwaas, zoals een komedie van bijvoorbeeld Emir Kusturica kan zijn, wordt het nergens, maar komisch is het zeker.

De vele bijfiguren, alle kinderen, mannen en vrouwen uit het dorp, geven deze komedie op momenten een absurdistische draai, wat de aandacht vasthoudt. Ook de uitgebreide sequenties die voor de plot minder belangrijk zijn, bewijzen oog voor detail en maken de komedie origineel. Een goed voorbeeld hiervan zijn de scènes in de moskee, waar de jonge kinderen koranles krijgen van de vlotte en sympathieke imam. Ook de vurige monologen van Ali zijn erg grappig, al wordt het op een gegeven moment wel erg veel. Enig minpunt is de manier waarop de vrouwen er in deze film vanaf komen. Ze worden allemaal als hysterische en ratioloze wezens neergezet, die er vooral op uit zijn hun man en kind het leven zuur te maken. Het knappe liefje van Kamil, Ali’s enige employé, lijkt het enige leuke meisje in de omgeving.

Dat dit de Oscar-inzending van Turkije is geworden, is misschien wat erg optimistisch, maar zeker is wel dat de film de moeite waard is om overal ter wereld gezien te worden. Voor elk publiek zitten er herkenbare dingen in, en de aandoenlijke acteurs zullen samen met het mooie Turkse landschap overal de show stelen.

Ruby Sanders

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 30 november 2006