Ichi: The Killer – Koroshiya 1: The Animation Episode 0 (2002)
Regie: Shinji Ishidaira | 46 minuten | actie, drama, animatie, thriller | Originele stemmencast: Takashi Miike, Sayaka Oohara, Chihiro Suzuki, Shinpachi Tsuji
Cultfreaks hebben vast wel eens gehoord van ‘Ichi’. Regisseur Takashi Miike wilde met zijn speelfilm rond de ‘nerdy’ Ichi een controverse uitlokken. Nou dat is hem aardig gelukt. Op de film werd geschokt gereageerd. Niet zo vreemd als je nagaat dat zijn werkje uitpuilde van excessief geweld en oncompromisloze seks.
En hoewel de film nogal over de top was en niet serieus te nemen was, waren weinig critici te spreken over Miike’s puberale excessen. Om de boel wat verder op te stoken is er nu een cartoon rond de huurmoordenaar op de markt gebracht. In ‘Ichi the Killer-Animé’ wordt er dieper in gegaan op de ontstaansgeschiedenis van de gestoorde slachter.
Ontstaansgeschiedenis? In de speelfilm werd toch duidelijk uit de doeken gedaan hoe Ichi gevormd is? Klopt en dat is meteen het bezwaar van deze cartoon. Het is mosterd na de maaltijd. Als je goed hebt opgelet tijdens het bekijken van de speelfilm, heeft Ichi weinig geheimen meer voor je. Daarvoor hoef je de tekenfilm niet te bekijken. De cartoon is op zijn zachtst gezegd overbodig.
Maar goed, laten we eens kijken wat deze anime nu eigenlijk biedt aan verstokte Ichi-fans. In de anime leer je de verlegen Ichi kennen. De jongen wordt continu getreiterd door zijn klasgenoten. Wat zijn studiemaatjes niet weten is dat onder het zachtaardige uiterlijk van Ichi een explosief monster schuilt. Boze manipulators proberen Ichi te ’triggeren’ om hem door het lint te zien gaan. De afloop laat zich raden.
Het verhaaltje klinkt als één grote déja-vu. In feite is de cartoon een verkorte versie van de film. Maar dankzij de erg korte speelduur, zo’n 46 minuten, gaat de anime niet vervelen. Als de film langer had geduurd werd het wel erg vervelend, want van het flitsende uiterlijk of diepzinnige plot moet deze film het niet hebben.
Het merendeel van de film wordt besteed aan Ichi’s ontluikende seksualiteit. De beste man raakt seksueel gestimuleerd door bloed en dat zul je weten ook. Bij de bloederige ontleding van een kikker tot aan een bloedneus toe: Ichi’s erecties worden nogal pontificaal in beeld gebracht. Daarnaast wordt er ook veel aandacht besteedt aan de pesterijtjes waarvan Ichi het slachtoffer is geworden. De cartoon focust zich op het uiteindelijke kookpunt van de jongen, de doorslaggevende factor van zijn moordlust.
Ichi mikt vooral op ‘gore freaks’ en die-hard fans. Maar met het geweld valt het wel erg mee. Door het ongedetailleerde tekenwerk komen de open gespatte schedels en gebroken ledematen niet schokkend over, het is nogal een chaotisch zootje waarin je door de fletse kleurtjes wel eens het overzicht verliest van wat je allemaal te zien krijgt. Door flink veel bloed en sperma te tonen, hopen de makers dat je net zo gechoqueerd wordt van de cartoon als van de film. Maar het geweld in de speelfilm was keihard en expliciet, maar bovenal oogde het realistisch. De cartoon ziet er nogal kleurrijk en afgeraffeld uit waardoor de impact van het geweld verloren gaat.
Het rommelige geheel wordt versterkt door de schreeuwerige voice-cast. Op de een of andere manier kunnen de personages niet op een normale manier met elkaar communiceren. Er wordt veel geschreeuwd, gejankt en gescholden, maar echt gepraat wordt er niet. De dialogen in dit werkje zijn te verwaarlozen. Alleen in het begin van de film wordt er nog wel op een normale manier gepraat.
En als je het povere tekenwerk, de migraine-oproepende voice-cast en het slappe verhaaltje bij elkaar optelt kom je op een score van twee sterren. De film is dankzij de beperkte speelduur zeker wel te verhapstukken voor anime-fans en Ichi-adepten, maar echt bijzonder of inspirerend is het allemaal niet. Jammer.
Frank v.d. Ven